ο Ζητιάνος και η ωραία

Στη Διαγώνιο, λίγο πιο πριν απ το φωτογραφείο του Μισέλ, πολλές φορές όταν περνούσα έβλεπα ένα γέρο λερό και λιγδιασμένο, που κάθονταν κατάχαμα στο πεζοδρόμιο και ζήταγε απ τους περαστικούς βοήθεια. Οι νεαροί της Τσιμισκή, που έκαναν τη βόλτα τους ώς το σημείο εκείνο, φαίνεται ότι ένιωθαν ενοχλημένοι απ την παρουσία του- αν δεν του έρριχναν καμιά δεκάρα, βλαστήμαγε μεσ΄απ΄τα δόντια του- κι έτσι τερμάτιζαν τη βόλτα τους στου Γκιγκιλίνη.
'Ενα απομεσήμερο, καθώς περνούσα από κει, είδα μια ωραία κοπέλα, γύρω στα είκοσι πέντε, γνωστή καλλονή της Τσιμισκή, που στάθηκε μπροστά στο γέρο, του χαμογέλασε ανοιχτόκαρδα- με κάποια συγκατάβαση, είν΄αλήθεια- κι ύστερα έσκυψε κοντά του, λύγισε τα γόνατα και, προσπαθώντας να μη λερωθεί, του πρότεινε απαλά το μάγουλό της. Ο γέρος, σα να ήξερε κι από άλλοτε, ζωήρεψε απότομα κι άρχισε να τη φιλάει με βουλιμία, προσέχοντας κι αυτός μην την λερώσει. Τα μάτια του έλαμπαν από΄τη σπάνια ευτυχία. Μετά από κάμποσα φιλήματα η ωραία ανασηκώθηκε παραμερίζοντας το γέρο και, όπως σκούπιζε τα μάγουλά της με το μαντηλάκι της, του είπε με γλυκιά φωνή: "Εντάξει; Φτάνει τώρα. Άλλη φορά." Ο γέρος κάτι της ψιθύριζε σαν να παραληρούσε, ενώ τα μάτια του είχαν γουρλώσει και τα χείλη του έτρεχαν. Η ωραία εξαφανίστηκε, και κάποιος είπε στους περίεργους που είχαν μαζευτεί, πως κι άλλοτε του έτυχε να δει το ίδιο περιστατικό με την κοπέλα και το γέρο.
"Αυτό θα πει ζητιάνος της αγάπης", σκέφτηκα μέσα μου και μελαγχόλησα: Χρόνια πολλά ζητιάνευα κι εγώ ένα φιλί, κι όμως κανείς δε βρέθηκε να μ ελεήσει.