Απωθημενα

Μια θεμελιώδης στρέβλωση που δημιουργεί ο καθένας μας και σιγά- σιγά αλλά πρόωρα τον αποξηραίνει από τους χυμούς της ψυχής, στερώντας του την ενθουσιώδη ζωτικότητα για τα πράγματα, είναι η μόνωση του συναισθήματος, το γνωστό σε όλους μας απωθημένο, συνειδητό ή ασυνείδητο.

Είναι ο διαχωρισμός των συναισθημάτων από το αντικείμενό τους, (π.χ ένα άτομο, μια κατάσταση) δηλαδή από το δυσάρεστο συμβάν που δεν έχουμε μάθει να επεξεργάζομαστε ή να διαχειριζόμαστε.

Το αποτέλεσμα είναι η διακοπή των συνειρμών που συνδέονται μ αυτό το γεγονός, δηλαδή, μια στρέβλωση διαδικασιών της σκέψης.Αυτή είναι ενδοψυχική απομόνωση που μας αποξενώνει απ τον εαυτό μας.

Έτσι π.χ μπορούμε να εξηγήσουμε την κοινώς λεγόμενη "καψούρα". Δηλαδή, ανεπεξέργαστα έντονα αλλά απωθημένα συναισθήματα που προβάλλονται σ ένα πρόσωπο,( συνήθως μακρινό) το οποίο έτυχε να ανάψει τη θρυαλλίδα και έκανε να ξεπηδήσουν καταπιεσμένες συναισθηματικές ανάγκες αγκιστρωμένες στην απώθηση, λόγω παθητικής στάσης απέναντι στη ζωή και όχι επιλογής με βάση τη βούληση-ευθύνη, δηλαδή την ελευθερία.

Θα κατέληγα, αν και είναι πολύ ρηχό το πέρασμα, πώς η δημιουργία απωθημένων και η κατασκευή πανοπλιών αμυντικών μηχανισμών πετυχαίνουν ακριβώς το αντίθετο από το επιδιωκόμενο στο φοβισμένο μυαλό μας αποτέλεσμα: αντί για την προστασία μας, διαλύουν τον ψυχισμό μας, σωρεύουν διασπασμένα θραύσματα, απομυζούν την ενέργειά μας που θα ήταν δημιουργική, και εν ολίγοις καταναλώνουν όλη μας την συγκρότηση στο να "φυλαγόμαστε" ή στο να "κρυβόμαστε" αντί να υπάρχουμε ως μοναδικές κι ανεπανάληπτες αυταξίες.

Και κανεις μας δεν θα ήθελε ως μοναδική απόδειξη του ότι έζησε. το αγγελιόσημο της φυσικής αποστέρησης της ζωής του.