Παρασκευή 12 Ιουνίου 2009

..Ναυτία

....Τι είναι μεγάλο και τι μικρό, τι σημαντικό και τι ασήμαντο; Οι ψυχίατροι αποκαλούν έναν άνθρωπο ανισόρροπο όταν αντιδρά με ευαισθησία και βιαιότητα στις μικροενοχλήσεις, τους μικροεκνευρισμούς, τις μικρές αναποδιές που προσβάλλουν την αξιοπρέπειά του, κι ενώ είναι απολύτως δυνατόν αυτό το ίδιο άτομο να δείχνει μεγάλο κουράγιο αντέχοντας σε βάσανα και χτυπήματα που οι περισσότεροι άνθρωποι δύσκολα θα μπορούσαν να αντέξουν. Κάποιος που συμβαίνει να είναι αναίσθητος στους συχνούς εξευτελισμούς, που ανέχεται την πιο αξιοθρήνητη μουσική, την πιο άθλια αρχιτεκτονική, την πιο μολυσμένη ατμόσφαιρα, που είναι δυνατόν να υπάρχει χωρίς καμιά διαμαρτυρία, αλλά που ωστόσο αρχίζει να χτυπάει το χέρι στο τραπέζι και να βρίζει όταν χάνει έστω και λίγο στα χαρτιά, θεωρείται σαν υγιής και κανονικός. Έχει τύχει να δω στις ταβέρνες ανθρώπους ευυπόληπτους, που γενικά θεωρούνται σαν απολύτως κανονικοί και έντιμοι, να βρίζουν και ν αφρίζουν απ το κακό τους με τέτοιο φανατισμό, τόση χυδαιότητα, τόσο κτηνωδώς- ιδιαίτερα όταν αισθάνονται την ανάγκη να κατηγορήσουν κάποιον από τους συμπαίκτες τους για τα χρήματα που έχουν χάσει- που έντονα έχω αισθανθεί την επιθυμία να πάω να βρω τον πιο κοντινό ψυχίατρο για να βάλω σε κάποιο άσυλο αυτούς τους δυστυχισμένους. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν πολλά αξιολογικά κριτήρια, που όλα αξίζουν την προσοχή μας. Δεν μπορώ όμως να θεωρήσω κανένα απ αυτά, συμπεριλαμβανομένων και αυτών της επιστήμης και της τρέχουσας ηθικής, ως ιερά και απαραβίαστα.
Αυτό που ποτέ δεν επιθυμώ, ακόμα και στις χειρότερες ώρες μου, είναι αυτή η μέση κατάσταση του μυαλού, στα μισά του δρόμου ανάμεσα στο καλό και στο κακό, αυτή η χλιαρή, ανεκτή, μέση κατάσταση.. Όχι, καλύτερα μια υπερβολική μεταστροφή του εκκρεμούς- καλύτερα το χειρότερο μαρτύριο, και σαν ένα είδος αποζημίωσης ας γίνουν οι ευτυχισμένες μου στιγμές λίγο περισσότερο λαμπερές!
Αυτοί που έχουν κουράγιο και χαρακτήρα πάντα προκαλούν στους άλλους μια έντονη αίσθηση ναυτίας.
Εκεί όπου τα πιο ευγενή ζώα αφανίζονται, το κουνέλι υπερισχύει. δεν έχει απαιτήσεις, αισθάνεται ευτυχισμένο, και αναπαράγεται εκπληκτικά...

Έρμαν Έσσε

2 σχόλια:

  1. "[...] Κάθισα στο περιβόλι που μούσκευε
    από τα χοντρά λούκια του χειμώνα,
    και μου φαινόταν αδύνατο
    πως κάτω απ' τη θλίψη
    και τη μουχλιασμένη μοναξιά
    θα δούλευαν ακόμα οι ρίζες
    χωρίς να τους δίνει κουράγιο κανείς.

    Όμως ανάμεσα σε σπασμένα γυαλιά
    και αποκόμματα βρόμικου γύψου
    θα έσκαγε ένα λουλούδι:
    δεν παραιτείται - επειδή μπορεί να γελάνε με το πάθος της - η άνοιξη[...]"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. υπνοβάτη, τίποτα δεν είναι αδύνατο, εαν το οπλίζει η θέληση, το μεράκι, η επιθυμία και το σωστό ταιμινγκ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή