αληθινος διαλογος

..ρε, φιλενάδα,δεν είμαι καλά. και νιώθω τόση μοναξιά. τόσο ξένος, δεν έχω ένα χέρι να πιαστώ, δυο μάτια να με διαβάσουν... κι είναι και βράδυ, βλέπω μπροστά μου την απέραντη θάλασσα κι εγώ μικρός, μικρός κι ελάχιστος. τα παιδιά μακριά, τι να κάνουν κι αυτά, η νοσταλγία του μέλλοντός μου.
εγώ χαμένος, απελπισμένος, αλλά πρέπει να σταθώ ως άντρας, λέει.
μιλάω σε σένα ρε, λύγισα, δεν μπορώ άλλο αυτή τη φτώχεια της ψυχής, αυτό το τίποτα, αυτό το ίσωμα, αυτό το περιμένοντας τον Γκοντό, που ποτέ δε θάρθει. και φοβάμαι. φοβάμαι ότι θα χαθώ. κι ούτε και τότε κανείς δεν θα με θυμάται.
για όσα ζήτησα τιμωρήθηκα, και τιμωρήθηκα περισσότερο για όσα δεν είχα την τόλμη να ζητήσω.
τώρα μπορώ να σου μιλήσω, σε σένα που ξέρω πως ειρωνικά για να καλύψεις την αδυναμία σου θα πεις:
- έλα, να σηκώνουμε ψηλά το κεφάλι. έλα να μη μας συντρίβουν οι ατάλαντοι. όρθιος Τ Ω Ρ Α!
Παντα υπάρχει χρόνος και χώρος, αρχίζεις πάλι Τ Ω Ρ Α.
κι αυτά όλα θα σημαίνουν πως είσαι εδώ για μένα και σ ευχαριστώ. θ ανταμωθούμε συντομα.