πέραν του .... χειμώνος.

Θ αρχίσω με μιαν ήχηση που να φτάνει απ το πιο σκληρό μέταλλο 'εως την πιο λεπτή χορδή, χωρίς ούτε οι απολαύσεις ν αποκλείονται ούτε οι ενοχές να επιβάλλονται, αλλά η φύσις να παραμένει φύσις.
Υπάρχει ένας τρόπος να μπαινοβγαίνουμε στα καθημερινά γεγονότα, έτσι που το ρούχο μας να μην πιάνεται απ τα κλαδιά που απλώνει γύρω μας το συμφέρον. αυτό το επίμονο βήμα σημειωτόν πάνω στο θυμικό μας. η αφαίρεση ενός μικρότατου ευτυχισμού που ο άνθρωπος φυλάγει στα πιο ασφαλή θησαυροφυλάκια της ιδιωτικής του ζωής.
Και όμως..Διαφορρετικός θα ήταν ο Μάιος αν αντί να πληρώνουμε και τέλη για την εισπνοή του οξυγόνου του, λαλούσαμε πέτρα και λαλούσαμε νερό με ελπίδα να αναφανεί μια μέρα ένα καινούργιο άλσος, κατάλληλο να δεχτεί την ταφή μας.
Έαρ χρειάζεται και ζωή πλήρους καθαρότητας, για ένα δώρο που κανείς άλλος δεν μπορεί να στο προσφέρει.
Ο.Ελύτης.