εκεί πολυτεχνείο

διαβάζω συχνότατα επ αφορμή της επετείου του πολυτεχνείου ότι ξέφτισε, ότι πρέπει να κλείσει το μαγαζάκι, ότι αυτο το πανηγυράκι απαξιώθηκε κι εκφυλίστηκε πλήρως και πρέπει να λάβει τέλος.
θαρρώ, όπως όλα ούτε κι αυτή η ωραία σελίδα, η αναγκαία, δεν έλαβε το νόημα που της αναλογεί στους μοντέρνους τυχοδιωκτικούς και αρριβιστικούς καιρούς.
πράγματι υπήρξε η δεξαμενή και το φυτώριο, η κολυμβήθρα του σιλωαμ για την μετεξέλιξη και την μεταλλαγή ,την αναρρίχηση στην εξουσία και τον πλουτισμό πολλών της γενιάς του.
αυτοί όμως θα ήταν και τότε και πάντα έτσι. γιατι; γιατί δεν αλλάζει ο άνθρωπος ο φέρων παιδεία και αξιακό σύστημα αρχών και ιδεών ανθρωπισμού και ευαισθησιας.
εκτός κι αν όλα αυτά δεν τα βιώνει,απλώς τα φορεί για να επι-βιώνει.
οπότε είναι και προσδόκιμη η εξέλιξη του.
συνεπώς προς τι η απελπισία για την γενιά του πολυτεχνείου συλλήβδην, που ήρθε στα πράγματα, που πλούτισε, που πούλησε φούμαρα, που εξαπάτησε; δεν εξαπάτησε κανέναν. πρόκειται για πέντε συμπτώσεις μιας κατ εξοχήν στερημένης και ιδιοτελούς γενιάς με άπειρες μειονεξίες, σύνδρομα και καταπιεσμένες προσωπικότητες που αναγκαστικά θα μετατρέπονταν στους πιο δήθεν ανθρώπους, για να μπορούν να πατούν σε δυο βάρκες. αυτή του παρελθόντος του ψευδεπίγραφου αλλά που τους εξύψωνε, κι αυτή του παρόντος σκληρή αλλά στα πλαίσια του εφικτού ,της δόξας, του χρήματος, της κοινωνικής καταξίωσης.
κι είναι τόσο δύσκολο για τον άνθρωπο, όταν είναι ουσία ανύπαρκτος, να μην υποκύψει σ΄όποια σειρήνα κολακείας, πόσο μάλλον πραγματικής εξουσίας.
αυτά όμως αφορούν τους πολλούς, τη γενιά, τους επώνυμους.

υπήρξαν κι άλλοι άνθρωποι που δεν εξαργύρωσαν τη συμμετοχή τους μ όποιον τρόπο, που δεν λεηλάτησαν ούτε τον εαυτό τους, ούτε τους άλλους. απλά σιώπησαν.
κι αυτοί θυμούνται.
και γι αυτούς δεν είναι μαγαζάκι, ούτε επίσκεψη μετά στεφάνου, ούτε πορεία, ούτε καταστροφή.
είναι περισυλλογή και πληγή που αιμορραγεί. ας μην τα απαξιώσουμε όλα. ας βρούμε ο καθένας το νόημα που αναλογεί, τίποτα περισσότερο.