no!

Ανοιχτά χαρτιά
... Ήμουν ακατατόπιστος, αλλά δεν ήμουν κακόπιστος. Δε μου πέρασε ποτέ από το νου να πάρω υποδεκάμετρο και να λογαριάσω πόση έπρεπε νά 'ταν η πόρτα που θ' άνοιγε πάνω στη μέρα ούτε αν μπορούσε ποτέ της να κατασκευαστεί μια τέτοια πόρτα για μένα, η πόρτα αυτή υπήρχε, κι εγώ, με τις μικρές μου δυνάμεις, όφειλα να βοηθήσω ν' ανοιχτεί. Από τη χαραμάδα της κι όλας ξεχυνόταν ένα μελτέμι συναισθήματα, που μου ρίχνονταν κατάστηθα.




Ένας κόσμος αληθινός αλλά καταδικασμένος να μένει στην αφάνεια. Για τους περισσότερους ανυποψίαστος και για μερικούς, ορατός μια στιγμή μονάχα, εκεί, στην κορφή του έρωτα ή της απελπισίας. Ένας κόσμος αρμονισμένος στα πιο κρυφά, στα πιο άγρια, στα πιο ελεύθερα αισθήματά του, μα, ωστόσο, κλεισμένος πίσω από πελώριες τάφρους μοναξιάς. Η τρελή θέληση του ανθρώπου να μη σκύψει ποτέ του κεφάλι, αλλά να μπει στην ψυχή του διπλανού του και μαζί να παλινορθώσουνε τα τρομερότερά τους όνειρα να τους δώσουνε σάρκα κι αίμα από τη σάρκα τους και το αίμα τους. Η συνεννόηση των καρδιών. Θα τη φτάναμε; Δε θα τη φτάναμε;
Ο.Ελύτης