Συνταγές συγκίνησης Rose μου

Μερικά θραύσματα συγκίνησης -συγκίνηση με την έννοια του συναρτώμενου και παράλληλου με τον ορθολογισμό μας γνωστικού συστήματος –γι’ αυτή τη Μορφή ήχων –τις συνταγές μαγειρικής.
Η πηγή του Διονυσιακού ενθουσιασμού της παιδικής ηλικίας που γεύεται περισσότερο από κάθε άλλη την Ζωϊκότητα-την αίσθηση του ζώντος που αναδύεται από το ανόργανο.
Εκείνη η από τότε θλίψη της αυθόρμητης συνείδησης-με την έννοια της αισθητικής συγκίνησης και όχι η θανατερή μελαγχολία-που είναι μια διαισθητική μορφή γνώσης για την απώλεια αυτού του ενθουσιασμού που επίκειται αργά-αργά γιατί δε μπορεί παρά να υπάρχει δυϊσμός αφού η ευφορία θα μας σκότωνε σαν το ναρκωτικό.
Τα γυρίσματα της φωνής περισσότερο από την έννοια των λέξεων και φράσεων, η φωτιά, η αιθάλη, το τζάκι, η αγάπη που ενορχηστρώνεται σε μύριες μέριμνες για να γίνει φαγητό-αφού δεν υπάρχει παρά υλική αγάπη και όχι αφηρημένη-και όχι το ωραίο φαγητό που προσπαθεί να μιμηθεί την αγάπη, η ευχή των παππούδων, το ελάχιστο στο χωματόδρομο που πάνω του ανθιζαν οι προσδοκίες, η Νοσταλγία χωρίς αντικείμενο, το βαθύ άγριο ακόρεστο της ύπαρξης της αντιλαμβανόμενης πως ανοίγει ένα σύνολο δυνατοτήτων μέσα στο άπειρο…



Όλα αυτά που αν και είχα από τότε την επίγνωσή τους και ήταν το υλικό της ύπαρξης μου μόνο μετά από τόσα χρόνια μπoρούν και εκφράζονται μέσα από το γλωσσικό όργανο.
Το περιβάλλον αυτών των ζεστών ανθρώπινων σχέσεων μιας άλλης εποχής που λές και υπήρχε μέσα στη δομή των συναισθημάτων που σου απηύθυνε σε κάθε στροφή της ύπαρξης σου ως μέριμνα, αυτή η αδιόρατη αγάπη που μας πλαισίωνε, χωρίς να τη συνειδητοποιούμε.
Τέτοιου είδους συγκινήσεις δεν αναπλαισιώνονται θέλω να πω δεν κρίνονται γιατί γίνονται κάτι άλλο, που δεν μου ανήκει πια. Μόνο αφήνουμε μας συγκινήσουν.
Rose μου σχημάτισε μ’ αυτά τα θραύσματα το πεδίο που θα προσανατολίσει τη συγκίνηση σου σ’ αυτό το τραγουδάκι.