μια απάντηση που οφείλω

Ο αγώνας είναι να αντιμετωπίσεις το σοκ του πρώτου αποχωρισμού. να σταθείς επιτυχώς ή

ανεπιτυχώς στα δικά σου πόδια.

.η αλήθεια έχει πολλές όψεις στις ψυχικές καταστάσεις.

ανάλογα από ποιά γωνία θα εστιάσεις.

το υπόβαθρο όμως είναι , ότι ψάχνουμε το ένα, το πάντα, το πρώτο που γνωρίσαμε.

αυτά τα: δεν υπάρχει κάτι που διαρκεί για πάντα κλπ, όλα τελειώνουν,...κατ εμέ είναι

κρυμένη αδυναμία ομολογίας πως αρνείσαι να υποστείς την οδύνη, την θυσία και την

έμπρακτη εκχώρηση που απαιτεί η αυτογύμνωση και η αυτοταπείνωση.





θεμιτό για τα μικρά σου μέτρα και σταθμά.

κι ακόμα θεμιτότερο για την αγριότητα του γίγνεσθαι και του κόστους του υποστηρίζω μόνος

τις επιλογες και τον εαυτό μου.

διότι αν δεν κάνω επιλογές με στηρίζουν οι άλλοι, στο ίδιο δίχτυ και δίκτυο κερδίζω-χάνω,

πληγώνω-πληγώνομαι, νικω και δεν με νικούν . φενάκες και σκουπίδια για μαζική

κατανάλωση, σε μαζικούς χώρους τουρισμού των σαρκίων μας.

τα μάτια μόνα μένουν εκεί, να δείχνουν την Ανάγκη.


κι η Ανάγκη είναι μόνο σιωπηλή γιατί η κραυγή της θα διαλύσει τις χωματερες και θα

πεταχτούν τα δυσώδη δηλητήρια και θα πνίξουν κι αυτό δεν το θες.

τη στέλνεις λοιπόν βόλτα, μην και την κανακέψει, ή την εξημερώσει καμιά ψευδαίσθηση και

ημερέψει.


η Αιτία όμως διευρύνεται, κι η αλήθεια σου , εκείνη η πρώτη πονάει. πονάει γιατί μεγαλώνεις

και δεν κατάφερες κανένα Πάντα, κανένα ΈΝΑ.