Σάββατο 28 Αυγούστου 2010

εις μνήμην

ΕΚΔΟΧΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ
Εἶμαι διατηρητέο, εἶπε τὸ χάος στοὺς ἐργολάβους.
Μέσα, τὰ πράγματα θὰ μείνουν ὅπως εἶναι.
Μικροαλλαγὲς μόνο στὴν πρόσοψη ἐπιτρέπω.

Ἐν ἀρχῇ ἐγένετο χτές. Τάχιστα,
μόλις ἡ διορατικὴ αἴσθηση
πρωτοβλέποντας τὴ μέρα χτισμένη ἔκραξε
ἀλίμονο, τί μικρὴ ποὺ εἶσαι. Δὲ φτάνεις
οὔτε γιὰ ἑνὸς ἀτόμου μοναξιά.

Ἀναστατώθηκε ὁ πηλός. Τί συνέβη;
Στὰ σχέδια ἡ μέρα ἔδειχνε ἀτελεύτητη.
Εἶδα φορτωμένο μὲ πλίνθους καὶ χοῦν
ἕνα ὕποπτο πορτοκαλὶ φορτηγάκι.
Βρωμοδουλειὰ τῆς δύσης;

Ἄφαντος ὁ κατασκευαστής.

Ἐκλήθη τότε ἐπειγόντως ἡ διακοσμήτρια τέρψη.
Εἰδικὴ νὰ μεγαλώνει τὸ χρόνο
ὅπως τοὺς μικροὺς χώρους τὰ κάτοπτρα.

Καὶ ἐγένετο ἡ ἀπατηλότης.
Ντυμένη παράδεισος:

Ὕδατα βαθύφωνα, κιθαριστὲς ρυάκια
ὁ θόλος ἐπάνω μὲ τὴ γαλάζια τοπικὴ
ἐνδυμασία τῆς ἀπόστασης ἀτσαλάκωτος,
χωριουδάκια οἰκισμοὶ θέρετρα κελαηδισμῶν
ψηλὰ στὶς κορφὲς τῆς αἰώρησης
κάτω ἀλσύλλια περιβόλια ὀπῶρες ὀφιοειδεῖς
φλογέρες ποὺ ὑπνώτιζαν δηλητηριώδη μῆλα
τζιτζίκια διαρκείας καθ᾿ ὅλες τὶς τέσσερις
μπορεῖ καὶ παραπάνω θερμὲς ἐποχὲς — δὲν ξέρω
ὅταν ἔφτασα ἐγὼ ἤτανε κρύο —
ἰσορροπίστριες δροσοσταλίδες πάνω σὲ φυλλαράκια
φιγοῦρες κοζάκικου χοροῦ οἱ παπαροῦνες
ὁ ρεμβασμὸς μερακλωμένος νὰ ρουφάει
μὲ τὸ καλαμάκι τοῦ ἀπανωτὰ ἀεριούχα ἀηδόνια
ἡ αἰδὼς μ᾿ ἕνα πολὺ σκιστὸ στὸ πλάι
κατακόκκινο φύλλο συκῆς νὰ χορεύει
μ᾿ ἕναν νοσταλγὸ μετανάστη λόγο
ἡ δὲ ὑπακοὴ
ποῦ ραβόταν στὴν ἴδια μοδίστρα μὲ τὴν ἀπατηλότητα
ντυμένη κι αὐτὴ παράδεισος.

Τὰ πρῶτα καλλιστεῖα.

Μὶς κόσμος ἐξελέγη ἡ αἰωνιότης.
Δὲν παρέστη.

Καὶ ἐγένετο πάλι χτές.
Γιὰ νὰ μὴ χαθεῖ ὅπως τὸ προηγούμενο
τὸ συνόδεψαν λίγο παρακάτω
οἱ φωτογραφίες.

Ἔπεσε ἄπνους ἡ διάρκεια.
Νόμιζαν πῶς κοιμόταν.
Τὴν μπάτσιζαν τῆς ἔριχναν κουβάδες φιλιά.
Τίποτα.

Μόνον ἀτελεύτητος νύχτα.

Κι ἀκούστηκε ὁ πρῶτος δίποδος λυγμός.
Τὸν εἶχε δαγκώσει τὸ μῆλο.

Ποῦ ἦταν οἱ πρῶτες βοήθειες τῶν ὀνείρων.
Δὲν τοὺς εἶχε δοθεῖ προτεραιότης;
Λάθος.
Κάθε μεγαλεπήβολη πήλινη περιπέτεια
ἐν ἀρχῇ πλάθει τοὺς τραυματιοφορεῖς της.
Ἆρον ἆρον ἐγένετο αὔριο
Ἀλλὰ ἦταν πλέον πολὺ ἀργά.

Παρασκευή 27 Αυγούστου 2010

πώς;;;;;;;;;;;;;;;;

Τι;;;; Πάλι να γυρίσουμε στην βαρετήν Ιθάκη,
στις μίζερες τις έγνοιες μας και τις φτηνές χαρές μας
και στην πιστή τη σύντροφο, που σαν ιστόν αράχνης
ύφαινε την αγάπη της γύρω από τη ζωή μας;;;;

...Πάλι να ξέρουμε από πριν το αύριο τι θά ΄ναι
και να μη νιώθουμε καμιά λαχτάρα ν' ανατείλη,
πάλι σαν τους ανήλιαστους καρπούς που μαραζώνουν
και πέφτουν σάπιοι καταγής να μοιάζουν τα όνειρά μας;;;;;
......................................................................
(Πάψετε πια.... Κ. Ουράνης)

Τετάρτη 25 Αυγούστου 2010

καλο...χειμώνα!



έλξη είναι ένα ασυνείδητο που έλκεται από ένα άλλο. Μοίρα, ειναι δύο νευρώσεις που ξέρουν καλά ότι ταιριάζουν απόλυτα" (απο την ταινία Sleeples in Seattle - 1993)



Σάββατο 21 Αυγούστου 2010

θύτες και...θύματα

Η ψυχολογία του θύματος: το «Σύνδρομο της Στοκχόλμης»

Η περίπτωση της Νατάσα Κάμπους, που κατάφερε να ξεφύγει από τα χέρια του ανθρώπου που για οκτώ χρόνια την είχε υπό την ομηρία του, συγκλόνισε την παγκόσμια κοινή γνώμη. Πώς ένας άνθρωπος που ζει σε καθεστώς καταπίεσης, είναι όμηρος και βρίσκεται εκεί παρά τη θέλησή του φτάνει στο σημείο να αναπτύξει θετικά συναισθήματα για τον απαγωγέα του, ακόμα και να στεναχωρηθεί για το θάνατό του;

Η απάντηση που δίνουν οι ψυχολόγοι στο παράδοξο αυτό ονομάζεται «Σύνδρομο της Στοκχόλμης».

Από πού προέρχεται η ονομασία «Σύνδρομο της Στοκχόλμης»;

Η ονομασία «Σύνδρομο της Στοκχόλμης» δόθηκε στο ψυχολογικό φαινόμενο που παρατηρήθηκε το 1973 στη Στοκχόλμη της Σουηδίας, σε ομήρους μιας τραπεζικής ληστείας. Οι ληστές κράτησαν έξι ημέρες σε ομηρία τους εργαζόμενους της τράπεζας. Σε αυτή την περίπτωση τα θύματα της ομηρίας δημιούργησαν συναισθηματικό δέσιμο με τους θύτες τους, τους οποίους έφτασαν να υπερασπιστούν μετά την απελευθέρωσή τους.

Τι είναι το «Σύνδρομο της Στοκχόλμης»;

Καταρχήν θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι πρόκειται για μια ψυχολογική διαταραχή, με την έννοια ότι πρόκειται για μια φυσιολογική αντίδραση σε μία αφύσικη κατάσταση. Πρόκειται για μια ψυχολογική αντίδραση που παρατηρείται μερικές φορές σε ομήρους, όταν οι όμηροι αναπτύσσουν συναισθηματικούς δεσμούς και δείχνουν αφοσίωση στους θύτες τους, παρά τον κίνδυνο στον οποίο είναι εκτεθειμένοι οι όμηροι.

Το σύνδρομο αυτό εμφανίζεται και σε άλλες ομάδες ανθρώπων, όταν υπάρχει σχέση θύτη-θύματος, εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου, όπως:

* Κακοποίηση γυναικών
* Κακοποίηση παιδιών
* Θύματα αιμομιξίας
* Φυλακισμένοι πολέμου
* Μέλη σεκτών
* Σχέσεις που βασίζονται στην άσκηση εξουσίας και το φόβο

Σχέσεις εξουσίας και το φόβου

Aτομα που βρίσκονται σε μια σχέση εξουσίας και φόβου συχνά δημιουργούν συναισθηματικούς δεσμούς με το άτομο που τα κακοποιεί (συναισθηματικά, σωματική, ή πνευματικά).

Στο γραφείο του ψυχολόγου μερικά από τα άτομα που επιδεικνύουν έντονη έκπληξη αλλά και σοκ είναι αυτά που είχαν εμπλακεί σε εξουσιαστικές σχέσεις. Όταν τελειώνει η σχέση, συχνά σχολιάζουν: «ξέρω πόσο με πλήγωσε αυτός ο άνθρωπος, αλλά ακόμα τον αγαπάω», «δεν ξέρω γιατί, παρόλα όσα μου έκανε, μου λείπει», «ξέρω ότι ακούγεται τρελό, αλλά την θέλω ξανά στη ζωή μου».

Πρόσφατα, κάποιο άτομo εξομολογήθηκε ότι «με το ζόρι κατάφερα να ξεφύγω από αυτή τη σχέση που μου δηλητηρίασε τα καλύτερά μου χρόνια με το ξύλο και τις βρισιές που ανέχτηκα από αυτόν τον άνδρα. Έμαθα ότι βγαίνει με μια άλλη κοπέλα και της κάνει ακριβώς τα ίδια. Ξέρω ότι ακούγεται εντελώς παλαβό, αλλά ομολογώ ότι ζηλεύω».

Οι συγγενείς και οι φίλοι των ανθρώπων οι οποίοι καταφέρνουν να βγουν από τέτοιες άσχημες σχέσεις αισθάνονται ακόμα μεγαλύτερη έκπληξη και σοκ όταν ακούν τέτοιου είδους σχόλια από τους δικούς τους ανθρώπους που έχουν γίνει το θύμα κάποιου άλλου. Τέτοιες καταστάσεις δύσκολα βγάζουν νόημα και σαφώς δε στέκουν κοινωνικά. Ωστόσο, έχουν ψυχολογικό νόημα.

Συμπτώματα του «Συνδρόμου της Στοκχόλμης»

* Θετικά συναισθήματα από το θύμα προς το άτομο που το κακοποιεί ή το ελέγχει
* Αρνητικά συναισθήματα από το θύμα προς την οικογένειά του, τους φίλους ή τις αρχές που προσπαθούν να το «σώσουν»
* Υποστήριξη για τους λόγους που οδηγούν το θύτη στη συγκεκριμένη συμπεριφορά
* Θετικά συναισθήματα του θύτη προς το θύμα
* Υποστηρικτική συμπεριφορά του θύματος προς τον θύτη, τον βοηθάει και τον στηρίζει
* Ανικανότητα του θύματος να φερθεί με τρόπο που να διαλύσει το δεσμό του με τον θύτη του

Γιατί το θύμα αγαπά το βασανιστή του;

Το συναισθηματικό δέσιμο με τον θύτη αποτελεί στην ουσία μια στρατηγική επιβίωσης για τον άνθρωπο που έγινε θύμα κακοποίησης και φόβου. Το «Σύνδρομο της Στοκχόλμης» αποτελεί κοινή γνώση και συχνά χρησιμοποιείται από την Αστυνομία ως τακτική που αυξάνει τις πιθανότητες επιβίωσης των ομήρων.

Η αντίδραση του ψυχολογικού δεσμού με τον θύτη μπορεί να εντοπιστεί και σε ερωτικές ή οικογενειακές σχέσεις, όπου ένα μέλος είναι το θύμα και το άλλο θύτης, ο οποίος με κάποιον τρόπο κακοποιεί το θύμα.

Από ψυχολογική άποψη, το άτομο που γίνεται θύμα και αναπτύσσει συναισθηματικό δέσιμο με τον θύτη του φέρεται, κατά κάποιον τρόπο, κι εντελώς ασυνείδητα, με τον τρόπο που θα λειτουργούσε κι ένα βρέφος, προκειμένου να επιβιώσει.

Το βρέφος συνδέεται, δημιουργεί συναισθηματικό δεσμό με έναν ενήλικα προκειμένου να μεγιστοποιήσει τις πιθανότητές του να το φροντίσει αυτός ο ενήλικας κι έτσι να επιβιώσει. Βάσει ενός ανάλογου μηχανισμού, το θύμα αναπτύσσει έναν συναισθηματικό δεσμό ή ψυχολογικό δέσιμο με τον θύτη του, γιατί αυτός είναι ένας τρόπος να αυξήσει τις πιθανότητές του να επιβιώσει.

Πότε δημιουργείται το «Σύνδρομο της Στοκχόλμης»;

Η ψυχολογική αυτή αντίδραση του συναισθηματικού δεσίματος δε δημιουργείται σε κάθε περίπτωση ομηρίας ή σχέσης κακοποίησης. Φαίνεται ότι υπάρχουν τέσσερις καταστάσεις που καθορίζουν την εμφάνιση του συνδρόμου σε καταστάσεις ομηρίας ή μέσα σε σχέσεις:

* Η αίσθηση του θύματος ότι υπάρχει απειλή στην φυσιολογική ή ψυχολογική επιβίωση του ατόμου και η πεποίθηση ότι ο θύτης θα εκτελέσει την απειλή του
* Η αίσθηση του θύματος ότι υπάρχει μια έστω και μικρή καλοσύνη από τον θύτη προς το θύμα
* Απομόνωση του θύματος από τη γνώμη άλλων ατόμων εκτός από του θύτη
* Η αίσθηση του θύματος ότι δεν υπάρχει δυνατότητα να ξεφύγει από αυτή την κατάσταση


Πηγή: health.in.gr

Παρασκευή 20 Αυγούστου 2010

καποιες φορές....



το χειρότερο δεν είναι να λιγοστεύουν οι μέρες γιορτής.το χειρότερο είναι που πληθαίνουν αυτοί που γιορτάζουν το τίποτα και μειώνονται αυτοί που θα γιόρταζαν μια μικρη ή μια μεγάλη ανατροπή, μια άλλη οσμή, μια νέα εικόνα. το χειρότερο είναι που οι τοξίνες κι οι απεκκρίσεις, κυκλώνουν και υποβαθμιζουν και τη δική σου γιορτή. το χειρότερο είναι που η αναγκαία μιξη, δεν έχει σωστα τα υλικά της πρόσμιξης...

Δευτέρα 16 Αυγούστου 2010

!!!!!

Όμως υπάρχει...



Εύκολα βρίσκεις ένα χέρι γυναικείο,που είναι διάφανο κι ανάλαφρο με λίγη τρυφερότητα και συμπόνια,σε κάνει να ξεχάσεις κάτι θλιβερό.

Εύκολα βρίσκεται κανένας γυναικείος ώμος,για ν' αναπνεύσεις με τη ζεστασιά,και ακουμπώντας πάνω του το άσωτο κεφάλι σου να πέσεις σε βαθιά λησμονησιά.

Εύκολα βρίσκεις γυναικεία μάτια να καταπνίγουν όλο τον καημόκι αν όχι όλο, ίσως ένα μέρος,να δουν το βάσανό σου το καθημερινό.

Όμως υπάρχει τέτοιο χέρι γυναικείο,που είναι ιδιαίτερα γλυκό όταν το πονεμένο σου μέτωπο αγγίζει σαν μοίρα, με πεπρωμένο τραγικό.

Όμως υπάρχει τέτοιος γυναικείος ώμος μα είναι ανεξήγητο γιατί,ενώ για πάντα σου ανήκει, όχι για μια νύχτα,και το 'χεις προ πολλού αυτό δεχτεί.

Όμως υπάρχουν τέτοια γυναικεία μάτια,που σε κοιτάζουν πάντα μελαγχολικά και νιώθεις ότι μέχρι τη στερνή σου μέρα είναι αληθινής αγάπης σημάδια φανερά.

Αλλά εσύ δε σταματάς να ψευτοζείς και δε σου αρκεί μονάχα αυτό το χέρι αυτός ο ώμος και τα λυπημένα μάτια, πισώπλατα καρφώνεις της απάτης το μαχαίρι.

Και να! ήρθε η νέμεση σκληρή:Προδότη! η βροχή ραγδαία σε χτυπά,Προδότη! στο πρόσωπο βιτσίζουν τα κλαδιά,Προδότη! η ηχώ σε ξυλοκοπά.

Χτυπιέσαι, τυραννιέσαι και λυπάσαι τον εαυτό σου δεν μπορείς να συγχωρείς,Μονάχα αυτό το χέρι το γλυκό θα συγχωρεί, αν και ο ίδιος απορείς.

Μονάχα αυτός ο κουρασμένος ώμος θα συγχωρέσει τώρα και πολλές φορές μετά.Μονάχα αυτά τα μάτια τα θλιμμένα θα συγχωρούν καμώματά σου ασυγχώρητα.

Πέμπτη 12 Αυγούστου 2010