Απόψε λέω να μην κοιμηθούμε. Και λέω να παρουμε τις σκέψεις μας απ την αρχή. Να γυρίσουμε πίσω δηλαδή. Στα δύσκολα παιδικα μας χρόνια με τις άπειρες απαγορεύσεις και τις πιο πολλές ακομα στερησεις. Υλικές και πνευματικές. Υπήρχε Ομως ενα περισσευμα αγάπης. Τα κάλυπτε ομως ολα αυτά; στις λιοχαρες πλαγιές της νιότης δε φτάνει τίποτα γιατι δεν χωράς πουθενά και γιατι οι πλαγιές ειναι σαν γη, κι εσύ θες νάχεις φτερα, να πεταξεις στις κορφες, να εκραγείς στο σύμπαν. Πάντα βεβαια υπηρχαν και καλά παιδια.. Σ αυτα εφταναν τα παντα, από πάντα.
κι ύστερα αλλαξανε τα πραγματα και φυσηξε αλλιώς η Εποχή, κι άρχισαν τα αφειδώς. κι αντιστραφηκαν ολα. Απειρες δυνατότητες να προσεγγισεις, να ταξιδεψεις, να ζυμωθεις, να επιλεξεις. Μειωθηκε βεβαια η συναισθηματικη παροχη, γιατι ειναι αληθεια πως δεν αγαπάς το ίδιο ο,τι δεν πονας, κουραζεσαι για να το αποκτησεις. Η θυσία δίνει το χρώμα στην αγάπη. Και το μέτρο. Θυσιες δεν υπαρχουν σημερα.
κανω να μετρησω λοιπον μειον τοτε, μειον και τωρα. Μονο μια ψυχη μας εμεινε. Και μ αυτη αγωνιζομαστε. Γιατι οσο αντεχει η ψυχη να σκεφτεται και να επιλεγει, μπορουμε ακομα να προσδοκουμε. Οχι χανοντας το παρον. Αλλα συνεκτιμωντας με Ακμαιο φρονημα. Γιατί ποτέ δεν μπορει ναναι καλα απο μονα τους. Καλά ειναι οταν μοχθησεις να γινουν καλύτερα. Οταν δεν εξαντλεισαι στο εφημερο.
κι ύστερα αλλαξανε τα πραγματα και φυσηξε αλλιώς η Εποχή, κι άρχισαν τα αφειδώς. κι αντιστραφηκαν ολα. Απειρες δυνατότητες να προσεγγισεις, να ταξιδεψεις, να ζυμωθεις, να επιλεξεις. Μειωθηκε βεβαια η συναισθηματικη παροχη, γιατι ειναι αληθεια πως δεν αγαπάς το ίδιο ο,τι δεν πονας, κουραζεσαι για να το αποκτησεις. Η θυσία δίνει το χρώμα στην αγάπη. Και το μέτρο. Θυσιες δεν υπαρχουν σημερα.
κανω να μετρησω λοιπον μειον τοτε, μειον και τωρα. Μονο μια ψυχη μας εμεινε. Και μ αυτη αγωνιζομαστε. Γιατι οσο αντεχει η ψυχη να σκεφτεται και να επιλεγει, μπορουμε ακομα να προσδοκουμε. Οχι χανοντας το παρον. Αλλα συνεκτιμωντας με Ακμαιο φρονημα. Γιατί ποτέ δεν μπορει ναναι καλα απο μονα τους. Καλά ειναι οταν μοχθησεις να γινουν καλύτερα. Οταν δεν εξαντλεισαι στο εφημερο.
Τα πραγματα ήταν αυτά που είναι πάντοτε...τα ίδια
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιέφεραν στο ότι είχαμε οράματα και άγνοια
Παρέμειναν τα ίδια γιατί ποτέ
δεν το τολμήσαμε να τα αλλάξουμε
Μπορεί να ήταν η ψευδαίσθηση της ευμάρειας που μεσολάβησε
κι αναθαρήσαμε ότι δημιουργήσαμε
Στο μεταξύ μείναμε ανάπηροι
και απολέσαμε κι ότι κληρονομήσαμε
την δύναμη να επιβιώνουμε
Όμως τα άστρα που αντικρύζαμε βρίσκονται εκεί
οι θάλασσες που μας γοήτευαν δεν στέρεψαν
οι δρόμοι ατελείωτοι που βγάζουν απ’ τα σύνορα
ακόμη φαίνονται…
Δεν έχουμε παρά να τρίψουμε τα μάτια μας να δούμε
να μάθουμε ξανά να περπατάμε στα ποδάρια μας
ιχνηλατώντας τα αρχαία μονοπάτια των προγόνων μας
ξαναχαράσοντας τις ρότες που ταξίδεψαν
"και βρισκω αναπηρο τον κοσμο στα σημεια", ανωνυμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό που νιώθω είναι ότι κάπου χάσαμε τα βήματα και έκτοτε διάγουμε βίον αθλίων και μίζερων υπανθρώπων. Ελπίζω όμως σ’ όσους σε πείσμα των καιρών, επιμένουν να ζουν με αρχές και αξιοπρέπεια, με σεβασμό και θαυμασμό για τον συνάνθρωπο, με καλοσύνη από πεποίθηση κι όχι από αδυναμία. Με ορατό τον κίνδυνο να γίνουν όλα αυτά «μουσειακά εκθέματα », ακόμη ελπίζω …
ΑπάντησηΔιαγραφήσ’ αυτούς και μόνο.
Καλημέρα.
Καθε φορα τα αρθρα σου με ξαφνιαζουν ευχαριστα,με προβληματιζουν δημιουργικα,με ταξιδευουν νοσταλγικα,μου δινουν ελπιδα και δυναμη για το αυριο.Εχουμε μεσα μας πολυτιμη παρακαταθηκη και κει θα στηριχτουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφή