Δευτέρα 26 Ιουλίου 2010

σεληνόφως.

...Λίγες οι νύχτες με φεγγαρι που μ αρεσαν...ιούλιος, ο καυτος. ο μήνας των ενθυμήσεων, των αναμνήσεων,της γλυκόπικρης γεύσης της συνειδητής ωριμότητας. σκιές που μακραίνουν στην άσφαλτο και μέρες που κονταίνουν στο ημερολόγιο.κι όλα γύρω , σχεδόν όλα αγοραία κι εμπορεύσιμα, μεταπρατικά κι ευπώλητα. αξίες οι αναξιότητες και υπαρκτοί οι αν-ύπαρκτοι. οι θορυβούντες και οι κόλακες. οι πολυπράγμονες κι αδέξιοι. οι αναλφάβητοι διανοητικά και ψυχικά. οι ετερόφωτοι και οι παρατρεχάμενοι. οι απολίτιστοι επιβήτορες κάθε αιώνιας αξίας. οι γελοίες μαριονέττες ορατών και αοράτων δακτύλων. ο κόσμος που δεινοπαθει και χειμάζεται και υποφέρει, γιατί ώρισε τη ζωή του πολύ μακράν του φυσικού και της πραγματικής ανάγκης κι επιθυμίας. ο κόσμος που υστερεί γιατί θαρρεί πως ευτελίζεται-κι ευτελίζεται- από συμπεριφορές αετονύχηδων. ο κόσμος που ψάχνει απεγνωσμένα να βρει μια τοση δα σπιθα προσδοκίας. ο κόσμος εκείνος που δεν έπαιξε στη ρουλέτα του σκοπου που αγιαζει τα μέσα. ο κόσμος εκείνος που ήθελε κάποτε να ζήσει, να δημιουργήσει, να προοδεύσει, χωρίς να κλεισει με νόημα το μάτι, χωρίς να σηκώσει το τηλέφωνο, χωρίς να ειναι διαπλεκόμενος. ο κόσμος εκείνος που ήθελε να μεγαλώνει όμορφα, αποκομίζοντας σοφία και πραότητα και σύνεση.Εκείνος λοιπόν ο κοσμος έκανε ένα λάθος.δεν το κατεστησε σαφές. δεν το διεμήνυσε εμπράκτως προς όλες τις κατευθύνσεις. δεν έστειλε τελεσίγραφο και απολυτήριο στους καταχρώμενους τα αναφαίρετα δικαιώματά του. δεν έθεσε απαγορευτικό στους οφθαλμολάγνους και στους άρπαγες των δικών του πραγμάτων. τους άφησε να τα βατεύσουν όλα. και τα δικα τους, αλλα και τα δικά του. και τον κατέστησαν βουβο με αν'απηρες αισθήσεις να αδυνατει να απολαύσει το ελάχιστο και το μέγιστο.

Παρασκευή 23 Ιουλίου 2010

ποτε μικρη μεγαλωσες;




Xρονια πολλα,γεματα γλυκα και χαρη!


Ζωή Καρέλλη, Διονυσιασμός

Τι μπορούν να γνωρίζουν οι μέτρια ζώντες
απ' το μαρτύριο το υπέροχο, της ζωής
μαρτυρίαν ηδονικήν έκφραση ολόκληρη
παραφορά της ύπαρξης προσφορά,
χαρά της έξοχης είδησης
αστραφτερή ώρα ένταση, αίσθηση
ακόρεστη, μοναδική, ακόρεστα μοναχική.

Τι μπορούν να ξέρουν αυτοί
που περπατούν πάνω στη γη
και δεν αισθάνονταί την
που αποπνέει ανάσα, μέθη,
όταν ο ήλιος την ανάβει ερωμένη
ευτυχισμένη κι' υπάκουη.

Απάντηση του προσφέρει εκείνη
στους πύρινους πόθους την έκσταση
της καλοκαιρινής καλλονής.

Μεσημεριάτικα, όταν το φως
είναι αλαλαγμός κρυστάλλινος,
γίνονται οι γάμοι με το φως,
που δέχονται τα έγκατα της γόνιμης μητέρας.

Τι απ' το φως αυτό μπορούν
να αισθανθούν, να πάρουν, να δεχτούν
εκείνοι που τόσο λίγο ζουν
και τη λαχτάρα πόνο βαθύ την αγνοούν.

Τι βλέπουν οι ολίγον ζώντες
από τη μέθη τής ζωής;
Γι' αυτούς ο πόνος την ηδονή δεν ανταμώνει.

Δεν βλέπουν τον πόνο και την ηδονή
σ' αγκάλιασμα σφοδρό και βίαιο
να υπάρχουν σ' ακέριες, ακατάλυτες στιγμές.

Όσοι μονάχα ζουν χωρίς το πάθος
της ζωής, δίχως παραφορά και μέθη,
δεν ακούν και του θανάτου πίσω τους τα βήματα.
Δεν τον αισθάνονται να υπάρχει δυνατός
και να ζητάει απ' τ' αγκάλιασμά του
στη ζωή, το πνεύμα της να γεννηθεί,
να λάμψει όνειρο ακατάλυτο,
ήλιος που βασιλεύει,
δίχως να νικηθεί απ' τη νύχτα.

Από τη συλλογή Το πλοίο (1955)

http://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=1559.15#ixzz0uUISQNBS

Τετάρτη 21 Ιουλίου 2010

αποψε!

Κ Καρυωτακης!

O Κ. Καρυωτάκης γεννήθηκε στην Τρίπολη στις 30 Οκτωβρίου 1896. Ο πατέρας του ήταν από τη Συκιά της Κορινθίας, και η μητέρα του, η Αϊκατερίνη Σκάγιαννη από την Τρίπολη. Ο πατέρας του ήταν νομομηχανικός κι έτσι στα παιδικα του χρόνια αναγκαστηκε να αλλάζει συνέχεια τόπο διαμονής. Πέρασε από το Αργοστόλι, τη Λευκάδα, τη Λάρισα, την Καλαμάτα, την Αθήνα, τα Χανιά.

Από το 1912 δημοσιεύει ποιήματα σε διάφορα παιδικά περιοδικά. Δεκαεπτά χρονών έρχεται στην Αθήνα, και γράφεται στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Στα τέλη του 1917 πήρε το πτυχίο του. Στη συνέχεια επιχείρησε να ασκήσει το δικηγορικό επάγγελμα, αλλά η έλλειψη πελατείας τον ανάγκασε να ζητήσει δημόσιο διορισμό. Ετσι διορίστηκε υπάλληλος (υπουργικός γραμματέας Α) στη Νομαρχία Θεσσαλονίκης. Μετά την οριστική απαλλαγή του από το στρατό, τοποθετήθηκε στη Νομαρχία Σύρου κι ύστερα βρέθηκε για μερικούς μήνες να ασκεί καθήκοντα νομάρχη στην Αρτα. Στη συνέχεια μετατέθηκε στην Αθήνα και υπηρέτησε στη Νομαρχία Αττικής.

Αισθανόμενος απέχθεια για την κρατική γραφειοκρατία την καυτηριάζει συχνά. Αυτό του στοιχίζει αντιπάθεια και διώξεις από τους ανωτέρους του, με αποτέλεσμα να μετατεθεί πολλές φορές στην επαρχία. Γνωρίζει έτσι τη μιζέρια και την ανία της και αυτό του στοιχίζει και τον πληγώνει βαθιά.

To Φεβρουάριο του 1919 εκδίδει την πρώτη του ποιητική συλλογή "ο πόνος των ανθρώπων και των πραγμάτων", που δεν παίρνει καλή κριτική. Με τον φίλο του Αγη Λεβέντη εκδίδει τον ίδιο χρόνο το σατιρικό περιοδικό "Η Γάμπα". Παρά την επιτυχία του το περιοδικό κυκλοφόρησε μόνο σε έξι τεύχη γιατί η αστυνομία απαγόρευσε την έκδοσή του.

Το 1921 κυκλοφορεί τη δεύτερη συλλογή του τα "Νηπενθή". Την εποχή αυτή συνδέεται στενά με την ποιήτρια Μαρία Πολυδούρη, συνάδελφό του στη Νομαρχία Αττικής. Το 1924 ταξιδεύει στο εξωτερικό, στην Ιταλία (Ρώμη), Γερμανία και Ρουμανία. Το Δεκέμβριο του 1927 εκδίδει την τελευταία του συλλογή, "Ελεγεία και Σάτιρες".

Το Φεβρουάριο του 1928 αποσπάται στην Πάτρα και τον Ιούνιο στην Πρέβεζα. Αισθανόμενος αηδία και απόγνωση για τη ζωή αυτής της μικρής πόλης στέλνει απελπισμένα γράμματα σε συγγενείς και φίλους, περιγράφοντας την αθλιότητα και τη μικρότητα που κυριαρχεί στην τοπική κοινωνία. Στις 20 Ιουλίου αποφασίζει να βάλει τέλος στη ζωή του. Αποπειράται να αυτοκτονήσει πέφτοντας γυμνός στην θάλασσα και προσπαθόντας μάταια επί δέκα ώρες να πνιγεί. Δεν τα καταφέρνει όμως γιατί ήταν καλός κολυμβητής. Το πρωί της επομένης, απτόητος, αγοράζει ένα περίστροφο και πάει σε ένα καφενείο όπου φυτεύει μια σφαίρα στην καρδιά του. Στην τσέπη του αφήνει το τελευταίο του σημείωμα.


Η τελευταία του επιστολή

Είναι καιρός να φανερώσω την τραγωδία μου. Το μεγαλύτερο μου ελάττωμα στάθηκε η αχαλίνωτη περιέργειά μου, η νοσηρή φαντασία και η προσπάθειά μου να πληροφορηθώ για όλες τις συγκινήσεις, χωρίς τις περσότερες, να μπορώ να τις αισθανθώ. Τη χυδαία όμως πράξη που μου αποδίδεται τη μισώ. Εζήτησα μόνο την ιδεατή ατμόσφαιρά της, την έσχατη πικρία. Ούτε είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για το επάγγελμα εκείνο. Ολόκληρο το παρελθόν μου πείθει γι' αυτό. Κάθε πραγματικότης μου ήταν αποκρουστική.
Είχα τον ίλιγγο του κινδύνου. Και τον κίνδυνο που ήρθε τον δέχομαι με πρόθυμη καρδιά. Πληρώνω για όσους, καθώς εγώ, δεν έβλεπαν κανένα ιδανικό στη ζωή τους, έμειναν πάντα έρμαια των δισταγμών τους, ή εθεώρησαν την ύπαρξη τους παιχνίδι χωρίς ουσία. Τους βλέπω να έρχονται ολοένα περισσότεροι μαζί με τους αιώνες. Σ' αυτούς απευθύνομαι. Αφού εδοκίμασα όλες τις χαρές !!! είμαι έτοιμος για έναν ατιμωτικό θάνατο. Λυπούμαι τους δυστυχισμένους γονείς μου, λυπούμαι τα αδέλφια μου. Αλλά φεύγω με το μέτωπο ψηλά. Ημουν άρρωστος. Σας παρακαλώ να τηλεγραφήσετε, για να προδιαθέση την οικογένειά μου, στο θείο μου Δημοσθένη Καρυωτάκη, οδός Μονής Προδρόμου, πάροδος Αριστοτέλους, Αθήνας.

Κ.Γ.Κ.

[Υ.Γ.] Και για ν' αλλάξουμε τόνο. Συμβουλεύω όσους ξέρουν κολύμπι να μην επιχειρήσουνε ποτέ να αυτοκτονήσουν δια θαλάσσης. Ολη νύχτα απόψε επί δέκα ώρες, εδερνόμουν με τα κύματα. Ηπια άφθονο νερό, αλλά κάθε τόσο, χωρίς να καταλάβω πώς, το στόμα μου ανέβαινε στην επιφάνεια. Ωρισμένως, κάποτε, όταν μου δοθεί η ευκαιρία, θα γράψω τις εντυπώσεις ενός πνιγμένου.

Κ.Γ.Κ.


Μπαλάντα στους άδοξους ποιητές των αιώνων

Από θεούς κι ανθρώπους μισημένοι,
σαν άρχοντες που εξέπεσαν πικροί,
μαραίνονται οι Βερλαίν· τους απομένει
πλούτος η ρίμα πλούσια και αργυρή.
Οι Ουγκό με «Τιμωρίες» την τρομερή
των Ολυμπίων εκδίκηση μεθούνε.
Μα εγώ θα γράψω μια λυπητερή
μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που 'ναι

Αν έζησαν οι Πόε δυστυχισμένοι,
και αν οι Μπωντλαίρ εζήσανε νεκροί,
η Αθανασία τούς είναι χαρισμένη.
Κανένας όμως δεν ανιστορεί
και το έρεβος εσκέπασε βαρύ
τους στιχουργούς που ανάξια στιχουργούνε.
Μα εγώ σαν προσφορά κάνω ιερή
μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που' ναι.

Του κόσμου η καταφρόνια τούς βαραίνει
κι αυτοί περνούνε αλύγιστοι κι ωχροί,
στην τραγική απάτη τους δομένοι
πως κάπου πέρα η Δόξα καρτερεί,
παρθένα βαθυστόχαστα ιλαρή.
Μα ξέροντας πως όλοι τούς ξεχνούνε,
νοσταλγικά εγώ κλαίω τη θλιβερή
μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που 'ναι

Και κάποτε οι μελλούμενοι καιροί:
«Ποιος άδοξος ποιητής» θέλω να πούνε
«την έγραψε μιαν έτσι πενιχρή
μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι που 'ναι;»



απο http://arcadia.ceid.upatras.gr/arkadia/culture/personalities/kariot.htm.

Τρίτη 20 Ιουλίου 2010

Σάββατο 17 Ιουλίου 2010

Παρασκευή 16 Ιουλίου 2010

ενα αγγιγμα μου χαρισανε! δειτε το!

Εύρετρα!


"Εγώ πάω και κρύβομαι
όπου πετύχω ασάφεια
κι όπου μοιρολατρεία"

Τρίτη 13 Ιουλίου 2010

απογραφη....



Σας παρουσιάζουμε ντοκουμέντο, βάσει του οποίου αποδεικνύεται, ότι όποιοι θεωρούσαν ότι η κυβέρνηση γυρνά το τόπο 60 χρόνια πίσω, ψεύδονται ασυστόλως και είναι μίσθαρνα όργανα της αντιπολιτεύσεως, μείζονος κα ελάσσονος.

Τα έτη κύριοι είναι μόλις 54, σχεδόν.

Όπως φαίνεται εις το απόκομμα, το κράτος χρησιμοποιεί νέες μεθόδους, καινοτομικές ιδέες, η φαντασία στην εξουσία έχει πιάσει οροφή τώρα που ξαναγύρισε και η μπύρα των σχολικών εκδρομών.

Και για όσους πουν ότι τώρα με το Internet τα πράγματα είναι απλά, σας πληροφορώ ότι το 1956 άντε να κράσαρε κανά στυλό, όπου το αντικαθιστούσες γρήγορα και απλά, ρίχνοντας και ένα μπινελίκι στη Φρειδερίκη.

Καθώς τα συμπτώματα στέρησης του Μουντιάλ βρίσκονται σε έξαρση παρακαλώ ενημερώστε με για το σωτήριον έτος, το οποίο διάγουμε.

Δεκτές όλες οι απαντήσεις, πλην όσων περιέχουν τις λέξεις Ισπανία, Ισπανός, ισπανικός καθώς και όσες μπορούν να φέρουν το ίδιο αποτέλεσμα συνειρμικά: σπανός, σπάνιος, σπανάκι, σπανακόπιτα, σπάγκος, σπαράγγια, φαράγγια, φερέγγυος, έγκυος, Λεπά, καραφλοί κρόταφοι, Ινιέστα (μπαχαχαχα: κλαυθμοί και οδυρμοί…)

Μικρός Οδυσσέας


για την αντιγραφή: www.antinews.gr

Δευτέρα 12 Ιουλίου 2010

Κυριακή 11 Ιουλίου 2010

Το ροδο της Ιεριχούς!


Το Ρόδο της Ιεριχούς παρουσιάζει μια παράξενη συμπεριφορά. Μετά από μια βροχερή εποχή, πεθαίνει και αποξηραίνεται τελείως, μαζεύοντας προς τα μέσα τα κλαδιά του σε μια σφιχτή μπάλα. Αυτό προστατεύει τους σπόρους και τους εμποδίζει να διασκορπιστούν πριν την ώρα τους. Οι σπόροι του φυτού είναι πολύ ανθεκτικοί και μπορούν να μείνουν αδρανείς για χρόνια. Όταν το φυτό βραχεί, τα κλαδιά του ανοίγουν και απλώνουν και ένα μικρό τμήμα των σπόρων διασκορπίζεται από τις σταγόνες της βροχής που χτυπούν τις αποφύσεις των σπόρων που έχουν σχήμα παρόμοιο μ' αυτό του κουταλιού. Αν η βροχή το επιτρέψει, οι διασκορπισμένοι σπόροι θα φυτρώσουν. Η διαδικασία κατά την οποία το φυτό κλείνει και ανοίγει είναι απολύτως αναστρέψιμη και μπορεί να επαναληφθεί πολλές φορές. Μιας και το φυτό είναι ετήσιο, πεθαίνει μετά από μια υγρή περίοδο.

ανθολογούμε.....

ΟΣΟ ΣΕ ΞΕΡΕΙ ΤΟ ΦΙΛΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΣΕ ΞΕΡΕΙ

1. Η δουλεία δεν είναι μόνο υπόθεση δυνάστη και δυναστευόμενου· είναι καρδιάς και συμφέροντος κακώς εννοουμένου, μέσα σ’ ένα και το ίδιο άτομο.

2. Σα να μην κάτεχα, ο αγράμματος, πως είναι κει ακριβώς, μέσα στην άκρα σιγαλιά, που ακούγονται οι πιο αποτρόπαιοι κρότοι. "

Πέμπτη 8 Ιουλίου 2010

ελεγεια και σατιρες

[ΠΟΙΑ ΘΕΛΗΣΗ ΘΕΟΥ ΜΑΣ ΚΥΒΕΡΝΑΕΙ...]


Ποιὰ θέληση θεοῦ μᾶς κυβερνάει,
ποιὰ μοῖρα τραγικὴ κρατάει τὸ νῆμα
τῶν ἄδειων ἡμερῶν ποὺ τώρα ζοῦμε
σὰν ἀπὸ μία κακή, παλιὰ συνήθεια;

Πρὶν φτάσουμε στὴ μέση αὐτοῦ τοῦ δρόμου,
ἐχάσαμεν τὴ χρυσὴ πανοπλία,
καὶ μόνο τὸ μεγάλο ἐρώτημά μας
ὁλοένα πιὸ σφιχτὰ μᾶς περιβάλλει.

Χωρὶς πίστη κι ἀγάπη, χωρὶς ἔρμα,
ἐγίναμε τὸ λάφυρο τοῦ ἀνέμου
ποὺ ἀναστρέφει τὸ πέλαγος. Θὰ βροῦμε
τουλάχιστον τὸ βυθὸ τῆς ἀβύσσου;




Οἱ ἄνθρωποι φεύγουν, ἤ, ὅταν πλησιάζουν,
στέκουν γιὰ λίγο πάνω μας, ἀκοῦνε
στὴν ἔρημη βοή, μάταιη καὶ κούφια
σὰ νὰ χτυποῦν τὸ πόδι σὲ μία στέρνα.

Κοιτάζουνε μὲ φόβο, μὲ ἀπορία,
ἔπειτα φεύγουν πάλι στοὺς ἀγῶνες,
καὶ μόνο τὸ συναίσθημα κρατοῦνε
τοῦ μακρινοῦ, ἀόριστου κινδύνου.

Εἶναι κάτι φρικτὲς ἀνταποδόσεις.
Εἶναι στὸν οὐρανὸ μία σιδερένια
μιὰ μεγάλη πυγμή, ποὺ δὲ συντρίβει
μὰ τιμωρεῖ, κι ἀδιάκοπα πιέζει
.

Τρίτη 6 Ιουλίου 2010

σικελιανος

Γιγάντιες σκέψεις, σὰ νέφη πύρινα ἢ νησιὰ πορφυρωμένα
σὲ μυθικὸν ἡλιοβασίλεμα, ἄναβαν στὸ νοῦ μου,
τὶ ὅλη μου καίονταν μονομιᾶς ἡ ζωὴ στὴν ἔγνοια
τῆς καινούργιας λευτεριᾶς Σου, Ἑλλάδα. γι᾿ αὐτὸ δὲν εἶπα:

Τοῦτο εἶναι τὸ φῶς τῆς νεκρικῆς πυρᾶς μου...

Δαυλὸς τῆς Ἱστορίας Σου, ἔκραξα εἶμαι, καὶ νά,
ἂς καεῖ σὰν δάδα τὸ ἔρμο μου κουφάρι, μὲ τὴν δάδα τούτην,
ὀρθὸς πορεύοντας, ὡς μὲ τὴν ὕστερη ὥρα,
ὅλες νὰ φέξουν τέλος οἱ γωνιὲς τῆς οἰκουμένης,
ν᾿ ἀνοίξω δρόμο στὴν ψυχή, στὸ πνεῦμα, στὸ κορμί Σου, Ἑλλάδα.

Εἶπα, καὶ ἐβάδισα
κρατώντας τ᾿ ἀναμμένο μου συκώτι στὸν Καύκασό Σου,
καὶ τὸ κάθε πάτημά μου ἦταν τὸ πρῶτο,
κι ἦταν, θάρρευα, τὸ τελευταῖο,
τὶ τὸ γυμνό μου πόδι ἔπατει μέσα στὰ αἵματά Σου,
τί τὸ γυμνό μου πόδι ἐσκονταυε στὰ πτώματά Σου,
γιατὶ τὸ σῶμα, ἡ ὄψη μου, ὅλο μου τὸ πνεῦμα καθρεφτιζόταν,
σὰ σὲ λίμνη, μέσα στὰ αἱματά Σου.

Ἐκεῖ, σὲ τέτοιον ἄλικο καθρέφτη. Ἑλλάδα, καθρέφτη ἀπύθμενο,
καθρέφτη τῆς ἀβύσσου, τῆς Λευτεριᾶς Σου καὶ τῆς δίψας Σου,
εἶδα τὸν ἑαυτό μου βαρὺ ἀπὸ κοκκινόχωμα πηλὸ πλασμένο,
καινούργιο Ἀδὰμ τῆς πιὸ καινούργιας Πλάσης
ὅπου νὰ πλάσουνε γιὰ Σένα μέλλει. Ἑλλάδα.

Στον ομφαλο της γης!

Δ Ε Λ Φ Ο Ι 2 0 1 0

ΜΑΡΑΘΩΝ : Στο έργο οκτώ Ελλήνων Σύγχρονων Καλλιτεχνών
Έκθεση Ζωγραφικής και Γλυπτικής
Συμμετέχουν με έργα τους οι : Νίκος Ναυρίδης-Αλεξάνδρα Αθανασιάδη-Βένια Δημητρακοπούλου-Νίκος Αλεξίου-Ευγενία Αποστόλου-Βάνα Ξένου-Νάκης Τατσιόγλου-Δανάη Στράτου
Επιμέλεια έκθεσης : Έφη Ανδρεάδη, κριτικός τέχνης
Διάρκεια : 2 Ιουλίου - 2 Αυγούστου
«Παρουσιάζοντας έργα από τα χέρια και τη σκέψη οκτώ νέων ανθρώπων που ζουν και λειτουργούν στον σύγχρονο κόσμο η έκθεση αυτή δεν θα είναι μόνο μια «υπόμνηση» του Μαραθώνα αλλά θα του δώσει μιαν άλλη υπαρκτή προοπτική κι έναν ζωντανό απόηχο». Σημειώνει η επιμελήτρια της έκθεσης Έφη Ανδρεάδη.
«Στους Δελφούς θα ταξιδέψουν και θα στηθούν ένα γλυπτό της Αλεξάνδρας Αθανασιάδη, μια σύνθετη κατασκευή του Νίκου Αλεξίου, ένα ζωγραφικό έργο της Ευγενίας Αποστόλου, μια γλυπτική εγκατάσταση της Βένιας Δημητρακοπούλου, ένα γλυπτικό σύνολο του Νίκου Ναυρίδη, ένας συνδυασμός σχεδίου-γλυπτικής της Βάνας Ξένου, ένα γλυπτό του Νάκη Ταστσιόγλου και μια σύνθεση γλυπτού και φωτογραφίας της Δανάης Στράτου.»



4Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΝΕΩΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΩΝ, 5-12 ΙΟΥΛΙΟΥ 2010
Γενικό Θέμα: Ο ΗΧΟΣ ΤΩΝ ΚΡΟΥΣΤΩΝ

Για τέταρτη συνεχή χρονιά, το Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών οργανώνει τη συνάντηση Νέων Δημιουργών με στόχο την καθιέρωση των Δελφών ως χώρο συνάντησης νέων καλλιτεχνών και σπουδαστών. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει εργαστήρια-σεμινάρια-masterclasses και καλλιτεχνικές performances.

Ο ΗΧΟΣ ΤΩΝ ΚΡΟΥΣΤΩΝ: CROSSROADS PROJECT
Διδάσκοντες: Δημήτρης Δεσύλλας & Πέτρος Κούρτης
Πρωτότυπο πρόγραμμα μουσικών εργαστηρίων, master classes, διαλέξεων και μουσικών performances.
Δύο φαινομενικά διαφορετικοί κόσμοι, ο κλασικός και ο παραδοσιακός, ανιχνεύουν και δρουν, συνεργάζονται και δημιουργούν σε ένα μοναδικό περιβάλλον, με οδηγούς δύο ξεχωριστούς μουσικούς-εκπαιδευτικούς των κρουστών.
Ο Δημήτρης Δεσύλλας, σολίστ και καθηγητής των κρουστών οργάνων της συμφωνικής ορχήστρας, και ο Πέτρος Κούρτης, μουσικός και καθηγητής στα τμήματα παραδοσιακών και μοντέρνων κρουστών, θα διδάξουν τεχνικές, ερμηνεία και ρεπερτόριο των ειδικοτήτων τους και παράλληλα θα συνεργαστούν για την παρουσίαση του Crossroads project «Ο Ήχος των Κρουστών» με τη συμμετοχή των νέων μουσικών που λαμβάνουν μέρος στο πρόγραμμα εργαστηρίων-master classes.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ- ΔΡΑΣΕΙΣ
Master class Δημήτρη Δεσύλλα, 5-12 Ιουλίου
Βασικές τεχνικές και ερμηνεία στα έργα των Elliot Carter, Ιάννη Ξενάκη, J.S.Bach, Jacques de Leclouse
Τεχνικές συνόλου κρουστών - βασικό ρεπερτόριο

Master class Πέτρου Κούρτη, 7-12 Ιουλίου
Τα κρουστά του κόσμου στην Ελλάδα του ρυθμού: ελληνικά παραδοσιακά κρουστά και κρουστά του κόσμου πραγματεύονται τις έννοιες τεχνική-ήχος-groove-αυτοσχεδιασμός με πρωταρχική προϋπόθεση την κοινή γλώσσα ρυθμού και μουσικής.
Ενορχήστρωση συνόλου παραδοσιακών κρουστών, φρασεολογία, αυτοσχεδιασμός.
Crossroads Project: Δημήτρης Δεσύλλας - Πέτρος Κούρτης, 5-12 Ιουλίου
Συνεργασία κλασικών και παραδοσιακών κρουστών για τη δημιουργία και παρουσίαση ενός πρωτότυπου έργου που θα παρουσιαστεί την τελευταία ημέρα του προγράμματος στους Δελφούς.

Διαλέξεις
Ρυθμολογία στην Πράξη από το Μηδέν στο Απειρο (Δ. Δεσύλλας)
Η έννοια της βάσης και η σημασία της, το groove και τα συνθετικά χαρακτηριστικά του. (Π. Κούρτης)
Η αισθητική του ήχου και της μουσικής φράσης (Δ. Δεσύλλας)
Ο αυτοσχεδιασμός σε σχέση με τις παραδοσιακές φόρμες και στυλ (Π. Κούρτης)

Μουσικές Performances