Σε μια πόλη που ο μύθος ανακατεύεται με την ιστορία, οι θρύλοι με τα γεγονότα σ ένα ατέλειωτο παμπάλαιο καλοκατεργασμένο υφάδι, σε μια πόλη που δεν είναι ίσως "η αιώνια πόλη", είναι όμως η "χρυσή πόλη", 'οπως θα την ήθελε η πριγκίπισσα Λιουμπίσσε, σε μια πολη που το ποτάμι δεν κυριαρχεί αλλά αγκαλιάζει και χαιδεύει τις αισθήσεις, χωρίς να κατατρoπώνει την τρυφερότητα και την συνάντησή μας με την παιδικότητα, το μαγικό, το παράξενο, -όχι το ξένο-, το μουσικό, το παραμυθένιο, θά είχαν πρωτεύουσα σημασία και παρουσία.
Κυρίως ωστόσο, ένα ταξίδι στ΄όνειρο, με όχημα το όνειρο είναι το μαύρο θέατρο της Πράγας.
Πολλά επίπεδα επί σκηνής, όπου σε άλλο γίνεται προβολή διαφανειών, σε άλλο αόρατοι στο κοινό μαυροντυμένοι ηθοποιοί μετακινούν σκηνικά που λαμπυρίζουν σε υπεριώδες φως, όπου με αόρατο στον θεατή τρόπο πετούν στη σκηνή, δημιουργώντας ένα περιβάλλον ονείρου με αισθήσεις σε πλήρη εγρήγορση, ενάργεια, ένταση και ηδύτητα.
Όλα αυτά σε μαύρο φόντο.
Είδα την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων, καθώς ενηλικιώνεται.
Την είδαμε να γνωρίζει το καλό και το κακό, να ανακαλύπτεται κι αφού ανακαλύπτεται να ερωτεύεται, να χαίρεται, να θλίβεται, να έχει φίλους, να αξιώνεται το θαύμα της μητρότητας, να Ζ Ε Ι.
Λόγος; : ουδείς, πολλώ μάλλον ορθός.
Ελάχιστα συνηγορητική η παντομίμα. Αρκετά έντονη η μουσική και εντονότατη η μουσικότητα, κι όλο αυτό αποτέλεσμα σκηνικών εφευρημάτων.
Σαν χάδι και χαστούκι, θωπευτικός κόλαφος στον λήθαργό μας.
Σαν αιχμηρό ερωτηματικό στην παραζάλη της σχετικότητας, της ακύρωσης, του ενδεχομένως...
Με κάποιες φωτογραφίες, ίσως καταφέρω να πώ πιό πολλά και πιο καλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου