Αληθειες και επιφάσεις

το θέατρο είναι η μορφή τέχνης εκείνη, που χωρίς κανένα πρόσχημα εισχωρεί στο βαθύτατο πυρήνα του πνευματος και της ψυχής, διαλύοντας, αναδομώντας και καθαίροντάς τα.Πάντα με την προυπόθεση του έχω την ικανότητα, τη συνείδηση, τη γνώση και την επάρκεια, εκτός της πρωτογενούς επιθυμίας να εκφραστώ εκτιθέμενος.

ΑΝΤΙΓΟΝΗ:Η ευτυχία… Ποια θα είναι η δικιά μου η ευτυχία ; Τι είδους ευτυχισμένη γυναίκα η μικρή Αντιγόνη ; Τι είδους μικρότητες θα πρέπει να κάνει κι αυτή, μέρα με την ημέρα, για ν’ αποσπάσει με τα δόντια της το μικρό κουρέλι της ευτυχίας που της ανήκει ; Σε ποιον θα πρέπει να πει ψέματα, σε ποιον να χαμογελάσει, σε ποιον να πουληθεί ; Πείτε μου. Ποιον θα πρέπει ν’ αφήσει να πεθάνει, κάνοντας πως δεν βλέπει ;
Θέλω να μάθω πώς θα κάνω κι εγώ για να γίνω ευτυχισμένη ;
Κι αμέσως, γιατί αμέσως πρέπει να διαλέξω.
Λέτε πως είν’ ωραία η ζωή. Θέλω να μάθω πώς θα κάνω για να ζήσω.
Ναι, αγαπώ τον Αίμονα. Αγαπώ έναν Αίμονα γερό και νέο, έναν Αίμονα απαιτητικό και πιστόν, όπως εγώ.
Αν πρόκειται όμως η ζωή σας, η ευτυχία σας να περάσουν από πάνω του και να τον αφανίσουν με τη φθορά τους,
αν πρόκειται να μη χλομιάζει πια ο Αίμων όταν εγώ χλομιάζω,
αν πρόκειται να μη νομίζει πως πέθανα όταν αργώ πέντε λεφτά,
αν πρόκειται να μη νοιώθει ολομόναχος στον κόσμο και να μη με μισεί όταν γελάω χωρίς να ξέρει αυτός γιατί,
αν πρόκειται να γίνει κοντά μου ο Κύριος Αίμων,
αν πρόκειται να μάθει να λέει «ναι» κι αυτός –
τότε δεν τον αγαπώ πια τον Αίμονα.

Σας μιλάω από πολύ μακριά τώρα, από ένα βασίλειο όπου δεν μπορείτε πια να μπείτε, με τις ρυτίδες σας, τη σύνεσή σας, την κοιλιά σας. (Γελάει)
Α, γελάω, Κρέων, επειδή σε ξαναβλέπω με μιας δεκαπέντε χρονών. Έχεις το ίδιο ύφος του αδύνατου που νομίζει πως είναι παντοδύναμος. Η ζωή, μόνο που σου πρόσθεσε όλες αυτές τις ζαρωματιές στο πρόσωπο κι αυτό το λίπος ολόγυρά σου.
Ξέρεις πως έχω δίκιο, μα δε θα τ’ ομολογήσεις ποτέ, επειδή υπερασπίζεσαι την ώρα τούτη την ευτυχία σου, όπως ο σκύλος το κόκαλό του.
Μ’ αηδιάζετε όλοι με την περίφημη ευτυχία σας.
Με την περίφημη ζωή σας που πρέπει να την αγαπάμε και καλά. Κάνετε σα σκυλιά που γλύφουν ό,τι βρεθεί.
Μια μικρούλα πιθανότητα ευτυχίας για κάθε μέρα, και δε ζητάμε άλλο…
Εγώ, τα θέλω όλα, αμέσως, δίχως παζάρια, ειδάλλως δε δέχομαι τίποτα !
Δε θέλω νάμαι ολιγαρκής, εγώ και νάμαι ευτυχισμένη μ’ ένα ξεροκόμματο, αν έκατσα φρόνιμα.
Θέλω να βεβαιωθώ για όλα σήμερα και για να βεβαιωθώ πως είναι τόσο όμορφα όπως και τον καιρό που ήμουν μικρή – ειδάλλως να πεθάνω.
Ναι, είμαι άσκημη. Είναι απαίσιες, ε, αυτές οι φωνές, αυτά τ’ αναπηδήματα, αυτή η πάλη με τ’ απόκρυφα ; Ο πατέρας δεν ομόρφυνε παρά έπειτα, όταν βεβαιώθηκε πια ολότελα πως είχε σκοτώσει τον πατέρα του, πως είχε παντρευτεί τη μητέρα του και πως τίποτα, τίποτα πια δεν μπορούσε να τον σώσει.
Τότε γαλήνεψε μονομιάς, κάτι σαν χαμόγελο απλώθηκε στο πρόσωπό του κι έγινε όμορφος. Είχαν όλα τελειώσει. Δεν τούμενε πια παρά να κλείσει τα μάτια του, για να μη σας βλέπει άλλο.
Α, οι φάτσες σας, οι κακομοίρικές σας φάτσες των υποψηφίων της ευτυχίας ! Εσείς είσαστε άσκημοι, όσο ωραίοι κι αν φαντάζετε. Έχετε όλοι σας κάτι άσκημο στη γωνιά του ματιού ή των χειλιών. Έχετε φάτσες μαγείρων...

ΖΑΝ ΑΝΟΥΙΓ
ΑΝΤΙΓΟΝΗ