Πέμπτη 16 Ιουλίου 2009

4 ώρες αργότερα- συνέχεια διαλόγου

-Καλημέρα
-Με δουλεύεις; δεν έκλεισα μάτι... τέλος πάντων. Ερμή, πρέπει να ομολογήσεις!
-Δεν έχω να πω τίποτα παραπάνω. Το ζήτημα είναι πως, ό,τι και να πώ είμαι ένοχος!!
Μη φωνάζεις όμως κι ακούσουν τα παιδιά.
- Γιατί; καλύτερα να μάθουν τι πατέρα έχουν και ποιός θυσιάζεται γι αυτά...
να μη νομίζουν πως επειδή κάνεις τον καλό και τους κάνεις τα χατίρια, είσαι και υπεύθυνος πατέρας.
- Αυτό είναι μίσος, Λένα, κι απορώ πού το κρύβεις τόσο βαθιά!
και αφού είμαι όλα αυτά τι θες με μένα;
-Τι θέλω με σένα; απλά είμαι συναισθηματικιά και σ αγαπάω, κορόιδο δηλαδή. Αλλά που να καταλάβεις εσύ ο λιγούρης...
-Τόχεις χάσει τελείως; δηλαδή αν δεν ήσουν αισθηματίας! και κορόιδο!, θα μ΄ εκτελούσες χωρίς ομολογία!
Πώς είναι να μη σ αγαπάει κάποιος άραγε;;;!!! bye Λένα! ευχαριστώ, δε θα πάρω!

6 σχόλια:

  1. Η ζήλια αγαπητή Ροζαλία είναι φυσιολογική απόρροια της αγάπης,όταν όμως ξεφύγει από το μέτρο μπορεί να φτάσει στη καταστροφή κ τα δυο άτομα.Αρα λοιπόν πρέπει να υπάρχει έλενχος του συναισθήματος για να είναι όλα καλά.(Στρούμφ)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ζήλια και αγάπη δεν το λες. Ανακριτή και δεσμοφύλακα μαζί, μάλιστα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ...

    Πέρασαν μέρες χωρίς να στο πω
    "Το σ' αγαπώ δυο μόνο λέξεις..."
    αγάπη μου,πως θα μ' αντέξεις,
    που 'μαι παράξενο παιδί σκοτεινό.

    Πέρασαν μέρες χωρίς να σε δώ,
    κι αν σε πεθύμησα δε ξέρεις.
    "Κοντά μου πάντα θα υποφέρεις..",
    σου το 'χα πει ένα πρωί βροχερό.

    Θα σβήσω το φως κι όσα δε σου χω χαρίσει
    σε ένα χάδι θα σου τα δώσω.
    κι ύστερα πάλι θα σε προδώσω,
    μες στου μυαλού μου το μαύρο βυθό.

    Θα κλάψεις ξανά που μόνη θα μείνεις
    κι εγώ πιο μόνος κι από μένα,
    μες σε δωμάτια κλεισμένα,
    το πρόσωπό σου θα ονειρευτώ,
    γιατί μες στο όνειρο μόνο ζω.

    Στα σοβαρά μη με παίρνεις ειν' το μυαλό μου θολό
    είναι και ο κόσμος μου αστείος.
    Κι όταν με βαρεθείς τελείως
    ψάξε αλλού να με βρεις όπως με θες.

    Και εγώ που αγάπησα πάλι την ιδέα σου μόνο
    και κάποιο στίχο που σου μοιάζει,
    κοιτάζω έξω και χαράζει...
    έγινε το αύριο πάλι χθες...

    αφιερωμένο... ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. στρούμφ, πρέπει νασαι πολύ νεος/α για να βλέπεις μ αυτό το μάτι της αν-ιδιοτέλειας μια εξ ορισμού σχεδόν καταναγκαστική και συνήθη σχέση και να την λες αγάπη...
    δεν υπάρχει κανένα συναίσθημα αληθινό, αν δεν είναι αποτέλεσμα και αποκύημα ελευθερίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή