Παντα θαρρούσα , είχα τακτοποιημένα μέσα μου τα ταξίδια ως αναψυχή, ως εμπειρία νεων πραγμάτων, ως συνάντηση καινούργιων ανθρώπων και νοοτροπιών και πολιτισμών, ως αγωγή της ψυχής και του πνεύματος.
Και πέρασαν χρόνια πολλά. Κι έγιναν ταξίδια πολλά. "Κι ανθρώπων ίδεν άστεα και τρόπον έγνω", και με γαλήνη και με τρικυμίες και σε μοναχικές περιόδους της ζωής και σε μαγικές στιγμές, έγιναν ταξίδια και αποδράσεις. Κάτι όμως πάντα διέφευγε. Κάτι δεν το όριζαν τα παραπάνω, δεν το περιέκλειε η γνώση του ξέρω τι κάνω και γιατί το κάνω. Μια μόνιμη αίσθηση παράξενης ξενιτιάς,ανεξήγητης.
Τυχαία αυτόν τον καιρό βρεθήκαμε ένα βράδυ σ ένα παλιό στέκι ψηλά στη Μασσαλίας στην Αθήνα. Κι είπαμε μεταξύ πολλών για το ακαθόριστο του ταξιδιού. Μούφερες να διαβάσω Καμύ, κάτι που μου απάντησε την μόνιμη ελλειψή μου. Είναι άσκηση λέει λοιπόν ο Καμύ το ταξίδι, κι ο φόβος το αποτιμά.
Κάποια δεδομένη στιγμή σε μια ξένη χώρα, γυρεύουμε να αγγίξουμε άλλους ανθρώπους και μας πιάνει ένας ακαθόριστος φόβος να ξαναβρούμε παλιές συνήθειες σε παλιά περιβάλλοντα και λημέρια μας.Είμαστε ανοιχτοί και σαν εμπύρετοι, ευάλωτοι σε όποια σύγκρουση, που μας συγκλονίζει σαν φως που μας φέρνει μπροστα στην αιωνιότητα.
Καταλήγει λοιπόν ο Καμύ πως "ταξιδεύει κανείς για τη μόρφωσή του, αν με τον όρο μόρφωση εννοούμε την όξυνση της πιο μύχιας αίσθησής μας, της αίσθησης της αιωνιότητας."
Αλλιώς, περιπλανώμενη ή καρφωμένη τον ίδιο φόβο πολεμώ δηλαδή την ώρα που μπαίνεις σε λιμάνια πρωτοειδωμένα, στους ίδιους δρόμους θα γυρνάς και στις γειτονιές τις ίδιες θα γερνας, όπως λέει ο Καβάφης.
Και πέρασαν χρόνια πολλά. Κι έγιναν ταξίδια πολλά. "Κι ανθρώπων ίδεν άστεα και τρόπον έγνω", και με γαλήνη και με τρικυμίες και σε μοναχικές περιόδους της ζωής και σε μαγικές στιγμές, έγιναν ταξίδια και αποδράσεις. Κάτι όμως πάντα διέφευγε. Κάτι δεν το όριζαν τα παραπάνω, δεν το περιέκλειε η γνώση του ξέρω τι κάνω και γιατί το κάνω. Μια μόνιμη αίσθηση παράξενης ξενιτιάς,ανεξήγητης.
Τυχαία αυτόν τον καιρό βρεθήκαμε ένα βράδυ σ ένα παλιό στέκι ψηλά στη Μασσαλίας στην Αθήνα. Κι είπαμε μεταξύ πολλών για το ακαθόριστο του ταξιδιού. Μούφερες να διαβάσω Καμύ, κάτι που μου απάντησε την μόνιμη ελλειψή μου. Είναι άσκηση λέει λοιπόν ο Καμύ το ταξίδι, κι ο φόβος το αποτιμά.
Κάποια δεδομένη στιγμή σε μια ξένη χώρα, γυρεύουμε να αγγίξουμε άλλους ανθρώπους και μας πιάνει ένας ακαθόριστος φόβος να ξαναβρούμε παλιές συνήθειες σε παλιά περιβάλλοντα και λημέρια μας.Είμαστε ανοιχτοί και σαν εμπύρετοι, ευάλωτοι σε όποια σύγκρουση, που μας συγκλονίζει σαν φως που μας φέρνει μπροστα στην αιωνιότητα.
Καταλήγει λοιπόν ο Καμύ πως "ταξιδεύει κανείς για τη μόρφωσή του, αν με τον όρο μόρφωση εννοούμε την όξυνση της πιο μύχιας αίσθησής μας, της αίσθησης της αιωνιότητας."
Αλλιώς, περιπλανώμενη ή καρφωμένη τον ίδιο φόβο πολεμώ δηλαδή την ώρα που μπαίνεις σε λιμάνια πρωτοειδωμένα, στους ίδιους δρόμους θα γυρνάς και στις γειτονιές τις ίδιες θα γερνας, όπως λέει ο Καβάφης.
Η εικονα απο το: filmfiles.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου