μια γενναία γυναίκα

Πολυδούρη- Καρυωτάκης


... Ενα απόγεμα, τον παρασέρνει να πάνε περίπατο ως το Φάληρο. έξω από τον αη-σώστη, τους παίρνει το μάτι ενός χωροφύλακα να περπατούν αγκαλιασμένοι. αυτό τα χρόνια εκείνα ...ηταν προσβολή της δημοσίας αιδούς. το τμήμα ηθών επαγρυπνούσε κ αλοίμονο σ όποιο ζευγάρι συλλαμβανόταν χωρίς να κρατά μαζί του το πιστοποιητικό του...γάμου του. ο χωροφύλακας τους κάλεσε να τον ακολουθήσουν στο τμήμα. ο καρυωτάκης πάνιασε, και ισχυρίστηκε πως έπρεπε να πάρουν ένα μόνιππο γιατί ήταν πολύ μακριά. ο χωρο φύλακας δέχθηκε. καθισε αυτός δίπλα στον αμαξά και το ζευγάρι πίσω. "Χαθήκαμε", ψιθύρισε στη Μαρία, μόλις το μόνιππο ξεκίνησε. -και τι να κάνουμε; ρωτα εκείνη. αλλά βλέπει το κατάχλωμο πρόσωπό του και τα γεμάτα πανικό μάτια του και του λέει αποφασιστικά -τότε άντε πήδα. κάποια στιγμή που το αμάξξι σιγάνεψε, ο Καρυωτάκης πήδηξε και την άφησε μόνη. ο χωροφύλακας άφρισε απ το κακό του......



δεν της έκαναν τίποτα στο τμήμα, αλλά το περίεργο είναι πως, όπως διηγείται ο Σακελλαριάδης, όχι μόνο δεν κατάλαβε πόσο εξευτελιστική ήταν η συμπεριφορά του, αλλά τον δικαιολογούσε κιόλας, όταν μου διηγήθηκε το επεισόδιο. "Ενας πραγματικός άνθρωπος", μου είπε, δεν είναι υποχρεωτικά ήρωας. Εγώ αγάπησα έναν Ποιητή. Αν ήθελα ηρωισμούς, θα ερωτευόμουν τον Ανδρούτσο....


Αποσπασμα απο το βιβλίο της Λιλής Ζωγράφου Καρυωτάκης Πολυδούρη και η αρχή της αμφισβήτησης