ΑΛΕΞΗΣ

.. Δεν είχα κανέναν να συμβουλευτώ. Πρώτη συνέπεια των απαγορευμένων ροπών είναι η ωρίμανση που φέρνουνε μέσα μας. Πρέπει να σιωπούμε ή να μη μιλάμε παρά με συνενόχους.

Υπόφερα πολύ στην προσπάθεια μου να συγκρατώ τα πάθη μου, να μην περιμένω ενθάρρυνση ούτε οικτο, ούτε καν αυτή τη λίγη εκτίμηση που δικαιούται κάθε καλή πίστη. Ποτέ δεν είχα οικειότητα με τους αδελφούς μου. Η μητέρα μου, που ήταν πολύ θρήσκα και πολύ λυπημένη, έτρεφε για μένα συγκινητικές παραισθήσεις. Δεν θα μου το συγχωρούσε ποτέ αν της έκλεβα την ιδέα την πολύ αγνή, την πολύ γλυκιά και κάπως ανούσια που είχε για το γιό της.
Αν είχα τολμήσει να εξομολογηθώ στους δικούς μου, αυτό που θα μου συγχωρούσαν λιγότερο θα ήταν αυτή ακριβώς η εξομολόγηση. Θα είχα ρίξει εκείνους τους γεμάτους προκαταλήψεις ανθρώπους σε μια κατάσταση δύσκολη, απ την οποία τους έσωζε η άγνοια. Θα με επιτηρούσαν, δεν θα με βοηθούσαν.




Ο ρόλος μας μέσα στην οικογενειακή ζωή έχει καθοριστεί μία φορά και για πάντα σε σχέση με τους ρόλους των άλλων. Είμαστε ο γιός, ο αδελφός,ο σύζυγος, τι άλλο;αυτός ο ρόλος μας χαρακτηρίζει όσο και τ όνομά μας...και η προσοχή που πρέπει ή που δεν πρέπει να μας δείχνουν.
Τα υπόλοιπα δεν έχουν σημασία. Τα υπόλοιπα είναι η ζωή μας. Καθόμουνα στο τραπέζι, ή σ ένα ειρηνικό σαλόνι. Είχα στιγμές αγωνίας στις οποίες φανταζόμουν πως πεθαίνω. Με παραξένευε που δεν τόβλεπαν. Σε τέτοιες στιγμες η απόσταση που μας χωρίζει απ τους δικούς μας γίνεται ανυπέρβλητη.
Χτυπιόμαστε μέσα στη μοναξιά όπως στο κέντρο ενός κρυστάλλου.Έφθανα στο σημείο να σκέπτομαι ότι αυτοί οι άνθρωποι ήταν αρκετά σοφοί για να καταλάβουν, να μην επέμβουν και να μην εκπλαγούν. Αυτή η εικασία αν το καλοσκεφτείς, ίσως θα μπορούσε να εξηγήσει το θεό.
Αλλά όταν πρόκειται για καθημερινούς ανθρώπους είναι ανώφελο να τους αποδίδουμε σοφία. αρκεί η τύφλωση...