Στο παραγώνι η μάνα καθισμένη : στο πεζούλι δυο μάτια τρέχουν, φευγαλέα κινούνται στο σπίτι, κατεβαίνουν στο δρόμο, στρίβουν στη γωνία, ψάχνουν… Κάτω στο δρόμο η γυναίκα παλεύει.
Ενώνει τη φωνή της με την άλλη δίπλα της , της πιάνει το χέρι, το σηκώνει ψηλά, ονειρεύεται έναν κόσμο άλλον, άλλα χρώματα, άλλες ιδέες… Στην Ινδιάνικη καλύβα ή στο πολυτελές διαμέρισμα στο κέντρο του κόσμου, στο χωματόδρομο ή την αστραφτερή λεωφόρο, η γυναίκα το ίδιο πράγμα έχει στα μάτια της. Εκείνη στη γωνία με το φόβο στην καρδιά και την ελπίδα στα μάτια κι η άλλη που διεκδικεί κι αγωνίζεται, που παλεύει για το δίκιο της και μες στην αντάρα και τη βουή το χάνει, η γυναίκα στη Βολιβία, το Περού, τα Ιμαλάϊα, την Αρμενία, την ακτή του Ελεφαντοστού, την Ινδία, το Πακιστάν, το Αφγανιστάν, η γυναίκα με το γδαρμένο πρόσωπο, τα ξέπλεκα μαλλιά, τα ροζιασμένα χέρια, με τη μπούργκα, το μαντήλι, ή το τσαντόρ στο κεφάλι, κι η άλλη με το καθάριο πρόσωπο, τα αφράτα χέρια, που μπορεί να μην έπλυναν ποτέ, και να μη φόρεσε ποτέ το ίδιο ρούχο, η γυναίκα- οπτασία, πιο πέρα κι απ’ την πριγκίπισσα του παραμυθιού, κι η μια και η άλλη, στο βάθος τους την ίδια αγωνία βιώνουν. Για κείνο που φύλαξε η μήτρα τους πονάνε και τη θυσία μόνο για τούτο λογαριάζουν…
Σημείο αναφοράς μας το παιδί μας … Ο αγώνας γι’ αυτό δεν σταματά ποτέ, δεν γνωρίζει σύνορα, δεν αλλάζει με τις εποχές, τα χρόνια, τους τόπους, τους ανθρώπους… Ίδια η αγωνία της Πηνελόπης όταν περίμενε να γυρίσει ο Τηλέμαχος στο σπίτι, με της Παλαιστίνιας μάνας, της Κύπριας μάνας, της Αφγανής, που το περίμενε και τ’ αναζήτησε στη λίστα των αγνοούμενων και κείνων που δεν βρέθηκαν ποτέ… Οι ισχυροί του κόσμου μετρούν την αξία με αριθμούς στο χαρτί και γραμμές στο χάρτη. Η μάνα τη ζυγιάζει με της ψυχής το πλάτεμα , μ’ αγάπη και μ’ ελπίδα. Πόσο κοστίζει ένας πόλεμος, τι κέρδος αφήνει; Ένας νεκρός είναι ακόμα μια μάνα στέρφα, μι’ αγκαλιά γυμνή , ένα όνειρο που στράγγιξαν τραπεζικά ομόλογα και σχέδια εξουσιας. Κι όμως, η νέα επανάσταση θα γίνει για την αγάπη και τη μοιρασιά. Να μην πετάνε οι μισοί του κόσμου, όταν οι άλλοι δεν έχουν να φάνε. Να ξαναζυγιαστεί ο κόσμος με τη λογική και την καρδιά, να μην περισσεύει σε κάποιους η πρώτη και να μην υπάρχει στάλα από τη δεύτερη. Να μην στερεύουν οι ψυχές των ανθρώπων και να μην ντρέπονται να λένε «αισθάνομαι», «πονάω» , «αγαπάω».
Χαρά Κοσεγιάν, δ.φ.
Φιλόλογος- συγγραφέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου