Επωδυνον

....- Γιατί γκρεμίζονται τα όνειρα κ. Δημουλά;
«Ίσως επειδή δεν υπάρχουν ιδιοκτήτες ονείρων που να τα φροντίζουν και να τα συντηρούν. Περιφερόμενοι άστεγοι τα κατοικούν, συχνά πολλοί μαζί στο ίδιο όνειρο - ετοιμόρροπη κατάσταση. Αφήνω που τα περισσότερα όνειρα είναι χτισμένα επάνω σε μπαζωμένα ρέματα. Έναν μικρό σεισμό να κάνει ο ύπνος κι ένας ισχυρός να προκληθεί από το ρήγμα της αφύπνισης, σωριάστηκαν».

- Και τα αισθήματα, γιατί βρίσκουν όπως λέτε «αλλήθωρη ανταπόκριση»;
«Ακούστε, δεν ξέρω πόσην αδιαμφισβήτητη ευθύτητα είχαν τα βλέμματα που εσείς δεχθήκατε, αλλά εγώ, και τα 2/3 τουλάχιστον της ανθρωπότητας, χρειάστηκε πολλές φορές να πούμε: "Εδώ, εμένα κοίτα, κοίτα με καλά στα μάτια"».

- «Ν' αντέξεις είναι το ζητούμενο, όχι να καταλάβεις», γράφετε σε ένα από τα καινούργια ποιήματά σας (το «Πάλι σε συγχωρώ»). Μα, δεν είναι ηττοπαθής αυτή η στάση;
«Αν σ' αυτά που λέω, βλέπετε ηττοπάθεια, τότε σημαίνει ότι ηττήθηκε η σαφήνεια του στίχου, το νόημά του. Ν' αντέξουμε, προσπαθούμε, κάθε τι που μας πονάει, παραιτούμενοι από το να το κατανοήσουμε. Επειδή δεν κατανοείται το επώδυνο».

" ΕΠΩΔΥΝΗ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ

Ὅ,τι λὲς στὴν πένα τὸ γράφει.
Σκέπτεσαι θυμᾶσαι νομίζεις ἀγαπᾶς ὑπαγορεύεις.

Μερικὰ τὰ ἀποσιωπᾶς.
Ὄχι πὼς εἶσαι ὑποκριτὴς ἀλλὰ
λιγάκι σὰ νὰ ντρέπεσαι ποὺ εἶναι τόσο λίγα
καὶ σὰ νὰ κομματιάζεσαι τόσα πολλὰ ποὺ εἶναι.

Μὲ ἀφοσίωση σὲ ἀκοῦνε οἱ λέξεις
σὲ ἀντιγράφουν καὶ ἡ πένα διψασμένη
ρουφάει ὅσο μελάνι ἀφήνουν πίσω τους
- σὰν τὶς σουπιὲς – τὰ συνταρακτικὰ
θολώνει ἡ σύλληψή τους.

Ὅπως σοῦ ὑπαγόρευσε ἡ μοίρα νὰ τὰ ζήσεις
γραμμένα σὲ δικό της ἀπορροφητικὸ χαρτὶ
ἔτσι ἀκριβῶς κι ἐσὺ τὰ ὑπαγορεύεις
στὴν ἄγνωστη ποιότητα τοῦ μέσου ποὺ διαθέτεις.

Καμιὰ φορὰ ὅταν ἡ πένα μπάζει κρύο
γιατὶ οἱ προφυλάξεις ἔχουν πετσικάρει
ἀπ᾿ τῶν δεινῶν τὴν παλαιότητα
λίγο παραμορφώνεις τὴν εἰκόνα -
αἴσθημα ποὺ δριμὺ χειμώνα δρέπει
τὸ στρέφεις νὰ μαζεύει χαμομήλια
καὶ κάπως ἔτσι γλυκαίνει τοῦ κειμένου ὁ καιρός.

www.e-steki.gr/showthread.php?t=15680


Ὅλα ἐτοῦτα καὶ ἄλλα μαζὶ
τὰ παίρνει φεύγοντας ὁ χρόνος
σὰ νά ῾τανε δικὰ του.
Κάποια στιγμὴ τοῦ τὰ ζητᾶς τ᾿ ἀνοίγεις
θέλεις νὰ δεῖς ἐὰν θυμᾶται τὸ χαρτὶ ὅσα
τοῦ ὑπαγόρευσες γιατὶ ἀκόμα
καὶ τῆς ἄψυχης ἐγγύησης ἡ μνήμη
μὲ τὸν καιρὸ κι αὐτὴ ἀδυνατίζει.

Ταράζεσαι χλωμιάζεις βλέπεις
νά ῾χουν γραφτεῖ πράγματα ποὺ δὲν εἶπες
τὸν ἑαυτό σου ἀγνώριστο
κι οἱ πράξεις του θρασύδειλες
νὰ θριαμβεύει ὡς θύμα

κι ἄλλα κι ἄλλα τερατώδη, ἐπονείδιστα
ποὺ καὶ νεκρὸς νὰ εἶσαι
ντρέπεσαι νὰ τὰ πεῖς
μὲ τὸ γυμνὸ ὄνομά τους.

Φρίττεις κι ἑρμηνεύεις
πὼς ὅλα εἶναι βγαλμένα
τάχα ἀπ᾿ τῆς γραφῆς τὸ ἄρρωστο μυαλό.

Σὲ λιγοστεύει σὲ ταπεινώνει νὰ παραδεχτεῖς
πὼς ὅλ᾿ αὐτὰ τὰ ἀνίδεα ποὺ γράφουμε
γνωρίζουνε γιὰ μᾶς περισσότερα
καὶ πιὸ ἀβυσσαλέα
ἀπ᾿ ὅσα μισοξέρουν ὅσα ζήσαμε."


- «Ήχος απομακρύνσεων». Εσείς από τι έχετε απομακρυνθεί σε σχέση με τα όσα καταθέτατε στις προηγούμενες ποιητικές συλλογές σας;
«Απομακρύνθηκα από εκείνη τη "Φρόνηση", την "ψεύτρα", που ξεγέλαγε τον Καβάφη λέγοντάς του: "Αύριο. Έχεις πολύν καιρό"».

- Εγώ σας βλέπω τρυφερή, ανθεκτική, επιεική, καθόλου διεκδικητική. Όμως τα ποιήματά σας βάζουν κι άλλες αποχρώσεις. Τι άνθρωπος είστε;
«Δεν ξέρω. Πάντως είμαι πολύ φιλόξενη σε κάθε ατέλεια και αδυναμία. Παρέχω άσυλο βεβαίως, αλλά όχι και συγγνώμη πάντα».

- Μπορεί ένας ποιητής να είναι και καλός ως ποιητής και ευτυχισμένος ως άνθρωπος;
«Και καλός ποιητής και ευτυχισμένος; Πάει πολύ. Σαν μεγάλη εύνοια το βλέπω...».

από συνέντευξή της στη Μ. Χαρτουλάρη στα νεα