Ξαναδιάβασα κάμποσες σελίδες από τούτο το "ημερολόγιο". Δεν απορώ πια για τη φαγούρα της εξομολόγησης που με πιάνει ταχτικά κάθε άνοιξη. Εκείνο που κυριαρχεί μέσα μου τούτη τη στιγμή είναι ο στίχος του Καβάφη: "Πώς πέρασαν τα χρόνια".
Η πείρα μου η πιο πικρή του τελευταίου χρόνου: Οι άνθρωποι είναι πιο κακοί απ' όσο προεξοφλούσα. Νόμιζα πως έφτανε να τους πλησιάζεις με καθαρή καρδιά, για να -ύστερα, βέβαια, από βάσανα και απογοητεύσεις- τους αφοπλίσεις. Δεν είναι έτσι. Ώστε στάθηκα έξυπνος και αφελής μαζί; Χαλάλι, θα έλεγα. Έζησα με μια εικόνα του ανθρώπου που με βοήθησε να ζήσω και να χαίρομαι. Αυτό που με τρώει όμως είναι η σκέψη πως η αφέλειά μου θα πληρωθεί μια μέρα από κάποιον, από το παιδί μου. Κι αυτό θα είναι τρομερό.
Πριν από 2 ημέρες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου