Μπαχάρι-Κανέλλα Και Φιλί .

Van Morrison - These Are The Days

Σωκράτης Μάλαμας - Το χρόνο να λαβώσω

Η απρέπεια, η αμετροέπεια, η αναίδεια ειναι τα συνοδευτικα και δηλωτικά της δειλίας. Της δειλίας που δεν συμβιβάστηκε με τον εαυτό της, αλλα ξεχύθηκε στον κόσμο για να τον λερώσει.
Ειναι ανεξίτηλος ο λεκες που αφήνει, οσο ανεξίτηλη κι η εγγραφή που έγινε σε ανεξιχνίαστες απαλων ονυχων στιγμές του θρασύδειλου.
Κάποιοι αποδεχτηκαν και ζουν με την εικόνα της. Κάποιοι θέλησαν να γίνουν "άντρες", και αντι να καλλιεργησουν την ψυχη τους, εξέθρεψαν τον αρρωστο εγκέφαλό τους. Μόνο για να βλάπτουν. Γιατί μόνο έτσι χωράνε και Υπ-άρχουν.

Hadjidakis-Dadonaki: I Beseech you Gongyla - Κέλομαί σε Γογγύλα

Φλέρυ Νταντωνάκη - πάθη από τον έρωτα / Μ. Χατζιδάκις

Τα Πλοία Πεζά ποιήματα Aπό την Φαντασίαν έως εις το Xαρτί. Eίναι δύσκολον πέρασμα, είναι επικίνδυνος θάλασσα. H απόστασις φαίνεται μικρά κατά πρώτην όψιν, και εν τοσούτω πόσον μακρόν ταξίδι είναι, και πόσον επιζήμιον ενίοτε δια τα πλοία τα οποία το επιχειρούν.       H πρώτη ζημία προέρχεται εκ της λίαν ευθραύστου φύσεως των εμπορευμάτων τα οποία μεταφέρουν τα πλοία. Eις τας αγοράς της Φαντασίας, τα πλείστα και τα καλύτερα πράγματα είναι κατασκευασμένα από λεπτάς υάλους και κεράμους διαφανείς, και με όλην την προσοχήν του κόσμου πολλά σπάνουν εις τον δρόμον, και πολλά σπάνουν όταν τα αποβιβάζουν εις την ξηράν. Πάσα δε τοιαύτη ζημία είναι ανεπανόρθωτος, διότι είναι έξω λόγου να γυρίση οπίσω το πλοίον και να παραλάβη πράγματα ομοιόμορφα. Δεν υπάρχει πιθανότης να ευρεθή το ίδιον κατάστημα το οποίον τα επώλει. Aι αγοραί της Φαντασίας έχουν καταστήματα μεγάλα και πολυτελή, αλλ' όχι μακροχρονίου διαρκείας. Aι συναλλαγαί των είναι βραχείαι, εκποιούν τα εμπορεύματά των ταχέως, και διαλύουν αμέσως. Eίναι πολύ σπάνιον εν πλοίον επανερχόμενον να εύρη τους αυτούς εξαγωγείς με τα αυτά είδη.       Mία άλλη ζημία προέρχεται εκ της χωρητικότητος των πλοίων. Aναχωρούν από τους λιμένας των ευμαρών ηπείρων καταφορτωμένα, και έπειτα όταν ευρεθούν εις την ανοικτήν θάλασσαν αναγκάζονται να ρίψουν εν μέρος εκ του φορτίου δια να σώσουν το όλον. Oύτως ώστε ουδέν σχεδόν πλοίον κατορθώνει να φέρη ακεραίους τους θησαυρούς όσους παρέλαβε. Tα απορριπτόμενα είναι βεβαίως τα ολιγοτέρας αξίας είδη, αλλά κάποτε συμβαίνει οι ναύται, εν τη μεγάλη των βία, να κάμνουν λάθη και να ρίπτουν εις την θάλασσαν πολύτιμα αντικείμενα.       Άμα δε τη αφίξει εις τον λευκόν χάρτινον λιμένα απαιτούνται νέαι θυσίαι πάλιν. Έρχονται οι αξιωματούχοι του τελωνείου και εξετάζουν εν είδος και σκέπτονται εάν πρέπη να επιτρέψουν την εκφόρτωσιν· αρνούνται να αφήσουν εν άλλο είδος να αποβιβασθή· και εκ τινων πραγματειών μόνον μικράν ποσότητα παραδέχονται. Έχει ο τόπος τους νόμους του. Όλα τα εμπορεύματα δεν έχουν ελευθέραν είσοδον και αυστηρώς απαγορεύεται το λαθρεμπόριον. H εισαγωγή των οίνων εμποδίζεται, διότι αι ήπειροι από τας οποίας έρχονται τα πλοία κάμνουν οίνους και οινοπνεύματα από σταφύλια τα οποία αναπτύσσει και ωριμάζει γενναιοτέρα θερμοκρασία. Δεν τα θέλουν διόλου αυτά τα ποτά οι αξιωματούχοι του τελωνείου. Eίναι πάρα πολύ μεθυστικά. Δεν είναι κατάλληλα δι’ όλας τα κεφαλάς. Eξ άλλου υπάρχει μία εταιρεία εις τον τόπον, η οποία έχει το μονοπώλιον των οίνων. Kατασκευάζει υγρά έχοντα το χρώμα του κρασιού και την γεύσιν του νερού, και ημπορείς να πίνης όλην την ημέραν από αυτά χωρίς να ζαλισθής διόλου. Eίναι εταιρεία παλαιά. Xαίρει μεγάλην υπόληψιν, και αι μετοχαί της είναι πάντοτε υπερτιμημέναι.       Aλλά πάλιν ας είμεθα ευχαριστημένοι όταν τα πλοία εμβαίνουν εις τον λιμένα, ας είναι και με όλας αυτάς τας θυσίας. Διότι τέλος πάντων με αγρυπνίαν και πολλήν φροντίδα περιορίζεται ο αριθμός των θραυομένων ή ριπτομένων σκευών κατά την διάρκειαν του ταξιδίου. Eπίσης οι νόμοι του τόπου και οι τελωνειακοί κανονισμοί είναι μεν τυραννικοί κατά πολλά αλλ' όχι και όλως αποτρεπτικοί, και μέγα μέρος του φορτίου αποβιβάζεται. Oι δε αξιωματούχοι του τελωνείου δεν είναι αλάνθαστοι, και διάφορα από τα εμποδισμένα είδη περνούν εντός απατηλών κιβωτίων που γράφουν άλλο από επάνω και περιέχουν άλλο, και εισάγονται μερικοί καλοί οίνοι δια τα εκλεκτά συμπόσια.       Θλιβερόν, θλιβερόν είναι άλλο πράγμα. Eίναι όταν περνούν κάτι πελώρια πλοία, με κοράλλινα κοσμήματα και ιστούς εξ εβένου, με αναπεπταμένας μεγάλας σημαίας λευκάς και ερυθράς, γεμάτα με θησαυρούς, τα οποία ούτε πλησιάζουν καν εις τον λιμένα είτε διότι όλα τα είδη τα οποία φέρουν είναι απηγορευμένα, είτε διότι δεν έχει ο λιμήν αρκετόν βάθος δια να τα δεχθή. Kαι εξακολουθούν τον δρόμον των. Oύριος άνεμος πνέει επί των μεταξωτών των ιστίων, ο ήλιος υαλίζει την δόξαν της χρυσής των πρώρας, και απομακρύνονται ηρέμως και μεγαλοπρεπώς, απομακρύνονται δια παντός από ημάς και από τον στενόχωρον λιμένα μας.       Eυτυχώς είναι πολύ σπάνια αυτά τα πλοία. Mόλις δύο, τρία βλέπομεν καθ' όλον μας τον βίον. Tα λησμονώμεν δε ογρήγορα. Όσω λαμπρά ήτο η οπτασία, τόσω ταχεία είναι η λήθη της. Kαι αφού περάσουν μερικά έτη, εάν καμίαν ημέραν - ενώ καθήμεθα αδρανώς βλέποντες το φως ή ακούοντες την σιωπήν - τυχαίως επανέλθουν εις την νοεράν μας ακοήν στροφαί τινες ενθουσιώδεις, δεν τας αναγνωρίζομεν κατ' αρχάς και τυραννώμεν την μνήμην μας δια να ενθυμηθώμεν πού ηκούσαμεν αυτάς πριν. Mετά πολλού κόπου εξυπνάται η παλαιά ανάμνησις και ενθυμώμεθα ότι αι στροφαί αύται είναι από το άσμα το οποίον έψαλλον οι ναύται, ωραίοι ως ήρωες της Iλιάδος, όταν επερνούσαν τα μεγάλα, τα θεσπέσια πλοία και επροχώρουν πηγαίνοντα - τις ηξεύρει πού. (από τα Kρυμμένα Ποιήματα 1877; - 1923, Ίκαρος 1993)

Επικοινωνία Δικαιώματα Συντελεστές Περιεχόμενα Σύνθετη Αναζήτηση English site

Κ.Π. Καβάφης - Η Πόλις

Πάντα μυτερες οι στεγες στη Δυτικη Ευρωπη.
Πάντα λιτα κι απεριττα τα σπιτακια στα νησια του Αιγαίου.
Πάντα ολα σε ταξη εκει. Σε αταξια εδω.
Οχι ομως παντα ούτε απο Πάντα.
Απο τοτε που ευνοει τα ανομήματα η ηθελημενη σύγχυση.
ομως: μετρον αριστον, άλλως  Ύβρις.
Και τισις και νεμεσις.

Σ' ΑΓΑΠΩ ΓΙΑΤΙ ΕΙΣΑΙ ΩΡΑΙΑ (Αριστ. Μοσχου)

Θανάσης Παπακωνσταντίνου - αερικό

andromeda-thanasis papakonstantinou

ευχαριστω που επιμενετε αι και g.
δεν μας παιρνει κι αλλιώς.
ομως ειναι τοσο πυκνη η χυδαιότητα
τοσο πλατεια η προστυχιά
τετοιας λογης η πονηρία
που λες: θεε μου, εν σοφία εποίησας;

κι αρχιζεις να μαθαινεις το μισος. κι ανακαλυπτεις μισαλοδοξια, εκει που πιστευες στην διαφορετικοτητα και προστάτευες την ετερότητα. και μαθαινεις να γίνεσαι ανταγωνιστικος, εκει που τηρούσες την αμιλλα. και βρισκεις πως θες ακομα πολύ αγώνα για να κρατηθείς λορθιος και συνεπής. και λυγιζεις. μπορει να φταινε και τα χρονια. μπορει.

Dimitris Mitropanos-Periego Pehnidi

"Με το φεγγάρι περπατώ"-Αιμ. Χατζηδάκη-ΚΑΛΥΜΝΟΣ-ΛΕΡΟΣ

το ελαχιστο καθαρο ποσοστο των πραγματικων πολιτων χωρις προσωπικες απολαβες και ιδιοτελεις μονο προθεσεις, δεν μπορει να φταξει Κομμα. γιατι ειναι σοβαρο, σκεπτομενο και δεν διαπλεκεται. Εργαζεται και αγωνιζεται, ενω μορφωνεται και κατακτα την Σοφια του κοσμου.

Αυτο ειναι το αποτελεσμα των εκλογων.

Μάνος Χατζιδάκις - Το ποτάμι - Διψούν οι κάμποι - Ορφέας

Και η βάρκα γύρισε μόνη- Τώνης Μαρούδας

Και ο φασισμος δεν ειναι θεωρητικη προσεγγιση. ειναι πραξη ζωης. ειναι το χρωμα των κινησεών μας, του βλεμματος, της ομιλίας. Ειναι ο τροπος να αγωνιζομαστε να ανταγωνιζομαστε και να συναγωνιζομαστε. Ειναι ο τροπος να εχουμε γνωμη και όχι πληροφοριες. Ειναι ο τροπος να απλωνουμε το χερι πριν πληροφορηθουμε την ταυτοτητα του εχοντος αναγκη. Ειναι ο τροπος να υπαρχουμε προσφεροντας κι οχι αρπαζοντας. Ειναι ο τροπος να καλλιεργουμε το πνευμα μας στην ελευθερη σκεψη και βουληση. ειναι ο τροπος να απομονωνουμε τα ερπετα και τα δήγματα τους. Ειναι ο τροπος να αξιολογούμε τα δωρα που μας χαριζει η ζωή και να τα πολλαπλασιαζουμε. Ειναι ο τροπος να μην ακυρωνουμε τους καλυτερους απο μας, γιατι, ε, κατι θα αξιζουν. ειναι ο τροπος να αντιληφθουμε το συμπληρωματικο της ζωής. Ειναι οτροπος να μαθουμε οτι η αξια των συνανθρωπων μας μας προσδίδει αξια και δεν μας αφαιρει, εκτος αν ειμαστε τοσο ανεπαρκεις. Ειναι ο τροπος να αγαπάμε και να διαφυλλασσουμε τις ιεροτητες και να εξολοθρεύουμε τα αυγα του φιδιου, ακομα κι αν δεν μας πειραζουν. Ειναι ο τροπος να υπαρχουμε.

Kemal (Xatzidakis) H authentiki ektelesi

Ο ΠΡΟΦΗΤΙΚΟΣ ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ.wmv

Zbigniew Preisner - Les Marionettes

La double vie de Veronique

Ειναι ανηθικο να θετεις τον Ανθρωπο σε διλημμα.
Αυτη η ιδια η υπαρξιακη τραγικοτητα του λογικου οντος, απαγορευει την βιαιη επιλογη.
πού να γευτεις την ελαχιστη μυρωδια της ελευθεριας με το μαχαιρι στο λαιμο; πού να στρεψεις τη ματια σου, οταν απογοητευτικες μαριονετες μαχονται για την ισχυροποίηση ή την αποκατάστασή τους;
ποιος νικα και ποιος χανει;
παντα οι συντελεστες προκαθορισμενοι κι η τραπουλα σημαδεμενη.
βεβαια για να απο-γοητευτεις, πρεπει να γοητευτηκες.
κι αλοιμονό σου αν ενεδωσες σε τετοια και τοση α-σχήμια.

Τούτο το μήνα - Μίλτος Πασχαλίδης

Δεν κυνηγουσε λαγους κι ελαφια
μονο εκυνηγα δυο μαυρα ματια.

Βγήκε από τη θάλασσα η αρχόντισσα - Σαβίνα Γιαννάτου

αντι σχολίων στα ομορφα και ευγενικα σχόλιά σας. Κι επειδη πολυ το αγαπω!

Πότε ειναι καλα;

Απόψε λέω να μην κοιμηθούμε. Και λέω να παρουμε τις σκέψεις μας απ την αρχή. Να γυρίσουμε πίσω δηλαδή. Στα δύσκολα παιδικα μας χρόνια με τις άπειρες απαγορεύσεις και τις πιο πολλές ακομα στερησεις. Υλικές και πνευματικές. Υπήρχε Ομως ενα περισσευμα αγάπης. Τα κάλυπτε ομως ολα αυτά; στις λιοχαρες πλαγιές της νιότης δε φτάνει τίποτα γιατι δεν χωράς πουθενά και γιατι οι πλαγιές ειναι σαν γη, κι εσύ θες νάχεις φτερα, να πεταξεις στις κορφες, να εκραγείς στο σύμπαν. Πάντα βεβαια υπηρχαν και καλά παιδια.. Σ αυτα εφταναν τα παντα, από πάντα.
κι ύστερα αλλαξανε τα πραγματα και φυσηξε αλλιώς η Εποχή, κι άρχισαν τα αφειδώς. κι αντιστραφηκαν ολα. Απειρες δυνατότητες να προσεγγισεις, να ταξιδεψεις, να ζυμωθεις, να επιλεξεις. Μειωθηκε βεβαια η συναισθηματικη παροχη, γιατι ειναι αληθεια πως δεν αγαπάς το ίδιο ο,τι δεν πονας, κουραζεσαι για να το αποκτησεις. Η θυσία δίνει το χρώμα στην αγάπη. Και το μέτρο. Θυσιες δεν υπαρχουν σημερα.
κανω να μετρησω λοιπον μειον τοτε, μειον και τωρα. Μονο μια ψυχη μας εμεινε. Και μ αυτη αγωνιζομαστε. Γιατι οσο αντεχει η ψυχη να σκεφτεται και να επιλεγει, μπορουμε ακομα να προσδοκουμε. Οχι χανοντας το παρον. Αλλα συνεκτιμωντας με Ακμαιο φρονημα. Γιατί ποτέ δεν μπορει ναναι καλα απο μονα τους. Καλά ειναι οταν μοχθησεις να γινουν καλύτερα. Οταν δεν εξαντλεισαι στο εφημερο.

Zbigniew Preisner -Tango

Γιατι ποτε δεν ειναι αργα, αν συνειδητοποιησουμε οτι Παντα ειναι.

«Κάθε αληθινή φιλία είναι ένα απόκτημα διαρκές. Η φιλία, όπως και ο έρωτας, απαιτεί τόση τέχνη όσο μια πετυχημένη φιγούρα χορού. Χρειάζεται πολλή άνεση και μεγάλος συγκρατημός. Ανταλλαγές λόγων. Μεγάλη σιωπή. Και προπαντός σεβασμός. 
Το συναίσθημα της ελευθερίας του άλλου. Της αξιοπρέπειάς του. Την παραδοχή. Θυμάμαι πάντα το κοριτσάκι στο βιβλίο του Μοντερλάν που δεν έχει δώσει όνομα στη γάτα του. Και πώς τη φωνάζεις; τη ρωτούν. Δεν τη φωνάζω, έρχεται όποτε θέλει. Έτσι είναι οι φίλοι. Συχνά έρχονται από τύχη».

μην ξεχνιομαστε: Το πρωινο τηλεοπτικό σοου  ηταν μια γυμνη εκφραση της ωμης βιας. Της παρανομης βιας. Γιατι υπαρχουν τοσο πολλες νομιμοποιημενες εκφανσεις της  αναμεσα μας, που λογω εθισμου και χρωματων ειναι σχεδον δυσκολο να τις ξεχωρισουμε ή δεν θελουμε να τις διακρινουμε γιατι ο φοβος ειναι αργος και μονιμος σύμβουλος.
Τελικα ειμαστε μια αποτυχημενη κοινωνια- πολυ επιεικες το κοινωνια- γιατι προ-υποθετει ιστο, που στηριζουμε την σαθρότητά μας και την υποκρισια μας με καθε τροπο και αντιδρούμε, μονο οταν συλλογικη οχλοποιηση το επιτρεπει. Γιατι βια ειναι και ηφτωχεια και η ανεχεια και η εξοντωση στα συστηματα υγειας και παιδειας, βια ειναι και η επικρατηση των χειροτερων, βια αργη που καποτε θα οδηγησει στην απροκάλυπτη αυτη που τοτε, ξυπνωντας θα ...καταδικασουμε συλληβδην και ομαδον.


αυτα και Καληνυχτα!




 Όσοι το χάλκεον χέρι
βαρύ του φόβου αισθάνονται,
ζυγόν δουλείας, ας έχωσι·
θέλει αρετήν και τόλμην
                η ελευθερία.     5

                    β΄.
    Αυτή (και ο μύθος κρύπτει
νουν αληθείας) επτέρωσε
τον Ίκαρον· και αν έπεσεν
ο πτερωθείς κ' επνίγη
                θαλασσωμένος·     10

                   γ΄.
    Αφ' υψηλά όμως έπεσε,
και απέθανεν ελεύθερος. ―
Αν γένης σφάγιον άτιμον
ενός τυράννου, νόμιζε
                φρικτόν τον τάφον.  

εις Σαμον. Α.Κ

Μια ομαδα την καθιστα σημαντικη η σημαντικοτητα των επιμερους στοιχειων που την αποτελουν. Και τον ανθρωπισμο τον λεμε ετσι, οταν οι φορεις του ζουν και πραττουν αναλογως. Δεν με ενδιαφερει τι λες πως εισαι, αφου βλεπω Τι κανεις. Και μην πεις, το παιχνιδι ειναι ετσι, γιατι εγω δεν θελω να παιξω την ψυχη μου στις αρενες. Φοβαμαι μη γινω πολυ ιδιοτελης και σε αναγνωρισω.

Αυτα.  Και οι κυματισμοι της γαλανης, ειχαν παντα μια ευρυτητα. 
Νιωσε τους, πριν ναναι πολυ αργα.

Aς παν ' να ιδούν τα μάτια μου - Δόμνα Σαμίου

Ο Βασιλεύς Δημήτριος

Αναγνωρισμένα

Ώσπερ ου βασιλεύς, αλλ’ υποκριτής, μεταμ- φιέννυται χλαμύδα φαιάν αντί της τραγικής         εκείνης, και διαλαθών υπεχώρησεν.                 Πλούταρχος, Βίος Δημητρίου Σαν τον παραίτησαν οι Μακεδόνες κι απέδειξαν πως προτιμούν τον Πύρρο ο βασιλεύς Δημήτριος (μεγάλην είχε ψυχή) καθόλου — έτσι είπαν — δεν φέρθηκε σαν βασιλεύς. Επήγε κ’ έβγαλε τα χρυσά φορέματά του, και τα ποδήματά του πέταξε τα ολοπόρφυρα. Με ρούχ’ απλά ντύθηκε γρήγορα και ξέφυγε. Κάμνοντας όμοια σαν ηθοποιός που όταν η παράστασις τελειώσει, αλλάζει φορεσιά κι απέρχεται.

Erik Satie ~ Gnossiennes

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΣ - ΕΛΛΑΔΑ (ΛΕΝΓΚΩ-ΛΕΝΓΚΩ)

Η Ελλάδα ταξιδεύει χρόνια μέσα στην Ελλάδα ακο-

 λουθώντας το χυμένο αίμα το σπαταλημένο.

 Αίμα σταλαματιές κυλάνε στάζουν κάτω στον Άδη.

  Πέφτουν απάνω στους νεκρούς οι σκοτωμένο αλλά-

  ζουν θέση δεν ξυπνάνε.

  Μόνο το χέρι τους υψώνεται και δείχνει τη μεριά που

  Περπατάνε οι δολοφόνοι.

 Η Ελλάδα ταξιδεύει χρόνια ανάμεσα στους δολοφόνους

Τ.Σ

Γυρίζοντας ολοένα σε κύκλους που πλαταίνουν 
Το γεράκι δεν μπορεί ν’ ακούσει πια το γερακάρη• 
Τα πάντα γίνουνται κομμάτια• το κέντρο δεν αντέχει. 
Ωμή αναρχία λύθηκε στην οικουμένη, 
Απ΄το αίμα βουρκωμένος λύθηκε ο ποταμός, και παντού 
Η τελετή της αθωότητας πνίγεται• 
Οι καλύτεροι χωρίς πεποίθηση, ενώ οι χειρότεροι 
Είναι γεμάτοι από την ένταση του πάθους. 
Σίγουρα κάποια αποκάλυψη θα είναι κοντά• 
Σίγουρα η Δευτέρα Παρουσία θα είναι κοντά. 
Η Δευτέρα Παρουσία! Δεν πρόφταξα να σώσω αυτό το λόγο 
Και μια μεγάλη εικόνα γέννημα του Spiritus Mundi 
Θολώνει τη ματιά μου: κάπου στην άμμο της ερήμου 
Μορφή με σώμα λιονταριού και το κεφάλι ανθρώπου, 
Ένα άδειο βλέμμα κι αλύπητο σαν ήλιος, 
Κινείται με μηρούς αργούς, καθώς τριγύρω 
Στροβιλίζουνται ίσκιοι αγανακτισμένων πουλιών. 
Το σκοτάδι ξαναπέφτει• τώρα όμως ξέρω 
Πώς είκοσι βασανισμένοι αιώνες πετρωμένου ύπνου 
Κεντρίστηκαν από ένα λίκνο λικνισμένο κατά το βραχνά, 
Και ποιο ανήμερο θεριό, μια που ήρθε τέλος η ώρα του, 
Μουντά βαδίζει για να γεννηθεί προς τη Βηθλεέμ. 
Ουίλιαμ Γιέιτς (W.B.Yeats, 1865) 
Μετάφραση: Γιώργος Σεφέρης, ΑΝΤΙΓΡΑΦΕΣ, 1965, Εκδ. ΙΚΑΡΟΣ