%2520(1887).jpg)
Πριν από 6 ημέρες
Παρασκευή 31 Ιουλίου 2009
Πέμπτη 30 Ιουλίου 2009
Και τι ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις
Η Σατραπεία
Τι συμφορά, ενώ είσαι καμωμένος
για τα ωραία και μεγάλα έργα
η άδικη αυτή σου η τύχη πάντα
ενθάρρυνσι κ’ επιτυχία να σε αρνείται·
να σ’ εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες,
και μικροπρέπειες, κι αδιαφορίες.
Τι συμφορά, ενώ είσαι καμωμένος
για τα ωραία και μεγάλα έργα
η άδικη αυτή σου η τύχη πάντα
ενθάρρυνσι κ’ επιτυχία να σε αρνείται·
να σ’ εμποδίζουν ευτελείς συνήθειες,
και μικροπρέπειες, κι αδιαφορίες.
Και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις,
(η μέρα που αφέθηκες κ’ ενδίδεις),
και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα,
και πηαίνεις στον μονάρχην Aρταξέρ ξη
και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα,
και πηαίνεις στον μονάρχην Aρταξέρ ξη
που ευνοικα σε βανει στην αυλή του
και σε προσφέρει σατραπείες και τέτοια.
Και συ τα δέχεσαι με απελπισία
αυτά τα πράγματα που δεν τα θέλεις.
Άλλα ζητεί η ψυχή σου, γι’ άλλα κλαίει·
τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών,
τα δύσκολα και τ’ ανεκτίμητα Εύγε·
την Aγορά, το Θέατρο, και τους Στεφάνους.
αυτά τα πράγματα που δεν τα θέλεις.
Άλλα ζητεί η ψυχή σου, γι’ άλλα κλαίει·
τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών,
τα δύσκολα και τ’ ανεκτίμητα Εύγε·
την Aγορά, το Θέατρο, και τους Στεφάνους.
Aυτά πού θα σ’ τα δώσει ο Aρταξέρξης,
αυτά πού θα τα βρεις στη σατραπεία·
και τι ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις. φωτο:intiouatana.sraces.live.com
αυτά πού θα τα βρεις στη σατραπεία·
και τι ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις. φωτο:intiouatana.sraces.live.com
il gran rifiuto
Καβάφης Κ. Π. - Che fece .... il gran rifiuto
Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα
πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Aν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο τ’ όχι — το σωστό — εις όλην την ζωή του. φωτό από: o kosmos ths nefelis.pblogs.gr
Τετάρτη 29 Ιουλίου 2009
sweet movie
; Έχουν κοινό τρόπο να προσεγγίζουν τα πράγματα, το φθαρτό και το άφθαρτο, το πεπερασμένο και το αιώνιο, οι ιδιαίτεροι άνθρωποι; μπορούμε να συνδέσουμε τη μουσική του Μάνου με τα λόγια το΄"έγκλειστου" Αλεξανδρινού. Μπορούμε να δούμε το εν+κόσμιο της αιωνιότητας!
Κ.Π.Καβάφης
Τα Πλοία Πεζά ποιήματα
Aπό την Φαντασίαν έως εις το Xαρτί. Eίναι δύσκολον πέρασμα, είναι επικίνδυνος θάλασσα. H απόστασις φαίνεται μικρά κατά πρώτην όψιν, και εν τοσούτω πόσον μακρόν ταξίδι είναι, και πόσον επιζήμιον ενίοτε δια τα πλοία τα οποία το επιχειρούν.
H πρώτη ζημία προέρχεται εκ της λίαν ευθραύστου φύσεως των εμπορευμάτων τα οποία μεταφέρουν τα πλοία. Eις τας αγοράς της Φαντασίας, τα πλείστα και τα καλύτερα πράγματα είναι κατασκευασμένα από λεπτάς υάλους και κεράμους διαφανείς, και με όλην την προσοχήν του κόσμου πολλά σπάνουν εις τον δρόμον, και πολλά σπάνουν όταν τα αποβιβάζουν εις την ξηράν. Πάσα δε τοιαύτη ζημία είναι ανεπανόρθωτος, διότι είναι έξω λόγου να γυρίση οπίσω το πλοίον και να παραλάβη πράγματα ομοιόμορφα. Δεν υπάρχει πιθανότης να ευρεθή το ίδιον κατάστημα το οποίον τα επώλει. Aι αγοραί της Φαντασίας έχουν καταστήματα μεγάλα και πολυτελή, αλλ' όχι μακροχρονίου διαρκείας. Aι συναλλαγαί των είναι βραχείαι, εκποιούν τα εμπορεύματά των ταχέως, και διαλύουν αμέσως. Eίναι πολύ σπάνιον εν πλοίον επανερχόμενον να εύρη τους αυτούς εξαγωγείς με τα αυτά είδη.
Mία άλλη ζημία προέρχεται εκ της χωρητικότητος των πλοίων. Aναχωρούν από τους λιμένας των ευμαρών ηπείρων καταφορτωμένα, και έπειτα όταν ευρεθούν εις την ανοικτήν θάλασσαν αναγκάζονται να ρίψουν εν μέρος εκ του φορτίου δια να σώσουν το όλον. Oύτως ώστε ουδέν σχεδόν πλοίον κατορθώνει να φέρη ακεραίους τους θησαυρούς όσους παρέλαβε. Tα απορριπτόμενα είναι βεβαίως τα ολιγοτέρας αξίας είδη, αλλά κάποτε συμβαίνει οι ναύται, εν τη μεγάλη των βία, να κάμνουν λάθη και να ρίπτουν εις την θάλασσαν πολύτιμα αντικείμενα.
Άμα δε τη αφίξει εις τον λευκόν χάρτινον λιμένα απαιτούνται νέαι θυσίαι πάλιν. Έρχονται οι αξιωματούχοι του τελωνείου και εξετάζουν εν είδος και σκέπτονται εάν πρέπη να επιτρέψουν την εκφόρτωσιν· αρνούνται να αφήσουν εν άλλο είδος να αποβιβασθή· και εκ τινων πραγματειών μόνον μικράν ποσότητα παραδέχονται. Έχει ο τόπος τους νόμους του. Όλα τα εμπορεύματα δεν έχουν ελευθέραν είσοδον και αυστηρώς απαγορεύεται το λαθρεμπόριον. H εισαγωγή των οίνων εμποδίζεται, διότι αι ήπειροι από τας οποίας έρχονται τα πλοία κάμνουν οίνους και οινοπνεύματα από σταφύλια τα οποία αναπτύσσει και ωριμάζει γενναιοτέρα θερμοκρασία. Δεν τα θέλουν διόλου αυτά τα ποτά οι αξιωματούχοι του τελωνείου. Eίναι πάρα πολύ μεθυστικά. Δεν είναι κατάλληλα δι’ όλας τα κεφαλάς. Eξ άλλου υπάρχει μία εταιρεία εις τον τόπον, η οποία έχει το μονοπώλιον των οίνων. Kατασκευάζει υγρά έχοντα το χρώμα του κρασιού και την γεύσιν του νερού, και ημπορείς να πίνης όλην την ημέραν από αυτά χωρίς να ζαλισθής διόλου. Eίναι εταιρεία παλαιά. Xαίρει μεγάλην υπόληψιν, και αι μετοχαί της είναι πάντοτε υπερτιμημέναι.
Aλλά πάλιν ας είμεθα ευχαριστημένοι όταν τα πλοία εμβαίνουν εις τον λιμένα, ας είναι και με όλας αυτάς τας θυσίας. Διότι τέλος πάντων με αγρυπνίαν και πολλήν φροντίδα περιορίζεται ο αριθμός των θραυομένων ή ριπτομένων σκευών κατά την διάρκειαν του ταξιδίου. Eπίσης οι νόμοι του τόπου και οι τελωνειακοί κανονισμοί είναι μεν τυραννικοί κατά πολλά αλλ' όχι και όλως αποτρεπτικοί, και μέγα μέρος του φορτίου αποβιβάζεται. Oι δε αξιωματούχοι του τελωνείου δεν είναι αλάνθαστοι, και διάφορα από τα εμποδισμένα είδη περνούν εντός απατηλών κιβωτίων που γράφουν άλλο από επάνω και περιέχουν άλλο, και εισάγονται μερικοί καλοί οίνοι δια τα εκλεκτά συμπόσια.
Θλιβερόν, θλιβερόν είναι άλλο πράγμα. Eίναι όταν περνούν κάτι πελώρια πλοία, με κοράλλινα κοσμήματα και ιστούς εξ εβένου, με αναπεπταμένας μεγάλας σημαίας λευκάς και ερυθράς, γεμάτα με θησαυρούς, τα οποία ούτε πλησιάζουν καν εις τον λιμένα είτε διότι όλα τα είδη τα οποία φέρουν είναι απηγορευμένα, είτε διότι δεν έχει ο λιμήν αρκετόν βάθος δια να τα δεχθή. Kαι εξακολουθούν τον δρόμον των. Oύριος άνεμος πνέει επί των μεταξωτών των ιστίων, ο ήλιος υαλίζει την δόξαν της χρυσής των πρώρας, και απομακρύνονται ηρέμως και μεγαλοπρεπώς, απομακρύνονται δια παντός από ημάς και από τον στενόχωρον λιμένα μας.
Eυτυχώς είναι πολύ σπάνια αυτά τα πλοία. Mόλις δύο, τρία βλέπομεν καθ' όλον μας τον βίον. Tα λησμονώμεν δε ογρήγορα. Όσω λαμπρά ήτο η οπτασία, τόσω ταχεία είναι η λήθη της. Kαι αφού περάσουν μερικά έτη, εάν καμίαν ημέραν - ενώ καθήμεθα αδρανώς βλέποντες το φως ή ακούοντες την σιωπήν - τυχαίως επανέλθουν εις την νοεράν μας ακοήν στροφαί τινες ενθουσιώδεις, δεν τας αναγνωρίζομεν κατ' αρχάς και τυραννώμεν την μνήμην μας δια να ενθυμηθώμεν πού ηκούσαμεν αυτάς πριν. Mετά πολλού κόπου εξυπνάται η παλαιά ανάμνησις και ενθυμώμεθα ότι αι στροφαί αύται είναι από το άσμα το οποίον έψαλλον οι ναύται, ωραίοι ως ήρωες της Iλιάδος, όταν επερνούσαν τα μεγάλα, τα θεσπέσια πλοία και επροχώρουν πηγαίνοντα - τις ηξεύρει πού.
(από τα Kρυμμένα Ποιήματα 1877; - 1923, Ίκαρος 1993)
Aπό την Φαντασίαν έως εις το Xαρτί. Eίναι δύσκολον πέρασμα, είναι επικίνδυνος θάλασσα. H απόστασις φαίνεται μικρά κατά πρώτην όψιν, και εν τοσούτω πόσον μακρόν ταξίδι είναι, και πόσον επιζήμιον ενίοτε δια τα πλοία τα οποία το επιχειρούν.
H πρώτη ζημία προέρχεται εκ της λίαν ευθραύστου φύσεως των εμπορευμάτων τα οποία μεταφέρουν τα πλοία. Eις τας αγοράς της Φαντασίας, τα πλείστα και τα καλύτερα πράγματα είναι κατασκευασμένα από λεπτάς υάλους και κεράμους διαφανείς, και με όλην την προσοχήν του κόσμου πολλά σπάνουν εις τον δρόμον, και πολλά σπάνουν όταν τα αποβιβάζουν εις την ξηράν. Πάσα δε τοιαύτη ζημία είναι ανεπανόρθωτος, διότι είναι έξω λόγου να γυρίση οπίσω το πλοίον και να παραλάβη πράγματα ομοιόμορφα. Δεν υπάρχει πιθανότης να ευρεθή το ίδιον κατάστημα το οποίον τα επώλει. Aι αγοραί της Φαντασίας έχουν καταστήματα μεγάλα και πολυτελή, αλλ' όχι μακροχρονίου διαρκείας. Aι συναλλαγαί των είναι βραχείαι, εκποιούν τα εμπορεύματά των ταχέως, και διαλύουν αμέσως. Eίναι πολύ σπάνιον εν πλοίον επανερχόμενον να εύρη τους αυτούς εξαγωγείς με τα αυτά είδη.
Mία άλλη ζημία προέρχεται εκ της χωρητικότητος των πλοίων. Aναχωρούν από τους λιμένας των ευμαρών ηπείρων καταφορτωμένα, και έπειτα όταν ευρεθούν εις την ανοικτήν θάλασσαν αναγκάζονται να ρίψουν εν μέρος εκ του φορτίου δια να σώσουν το όλον. Oύτως ώστε ουδέν σχεδόν πλοίον κατορθώνει να φέρη ακεραίους τους θησαυρούς όσους παρέλαβε. Tα απορριπτόμενα είναι βεβαίως τα ολιγοτέρας αξίας είδη, αλλά κάποτε συμβαίνει οι ναύται, εν τη μεγάλη των βία, να κάμνουν λάθη και να ρίπτουν εις την θάλασσαν πολύτιμα αντικείμενα.
Άμα δε τη αφίξει εις τον λευκόν χάρτινον λιμένα απαιτούνται νέαι θυσίαι πάλιν. Έρχονται οι αξιωματούχοι του τελωνείου και εξετάζουν εν είδος και σκέπτονται εάν πρέπη να επιτρέψουν την εκφόρτωσιν· αρνούνται να αφήσουν εν άλλο είδος να αποβιβασθή· και εκ τινων πραγματειών μόνον μικράν ποσότητα παραδέχονται. Έχει ο τόπος τους νόμους του. Όλα τα εμπορεύματα δεν έχουν ελευθέραν είσοδον και αυστηρώς απαγορεύεται το λαθρεμπόριον. H εισαγωγή των οίνων εμποδίζεται, διότι αι ήπειροι από τας οποίας έρχονται τα πλοία κάμνουν οίνους και οινοπνεύματα από σταφύλια τα οποία αναπτύσσει και ωριμάζει γενναιοτέρα θερμοκρασία. Δεν τα θέλουν διόλου αυτά τα ποτά οι αξιωματούχοι του τελωνείου. Eίναι πάρα πολύ μεθυστικά. Δεν είναι κατάλληλα δι’ όλας τα κεφαλάς. Eξ άλλου υπάρχει μία εταιρεία εις τον τόπον, η οποία έχει το μονοπώλιον των οίνων. Kατασκευάζει υγρά έχοντα το χρώμα του κρασιού και την γεύσιν του νερού, και ημπορείς να πίνης όλην την ημέραν από αυτά χωρίς να ζαλισθής διόλου. Eίναι εταιρεία παλαιά. Xαίρει μεγάλην υπόληψιν, και αι μετοχαί της είναι πάντοτε υπερτιμημέναι.
Aλλά πάλιν ας είμεθα ευχαριστημένοι όταν τα πλοία εμβαίνουν εις τον λιμένα, ας είναι και με όλας αυτάς τας θυσίας. Διότι τέλος πάντων με αγρυπνίαν και πολλήν φροντίδα περιορίζεται ο αριθμός των θραυομένων ή ριπτομένων σκευών κατά την διάρκειαν του ταξιδίου. Eπίσης οι νόμοι του τόπου και οι τελωνειακοί κανονισμοί είναι μεν τυραννικοί κατά πολλά αλλ' όχι και όλως αποτρεπτικοί, και μέγα μέρος του φορτίου αποβιβάζεται. Oι δε αξιωματούχοι του τελωνείου δεν είναι αλάνθαστοι, και διάφορα από τα εμποδισμένα είδη περνούν εντός απατηλών κιβωτίων που γράφουν άλλο από επάνω και περιέχουν άλλο, και εισάγονται μερικοί καλοί οίνοι δια τα εκλεκτά συμπόσια.
Θλιβερόν, θλιβερόν είναι άλλο πράγμα. Eίναι όταν περνούν κάτι πελώρια πλοία, με κοράλλινα κοσμήματα και ιστούς εξ εβένου, με αναπεπταμένας μεγάλας σημαίας λευκάς και ερυθράς, γεμάτα με θησαυρούς, τα οποία ούτε πλησιάζουν καν εις τον λιμένα είτε διότι όλα τα είδη τα οποία φέρουν είναι απηγορευμένα, είτε διότι δεν έχει ο λιμήν αρκετόν βάθος δια να τα δεχθή. Kαι εξακολουθούν τον δρόμον των. Oύριος άνεμος πνέει επί των μεταξωτών των ιστίων, ο ήλιος υαλίζει την δόξαν της χρυσής των πρώρας, και απομακρύνονται ηρέμως και μεγαλοπρεπώς, απομακρύνονται δια παντός από ημάς και από τον στενόχωρον λιμένα μας.
Eυτυχώς είναι πολύ σπάνια αυτά τα πλοία. Mόλις δύο, τρία βλέπομεν καθ' όλον μας τον βίον. Tα λησμονώμεν δε ογρήγορα. Όσω λαμπρά ήτο η οπτασία, τόσω ταχεία είναι η λήθη της. Kαι αφού περάσουν μερικά έτη, εάν καμίαν ημέραν - ενώ καθήμεθα αδρανώς βλέποντες το φως ή ακούοντες την σιωπήν - τυχαίως επανέλθουν εις την νοεράν μας ακοήν στροφαί τινες ενθουσιώδεις, δεν τας αναγνωρίζομεν κατ' αρχάς και τυραννώμεν την μνήμην μας δια να ενθυμηθώμεν πού ηκούσαμεν αυτάς πριν. Mετά πολλού κόπου εξυπνάται η παλαιά ανάμνησις και ενθυμώμεθα ότι αι στροφαί αύται είναι από το άσμα το οποίον έψαλλον οι ναύται, ωραίοι ως ήρωες της Iλιάδος, όταν επερνούσαν τα μεγάλα, τα θεσπέσια πλοία και επροχώρουν πηγαίνοντα - τις ηξεύρει πού.
(από τα Kρυμμένα Ποιήματα 1877; - 1923, Ίκαρος 1993)
Τρίτη 28 Ιουλίου 2009
να γνωρίσουμε λίγο τον βαν γκογκ
Ζωή και έργο
Ο Βίνσεντ βαν Γκογκ γεννήθηκε στο ολλανδικό χωριό Ζούντερτ (Zundert) και ήταν ο πρωτότοκος από τα συνολικά οκτώ παιδιά της οικογένειάς του, γιος του πάστορα Θεόδωρου βαν Γκογκ. Ήδη από τα πολύ νεανικά του χρόνια παρουσίασε τάσεις μελαγχολίας και πρώιμα ψυχολογικά προβλήματα.
Σε ηλικία 16 ετών και αφού είχε ήδη καταπιαστεί χωρίς επιτυχία με αρκετά επαγγέλματα, ασχολήθηκε για ένα διάστημα με το εμπόριο έργων τέχνης, στην εταιρεία Goupilator & Company, όπου τον επόμενο χρόνο προσελήφθη και ο αδελφός του Τεό βαν Γκογκ (Theo van Gogh). Το 1873, η εταιρεία τον μεταθέτει στο Λονδίνο και αργότερα στο Παρίσι. Την περίοδο αυτή, εντείνεται το ενδιαφέρον του για τη θρησκεία, επηρεασμένος εμφανώς και από την ιδιότητα του πατέρα του. Αφού απολύεται από την εργασία του το 1876, επιστρέφει στο Άμστερνταμ για να σπουδάσει θεολογία. Οι σπουδές του διαρκούν για περίπου ένα έτος και το 1878 του ανατίθεται μία θέση ιεροκήρυκα στο Βέλγιο και συγκεκριμένα στην υποβαθμισμένη περιοχή Μπορινάζ, όπου λειτουργεί ορυχείο. Ο βαν Γκογκ κηρύτει για περίπου έξι μήνες επιδεικνύοντας ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την ένδεια των ανθρώπων της περιοχής. Αυτή είναι και η περίοδος κατά την οποία ξεκινά να σχεδιάζει μικρά έργα και πιθανόν αποφασίζει να ασχοληθεί με την τέχνη.
Το 1880, σε ηλικία 27 ετών, ξεικινά να παρακολουθεί τα πρώτα του μαθήματα ζωγραφικής, ωστόσο σύντομα έρχεται σε ρήξη με τον δάσκαλό του, Αντόν Μωβ (Anton Mauve), γύρω από καλλιτεχνικά ζητήματα. Τα επόμενα χρόνια δημιουργεί έργα κυρίως επηρεασμένα από τη ζωγραφική του Ζαν Φρανσουά Μιλλέ (Jean-François Millet), ενώ ταξιδεύει στην ολλανδική επαρχία ζωγραφίζοντας θέματα που εμπνέεται από αυτή. Το χειμώνα του 1885, παρακολουθεί μαθήματα στην Ακαδημία της Αντβέρπης, τα οποία όμως διακόπτονται πολύ σύντομα αφού αποβάλλεται από τον καθηγητή της ακαδημίας Ευγένιο Σιμπέρ (Eugene Siberdt). Παρά το γεγονός αυτό, ο βαν Γκογκ προλαβαίνει να έρθει σε επαφή με την ιαπωνική τέχνη από την οποία και δανείζεται στοιχεία ή πολλές φορές μιμείται την τεχνοτροπία της. Αρκετές από τις προσωπογραφίες του, περιλαμβάνουν επίσης σε δεύτερο πλάνο κάποιο έργο ιαπωνικής τέχνης.
Την άνοιξη του 1886 επισκέπτεται το Παρίσι όπου ζεί με τον αδελφό του — επιτυχημένο πλέον έμπορο τέχνης — στην περιοχή της Μονμάρτης, κέντρο της καλλιτεχνικής δραστηριότητας. Κατά την παραμονή του, έρχεται σε επαφή με τους ιμπρεσιονιστές Έντγκαρ Ντεγκά, Καμίλ Πισάρο, Πωλ Γκωγκέν και Τουλούζ Λωτρέκ. Επηρεάζεται σημαντικά από το κίνημα του ιμπρεσιονισμού και ειδικότερα σε ότι αφορά τη χρήση του χρώματος. Ο ίδιος ο βαν Γκογκ κατατάσσεται περισσότερο στους μετα-ιμπρεσιονιστές ζωγράφους. Χρησιμοποίησε συχνά τεχνικές των ιμπρεσιονιστών αλλά διαμόρφωσε παράλληλα και ένα προσωπικό ύφος, το οποίο διακρίνεται από την χρήση συμπληρωματικών χρωμάτων που οι ιμπρεσιονιστές αποφεύγουν.
Δύο χρόνια αργότερα, το 1888, ο βαν Γκογκ εγκαταλείπει τη γαλλική πρωτεύουσα και επισκέπτεται τη νότια Γαλλία και την περιοχή της Προβηγκίας. Υπάρχουν αναφορές πως εκεί εμπνέεται από το τοπίο καθώς και την αγροτική ζωή των κατοίκων, θέματα τα οποία προσπαθεί να αποδόσει και στη ζωγραφική του. Την περίοδο αυτή, επινοεί και μία ιδιαίτερη τεχνική των στροβιλισμάτων με το πινέλο ενώ στους πίνακές του κυριαρχούν έντονα χρώματα, όπως κίτρινο, πράσινο και μπλε, με χαρακτηριστικά δείγματα τα έργα Έναστρη νύχτα και μία σειρά πινάκων που απεικονίζουν ηλιοτρόπια. Το έργο Κόκκινο αμπέλι αυτής της περιόδου είναι επίσης το μοναδικό έργο που κατάφερε να πουλήσει ο βαν Γκογκ εν ζωή. Κατά το διάστημα της παραμονής του στην Αρλ, δέχεται και την επίσκεψη του ζωγράφου Γκωγκέν. Ωστόσο, μετά από λίγους μήνες, οι δυό τους διαφωνούν έντονα και λόγω της ασταθούς ψυχικής του υγείας, ο βαν Γκογκ κόβει μέρος του αριστερού του αυτιού καταλήγοντας στο νοσοκομείο της περιοχής. Υπάρχουν ισχυρισμοί πως ο βαν Γκογκ είχε απειλήσει να σκοτώσει τον Γκωγκέν και προέβη στο κόψιμο του αυτιού του αναζητώντας ένα είδος κάθαρσης από τις τύψεις του.
Το 1889 εισάγεται στο ψυχιατρικό κέντρο του μοναστηριού του Αγίου Παύλου στον Σαιν Ρεμύ, όπου και παραμένει συνολικά για ένα περίπου χρόνο πάσχοντας από κατάθλιψη. Κατά την παραμονή του εκεί, συνεχίζει να ζωγραφίζει. Τον Μάιο του 1890 εγκαταλείπει την ψυχιατρική κλινική και ζει για ένα διάστημα σε μία περιοχή κοντά στο Παρίσι, όπου παρακολουθείται από τον γιατρό Πωλ Γκασέ, στον οποίο είχε συστήσει τον βαν Γκογκ ο ζωγράφος Καμίλ Πισάρο. Στο διάστημα που παρακολουθείται ιατρικά, ο βαν Γκογκ παράγει ένα μόνο έργο, που αποτελεί προσωπογραφία του Γκασέ.
Τον Ιούλιο του 1890, ο βαν Γκογκ εμφανίζει συμπτώματα έντονης κατάθλιψης και τελικά αυτοπυροβολείται στο στήθος στις 27 Ιουλίου ενώ πεθαίνει δύο ημέρες αργότερα. Δεν είναι απολύτως βέβαιο ποιο ήταν το τελευταίο του έργο, αλλά πρόκειται πιθανά για το έργο με τον τίτλο Ο κήπος του Ντωμπινύ ή για τον πίνακα Σιτοχώραφο με κοράκια.
Μετά το θάνατο του βαν Γκογκ, η φήμη του εξαπλώθηκε ραγδαία, με αποκορύφωμα μεγάλες εκθέσεις έργων του που πραγματοποιήθηκαν στο Παρίσι (1901), το Άμστερνταμ (1905), την Κολονία (1912), τη Νέα Υόρκη (1913) και το Βερολίνο (1914).
Συνολικά δημιούργησε σε διάστημα περίπου δέκα ετών περισσότερα από 800 πίνακες και 1000 μικρότερα σχέδια. Σώζεται ακόμα εκτενής αλληλογραφία του με τον αδελφό του, που περιλαμβάνει περισσότερα από 700 γράμματα. Επίσης ο βαν γκογκ είναι διάσημος για τις πινελιές του οι οποίες πολλές φορές παρουσιάζουν μια κίνηση.
απο το www.inkalamata.gr
Ο Βίνσεντ βαν Γκογκ γεννήθηκε στο ολλανδικό χωριό Ζούντερτ (Zundert) και ήταν ο πρωτότοκος από τα συνολικά οκτώ παιδιά της οικογένειάς του, γιος του πάστορα Θεόδωρου βαν Γκογκ. Ήδη από τα πολύ νεανικά του χρόνια παρουσίασε τάσεις μελαγχολίας και πρώιμα ψυχολογικά προβλήματα.
Σε ηλικία 16 ετών και αφού είχε ήδη καταπιαστεί χωρίς επιτυχία με αρκετά επαγγέλματα, ασχολήθηκε για ένα διάστημα με το εμπόριο έργων τέχνης, στην εταιρεία Goupilator & Company, όπου τον επόμενο χρόνο προσελήφθη και ο αδελφός του Τεό βαν Γκογκ (Theo van Gogh). Το 1873, η εταιρεία τον μεταθέτει στο Λονδίνο και αργότερα στο Παρίσι. Την περίοδο αυτή, εντείνεται το ενδιαφέρον του για τη θρησκεία, επηρεασμένος εμφανώς και από την ιδιότητα του πατέρα του. Αφού απολύεται από την εργασία του το 1876, επιστρέφει στο Άμστερνταμ για να σπουδάσει θεολογία. Οι σπουδές του διαρκούν για περίπου ένα έτος και το 1878 του ανατίθεται μία θέση ιεροκήρυκα στο Βέλγιο και συγκεκριμένα στην υποβαθμισμένη περιοχή Μπορινάζ, όπου λειτουργεί ορυχείο. Ο βαν Γκογκ κηρύτει για περίπου έξι μήνες επιδεικνύοντας ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την ένδεια των ανθρώπων της περιοχής. Αυτή είναι και η περίοδος κατά την οποία ξεκινά να σχεδιάζει μικρά έργα και πιθανόν αποφασίζει να ασχοληθεί με την τέχνη.
Το 1880, σε ηλικία 27 ετών, ξεικινά να παρακολουθεί τα πρώτα του μαθήματα ζωγραφικής, ωστόσο σύντομα έρχεται σε ρήξη με τον δάσκαλό του, Αντόν Μωβ (Anton Mauve), γύρω από καλλιτεχνικά ζητήματα. Τα επόμενα χρόνια δημιουργεί έργα κυρίως επηρεασμένα από τη ζωγραφική του Ζαν Φρανσουά Μιλλέ (Jean-François Millet), ενώ ταξιδεύει στην ολλανδική επαρχία ζωγραφίζοντας θέματα που εμπνέεται από αυτή. Το χειμώνα του 1885, παρακολουθεί μαθήματα στην Ακαδημία της Αντβέρπης, τα οποία όμως διακόπτονται πολύ σύντομα αφού αποβάλλεται από τον καθηγητή της ακαδημίας Ευγένιο Σιμπέρ (Eugene Siberdt). Παρά το γεγονός αυτό, ο βαν Γκογκ προλαβαίνει να έρθει σε επαφή με την ιαπωνική τέχνη από την οποία και δανείζεται στοιχεία ή πολλές φορές μιμείται την τεχνοτροπία της. Αρκετές από τις προσωπογραφίες του, περιλαμβάνουν επίσης σε δεύτερο πλάνο κάποιο έργο ιαπωνικής τέχνης.
Την άνοιξη του 1886 επισκέπτεται το Παρίσι όπου ζεί με τον αδελφό του — επιτυχημένο πλέον έμπορο τέχνης — στην περιοχή της Μονμάρτης, κέντρο της καλλιτεχνικής δραστηριότητας. Κατά την παραμονή του, έρχεται σε επαφή με τους ιμπρεσιονιστές Έντγκαρ Ντεγκά, Καμίλ Πισάρο, Πωλ Γκωγκέν και Τουλούζ Λωτρέκ. Επηρεάζεται σημαντικά από το κίνημα του ιμπρεσιονισμού και ειδικότερα σε ότι αφορά τη χρήση του χρώματος. Ο ίδιος ο βαν Γκογκ κατατάσσεται περισσότερο στους μετα-ιμπρεσιονιστές ζωγράφους. Χρησιμοποίησε συχνά τεχνικές των ιμπρεσιονιστών αλλά διαμόρφωσε παράλληλα και ένα προσωπικό ύφος, το οποίο διακρίνεται από την χρήση συμπληρωματικών χρωμάτων που οι ιμπρεσιονιστές αποφεύγουν.
Δύο χρόνια αργότερα, το 1888, ο βαν Γκογκ εγκαταλείπει τη γαλλική πρωτεύουσα και επισκέπτεται τη νότια Γαλλία και την περιοχή της Προβηγκίας. Υπάρχουν αναφορές πως εκεί εμπνέεται από το τοπίο καθώς και την αγροτική ζωή των κατοίκων, θέματα τα οποία προσπαθεί να αποδόσει και στη ζωγραφική του. Την περίοδο αυτή, επινοεί και μία ιδιαίτερη τεχνική των στροβιλισμάτων με το πινέλο ενώ στους πίνακές του κυριαρχούν έντονα χρώματα, όπως κίτρινο, πράσινο και μπλε, με χαρακτηριστικά δείγματα τα έργα Έναστρη νύχτα και μία σειρά πινάκων που απεικονίζουν ηλιοτρόπια. Το έργο Κόκκινο αμπέλι αυτής της περιόδου είναι επίσης το μοναδικό έργο που κατάφερε να πουλήσει ο βαν Γκογκ εν ζωή. Κατά το διάστημα της παραμονής του στην Αρλ, δέχεται και την επίσκεψη του ζωγράφου Γκωγκέν. Ωστόσο, μετά από λίγους μήνες, οι δυό τους διαφωνούν έντονα και λόγω της ασταθούς ψυχικής του υγείας, ο βαν Γκογκ κόβει μέρος του αριστερού του αυτιού καταλήγοντας στο νοσοκομείο της περιοχής. Υπάρχουν ισχυρισμοί πως ο βαν Γκογκ είχε απειλήσει να σκοτώσει τον Γκωγκέν και προέβη στο κόψιμο του αυτιού του αναζητώντας ένα είδος κάθαρσης από τις τύψεις του.
Το 1889 εισάγεται στο ψυχιατρικό κέντρο του μοναστηριού του Αγίου Παύλου στον Σαιν Ρεμύ, όπου και παραμένει συνολικά για ένα περίπου χρόνο πάσχοντας από κατάθλιψη. Κατά την παραμονή του εκεί, συνεχίζει να ζωγραφίζει. Τον Μάιο του 1890 εγκαταλείπει την ψυχιατρική κλινική και ζει για ένα διάστημα σε μία περιοχή κοντά στο Παρίσι, όπου παρακολουθείται από τον γιατρό Πωλ Γκασέ, στον οποίο είχε συστήσει τον βαν Γκογκ ο ζωγράφος Καμίλ Πισάρο. Στο διάστημα που παρακολουθείται ιατρικά, ο βαν Γκογκ παράγει ένα μόνο έργο, που αποτελεί προσωπογραφία του Γκασέ.
Τον Ιούλιο του 1890, ο βαν Γκογκ εμφανίζει συμπτώματα έντονης κατάθλιψης και τελικά αυτοπυροβολείται στο στήθος στις 27 Ιουλίου ενώ πεθαίνει δύο ημέρες αργότερα. Δεν είναι απολύτως βέβαιο ποιο ήταν το τελευταίο του έργο, αλλά πρόκειται πιθανά για το έργο με τον τίτλο Ο κήπος του Ντωμπινύ ή για τον πίνακα Σιτοχώραφο με κοράκια.
Μετά το θάνατο του βαν Γκογκ, η φήμη του εξαπλώθηκε ραγδαία, με αποκορύφωμα μεγάλες εκθέσεις έργων του που πραγματοποιήθηκαν στο Παρίσι (1901), το Άμστερνταμ (1905), την Κολονία (1912), τη Νέα Υόρκη (1913) και το Βερολίνο (1914).
Συνολικά δημιούργησε σε διάστημα περίπου δέκα ετών περισσότερα από 800 πίνακες και 1000 μικρότερα σχέδια. Σώζεται ακόμα εκτενής αλληλογραφία του με τον αδελφό του, που περιλαμβάνει περισσότερα από 700 γράμματα. Επίσης ο βαν γκογκ είναι διάσημος για τις πινελιές του οι οποίες πολλές φορές παρουσιάζουν μια κίνηση.
απο το www.inkalamata.gr
....τώρα συνήθισα μονάχος..
μου το χαρίσανε σας το χαρίζω, γιατί είναι ωραίο κομμάτι. μουσική, ερμηνεία, στίχοι.
Δευτέρα 27 Ιουλίου 2009
για αλλού; Σαμοθράκη
Τα Καβείρια, η οργιώδης βλάστηση, οι νερένιες λεκάνες με τα κρύα νερά να πέφτουν από ψηλά, το καταπληκτικό φεγγάρι που κρεμόταν πάνω απ το Σάος, οι μαντζουράνες κι οι βασιλικοί που μοσχομύριζαν στα ταβερνεία, η νεότητα ακμάζουσα και θαλλερή, όλα μαζί, δεν ξέρω τι.. Είχε συνομολογηθεί μια αιώνια στιγμή. 
Σαντορίνη, Ύδρα
σαντορίνη
Υδραόλα είναι όμορφα. μερικά είναι ιδιαίτερα, ξεχωριστά. εκτός απ το αδόμητο περιβάλλον τους που είναι μαγευτικό, είναι εξίσου γοητευτική και η ανθρώπινη παρέμβαση, σπάνιο πράγμα στην Ελλάδα της ασυναρτησίας, της αρπαχτής, της μαζικότητας,των σωρών των σκουπιδιών, των κτισμάτων, των ανθρώπων με την ίδια σχεδόν βαρύτητα.
Η Ύδρα λοιπόν και η Σαντορίνη αποτελούν το 'κάλλιστον'. Προσεγγίστε το, αυτό το καλοκαίρι.
αποδράστε, αλλά ψυχαγωγηθείτε με την αισθητική τους, με την πολυπολιτισλικότητά τους, με την συνύπαρξη των ετεροτήτων και των διαστρωματώσεων του πλούτου, της μόρφωσης, της τέχνης, της ομορφιάς. πλουτίστε! '
αποδράστε, αλλά ψυχαγωγηθείτε με την αισθητική τους, με την πολυπολιτισλικότητά τους, με την συνύπαρξη των ετεροτήτων και των διαστρωματώσεων του πλούτου, της μόρφωσης, της τέχνης, της ομορφιάς. πλουτίστε! '
'μια γλώσσα όπως η ελληνική όπου άλλο πράγμα είναι η αγάπη και άλλο πράγμα ο έρωτας. άλλο η επιθυμία και άλλο η λαχτάρα. άλλο η πίκρα και άλλο το μαράζι.άλλο τα σπλάχνα κι άλλο τα σωθικά. με καθαρούς τόνους, θέλω να πω, που-αλίμονο- τους αντιλαμβάνονται ολοένα λιγότεροι.....
και χρωστάμε στη διάρκεια μιας λάμψης την πιθανή ευτυχία μας, '
Κυριακή 26 Ιουλίου 2009
πήλιον όρος; μαγικό!
1 .
1 και 3. Νταμούχαρη Πηλίου.Εξαίσιες εικόνες, μοναδική ωραιότητα, πλούτος που σε παρασέρνει.
1 και 3. Νταμούχαρη Πηλίου.Εξαίσιες εικόνες, μοναδική ωραιότητα, πλούτος που σε παρασέρνει.
Σάββατο 25 Ιουλίου 2009
Παρασκευή 24 Ιουλίου 2009
Πέμπτη 23 Ιουλίου 2009
● Η αγάπη είναι το φάρμακο της περηφάνιας μας και της αυταρέσκειάς μας. Ο γιατρός όλων των ατελειών μας.
● Η οσμή της έπαρσης, της απληστίας και της ασελγείας θα σε προδώσει – όπως το σκόρδο που έφαγες – όταν θ’ ανοίξεις το στόμα σου για να μιλήσεις.
Ρουμί, Τζελαλεντίν(1207 - 1273)
● Η ιστορία της γυναίκας είναι ιστορία της πιο φοβερής τυραννίας που γνώρισε ο κόσμος: η τυραννία του αδύνατου επάνω σε δυνατό. Μόνο τέτοια τυραννία μπορεί να είναι μακρόχρονη.
● Η γυναίκα έχει εκπληκτική διαίσθηση: μπορεί να μαντέψει τα πάντα, εκτός εκείνου που είναι ολοφάνερο.
Ουάιλντ, Όσκαρ(1854 - 1900)
● Το μίσος πηγάζει απ' την καρδιά, η περιφρόνηση, απ' το κεφάλι.
● Ο γιατρός βλέπει τον άνθρωπο με όλη του την αδυναμία, ο νομικός με όλη την παλιανθρωπιά, ο θεολόγος με όλη την βλακεία του.
Σοπενάουερ, Αρθούρος(1788 - 1860)
● Η οσμή της έπαρσης, της απληστίας και της ασελγείας θα σε προδώσει – όπως το σκόρδο που έφαγες – όταν θ’ ανοίξεις το στόμα σου για να μιλήσεις.
Ρουμί, Τζελαλεντίν(1207 - 1273)
● Η ιστορία της γυναίκας είναι ιστορία της πιο φοβερής τυραννίας που γνώρισε ο κόσμος: η τυραννία του αδύνατου επάνω σε δυνατό. Μόνο τέτοια τυραννία μπορεί να είναι μακρόχρονη.
● Η γυναίκα έχει εκπληκτική διαίσθηση: μπορεί να μαντέψει τα πάντα, εκτός εκείνου που είναι ολοφάνερο.
Ουάιλντ, Όσκαρ(1854 - 1900)
● Το μίσος πηγάζει απ' την καρδιά, η περιφρόνηση, απ' το κεφάλι.
● Ο γιατρός βλέπει τον άνθρωπο με όλη του την αδυναμία, ο νομικός με όλη την παλιανθρωπιά, ο θεολόγος με όλη την βλακεία του.
Σοπενάουερ, Αρθούρος(1788 - 1860)
Τετάρτη 22 Ιουλίου 2009
Έκθεση Ντελβώ στην Άνδρο.
Έκθεση ζωγραφικής του Paul Delvaux (Πολ Ντελβό, 1897-1994) από το Ιδρυμα Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή στην Άνδρο από 28 Ιουνίου έως 27 Σεπτεμβρίου.
Η ζωγραφική του σουρεαλιστή Πολ Ντελβό (1897-1994), του Βέλγου εκπροσώπου του «μαγικού ρεαλισμού», θα έχει την τιμητική της το καλοκαίρι στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης του Ιδρύματος Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή στην Άνδρο.
Σε συνεργασία με το Μουσείο Καλών Τεχνών των Βρυξελλών παρουσιάζει από 28 Ιουνίου έως και 27 Σεπτεμβρίου μια θεματική έκθεση αφιερωμένη στη ζωγραφική του και στις επιρροές που δέχτηκε από την ελληνική αρχαιότητα. Θα εκτεθούν 60 έργα προερχόμενα από διαφορετικά μουσεία, ιδρύματα και ιδιωτικές συλλογές Ευρώπης και Αμερικής.
Ο Ντελβό γεννήθηκε στη Λιέγη το 1897 και πέθανε στη Βερν του Βελγίου το 1994. Σπούδασε αρχιτεκτονική και ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην Βασιλική Ακαδημία Καλών Τεχνών των Βρυξελλών. Από το 1922 άρχισε να δραστηριοποιείται καλλιτεχνικά και στα χρόνια που ακολούθησαν δέχτηκε επιρροές από εμπρεσιονιστές, Φλαμανδούς εξπρεσιονιστές ζωγράφους, κυρίως τους Constant Permeke και Gustave De Smet και επικεντρώθηκε εμμονικά τόσο στη ζωγραφική απόδοση του γυναικείου γυμνού όσο και του χώρου όπου συντελούνται τα ζωγραφικά δρώμενα.
Η περίφημη έκθεση των Σουρεαλιστών το 1934, στην οποία συμμετείχαν οι Μ. Ερνστ, Σ. Νταλί, Τζ. ντε Κίρικο και ο συμπατριώτης του Ρενέ Μαγκρίτ, άσκησε καταλυτική επιρροή στην τέχνη του.
Συνειδητοποίησε ότι η ζωγραφική ήταν σε θέση να υπερβεί συμβατικούς κανόνες και να κινηθεί σε μία ποιητική διάσταση, με τη φαντασία και τον συμβολισμό να κυριαρχούν. Αργότερα, το ενδιαφέρον του στράφηκε στο καλλιτεχνικό ρεύμα του «μαγικού ρεαλισμού», στο οποίο το φανταστικό στοιχείο του σουρεαλισμού συνυπήρχε με κατοπτρικές μεταμορφώσεις της πραγματικότητας. Οι πίνακές του άρχισαν να αποκτούν μια μυστηριώδη ένταση ανησυχητικής σιωπής και νωχελικής απραξίας.
Η ζωγραφική του σουρεαλιστή Πολ Ντελβό (1897-1994), του Βέλγου εκπροσώπου του «μαγικού ρεαλισμού», θα έχει την τιμητική της το καλοκαίρι στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης του Ιδρύματος Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή στην Άνδρο.
Σε συνεργασία με το Μουσείο Καλών Τεχνών των Βρυξελλών παρουσιάζει από 28 Ιουνίου έως και 27 Σεπτεμβρίου μια θεματική έκθεση αφιερωμένη στη ζωγραφική του και στις επιρροές που δέχτηκε από την ελληνική αρχαιότητα. Θα εκτεθούν 60 έργα προερχόμενα από διαφορετικά μουσεία, ιδρύματα και ιδιωτικές συλλογές Ευρώπης και Αμερικής.
Ο Ντελβό γεννήθηκε στη Λιέγη το 1897 και πέθανε στη Βερν του Βελγίου το 1994. Σπούδασε αρχιτεκτονική και ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην Βασιλική Ακαδημία Καλών Τεχνών των Βρυξελλών. Από το 1922 άρχισε να δραστηριοποιείται καλλιτεχνικά και στα χρόνια που ακολούθησαν δέχτηκε επιρροές από εμπρεσιονιστές, Φλαμανδούς εξπρεσιονιστές ζωγράφους, κυρίως τους Constant Permeke και Gustave De Smet και επικεντρώθηκε εμμονικά τόσο στη ζωγραφική απόδοση του γυναικείου γυμνού όσο και του χώρου όπου συντελούνται τα ζωγραφικά δρώμενα.
Η περίφημη έκθεση των Σουρεαλιστών το 1934, στην οποία συμμετείχαν οι Μ. Ερνστ, Σ. Νταλί, Τζ. ντε Κίρικο και ο συμπατριώτης του Ρενέ Μαγκρίτ, άσκησε καταλυτική επιρροή στην τέχνη του.
Συνειδητοποίησε ότι η ζωγραφική ήταν σε θέση να υπερβεί συμβατικούς κανόνες και να κινηθεί σε μία ποιητική διάσταση, με τη φαντασία και τον συμβολισμό να κυριαρχούν. Αργότερα, το ενδιαφέρον του στράφηκε στο καλλιτεχνικό ρεύμα του «μαγικού ρεαλισμού», στο οποίο το φανταστικό στοιχείο του σουρεαλισμού συνυπήρχε με κατοπτρικές μεταμορφώσεις της πραγματικότητας. Οι πίνακές του άρχισαν να αποκτούν μια μυστηριώδη ένταση ανησυχητικής σιωπής και νωχελικής απραξίας. Η θεματολογία του ανακαλεί συχνά τον σιωπηλό αλλόκοτο κόσμο του Ιουλίου Βερν, φέρνει στο φως ονειρικά κλασικίζοντα τοπία, ιδιόμορφες ανδρικές και γυμνές γυναικείες φιγούρες. Το φιλοσοφικό ενδιαφέρον του για τη φθορά και τον θάνατο αποτυπώθηκε σε αρκετές συνθέσεις, με την εμφάνιση αποστεωμένων υπάρξεων και ανθρώπινων σκελετών. 
Δεν περιορίστηκε στη ζωγραφική. Ασχολήθηκε με τη δημιουργία μνημειακών τοιχογραφιών για σημαντικά κτίρια (Palais de Congres των Βρυξελλών), τον σχεδιασμό σκηνικών για θέατρο («Adan Miroire» του Ζαν Ζενέ) και με εικονογραφήσεις ποιητικών συλλογών, όπως αυτή του Πολ Ελιάρ. Το 1982 εγκαινιάστηκε στο Saint-Idesbald το Ιδρυμα και Μουσείο Delvaux.
Δεν περιορίστηκε στη ζωγραφική. Ασχολήθηκε με τη δημιουργία μνημειακών τοιχογραφιών για σημαντικά κτίρια (Palais de Congres των Βρυξελλών), τον σχεδιασμό σκηνικών για θέατρο («Adan Miroire» του Ζαν Ζενέ) και με εικονογραφήσεις ποιητικών συλλογών, όπως αυτή του Πολ Ελιάρ. Το 1982 εγκαινιάστηκε στο Saint-Idesbald το Ιδρυμα και Μουσείο Delvaux.
Από το camerastyloonline.wordpress.com
Ντελβώ.
"Είναι ο φίλος ούτε φλογερός ούτε αδύναμος.Ο φίλος. Είναι η αγαπημένη ούτε βασανιστκή ούτε βασανισμένη.Η αγαπημένη. Α.Ρεμπώ
Τρίτη 21 Ιουλίου 2009
αν-ισορροπία
Είπε: σημασία έχει το ταξίδι, όχι ο προορισμός....
είπε: σημασία έχει ν αγαπάς, όχι ν αγαπιέσαι.
είπε: σημασία έχει να κερδίζεις, έστω κι αν είσαι μόνος.
Και λέω: και πού πας με τέτοια βάρκα να γέρνει απ τη μια μεριά; θα σε βουλιάξουν τα κύματα babie.
είπε: σημασία έχει ν αγαπάς, όχι ν αγαπιέσαι.
είπε: σημασία έχει να κερδίζεις, έστω κι αν είσαι μόνος.
Και λέω: και πού πας με τέτοια βάρκα να γέρνει απ τη μια μεριά; θα σε βουλιάξουν τα κύματα babie.
Δευτέρα 20 Ιουλίου 2009
Το ταξίδι μου
Θα κρατήσει πολύ το ταξίδι μου
και είναι μακρύς ο δρόμος που θα διανύσω.
Με το πρώτο χάραμα της μέρας,
ξεκίνησα με τ'αμάξι μου
και συνέχισα το ταξίδι
μες απ'του κόσμου τις ερήμους,
αφήνοντας τα ίχνη μου
πάνω σε τόσα άστρα και πλανήτες.
Οι πιό απομακρυσμένοι δρόμοι είναι αυτοί
που σε φέρνουν πιό κοντά στον εαυτό σου,
με την πιό επίπονη μελέτη κατακτιέται
η απλότητα μιας μελωδίας.
Ο ταξιδιώτης πρέπει να χτυπήσει
πολλές ξένες πόρτες
για να φτάσει στην δική του,
και πρέπει να ταξιδεύσει
σε όλους τους έξω κόσμους
για να φτάσει τελικά στο ιερό
το πιό μυστικό στο εσωτερικό της καρδιάς.
R. TAGORE
αΞΙΟΝ ΕΣΤΙ
"Γύρισα τα μάτια. * δάκρυα γιομάτα
κατά το παραθύρι
Και κοιτώντας έξω * καταχιονισμένα
τα δέντρα των κοιλάδων
Αδελφοί μου, είπα * ως κι αυτά μια μέρα
κι αυτά θα τ' ατιμάσουν
Προσωπιδοφόροι * μες στον άλλον αιώνα
τις θηλιές ετοιμάζουν
Δάγκωσα τη μέρα * και δεν έσταξε ούτε
σταγόνα πράσινο αίμα
Φώναξα στις πύλες * κι η φωνή μου πήρε
τη θλίψη των φονιάδων"
κατά το παραθύρι
Και κοιτώντας έξω * καταχιονισμένα
τα δέντρα των κοιλάδων
Αδελφοί μου, είπα * ως κι αυτά μια μέρα
κι αυτά θα τ' ατιμάσουν
Προσωπιδοφόροι * μες στον άλλον αιώνα
τις θηλιές ετοιμάζουν
Δάγκωσα τη μέρα * και δεν έσταξε ούτε
σταγόνα πράσινο αίμα
Φώναξα στις πύλες * κι η φωνή μου πήρε
τη θλίψη των φονιάδων"
Κυριακή 19 Ιουλίου 2009
after visit
-Τίποτα δεν μπορώ να ευχαριστηθώ έτσι που με κατάντησες, Ερμή...
-Ας χωρίσουμε τότε, δεν πάει άλλο. Κι εγκληματίας νάμουν θάχα δικαστεί με ελαφρυντικά, πάντως όχι ισόβια.
-Τι; ώστε αυτό θες; να με πετάξεις αφού με ρούφηξες και έδωσα όλα μου τα νιάτα για σένα και τα παιδιά! Τώρα, θες να είσαι μόνος, να μη σ ελέγχει κανένας, να κάνεις ό,τι σ αρέσει;!!! ε, όχι κύριε Ερμή, όχι όλα δικά σου. εδώ, δεν πρόκειται να δεις ποτέ διαζύγιο, εδώ μαζί θα ψηθούμε. Όπως μ έψησες τόσα χρόνια, με τις μπερμπαντιές σου, την τσιγκουνιά σου, τη φτώχεια, το σόι σου,τη μούγγα σου,-κι όσα δεν ξεπλένει ο Πηνειός-, έτσι ,εδώ θα τα γευτείς.. Γιατί τη Λένα δεν την κορόιδεψε ποτέ κανένας. Δεν της την είπε κανένας κερατάς. Κι άντρες που φύσαγαν στο πεζοδρόμιο! Κάτι ...σαν κι εσένα τους έχει για πρωινό!! μ΄έπιασες, μάγκα του γλυκού νερού; Μαζέψου λοιπόν στο ρημαδιακό σου κι άσε τις ...ελευθερίες και τις αυτοδιαθέσεις.. ή μήπως τάξερες και στο χωριό σ;;;!!! αι συγχύστηκα πάλι!
-Πάντα ήμουν ο χαμένος, ξέρεις γιατί;
-Ξέρω, αλλά δεν θα στο πω. Εμένα μια χαρά με βόλευε.!!!
-Ας χωρίσουμε τότε, δεν πάει άλλο. Κι εγκληματίας νάμουν θάχα δικαστεί με ελαφρυντικά, πάντως όχι ισόβια.
-Τι; ώστε αυτό θες; να με πετάξεις αφού με ρούφηξες και έδωσα όλα μου τα νιάτα για σένα και τα παιδιά! Τώρα, θες να είσαι μόνος, να μη σ ελέγχει κανένας, να κάνεις ό,τι σ αρέσει;!!! ε, όχι κύριε Ερμή, όχι όλα δικά σου. εδώ, δεν πρόκειται να δεις ποτέ διαζύγιο, εδώ μαζί θα ψηθούμε. Όπως μ έψησες τόσα χρόνια, με τις μπερμπαντιές σου, την τσιγκουνιά σου, τη φτώχεια, το σόι σου,τη μούγγα σου,-κι όσα δεν ξεπλένει ο Πηνειός-, έτσι ,εδώ θα τα γευτείς.. Γιατί τη Λένα δεν την κορόιδεψε ποτέ κανένας. Δεν της την είπε κανένας κερατάς. Κι άντρες που φύσαγαν στο πεζοδρόμιο! Κάτι ...σαν κι εσένα τους έχει για πρωινό!! μ΄έπιασες, μάγκα του γλυκού νερού; Μαζέψου λοιπόν στο ρημαδιακό σου κι άσε τις ...ελευθερίες και τις αυτοδιαθέσεις.. ή μήπως τάξερες και στο χωριό σ;;;!!! αι συγχύστηκα πάλι!
-Πάντα ήμουν ο χαμένος, ξέρεις γιατί;
-Ξέρω, αλλά δεν θα στο πω. Εμένα μια χαρά με βόλευε.!!!
Ανθρώπινη σοφία
Δεν υπάρχουν άσχημες αγάπες ούτε ωραίες φυλακές. Βεν. Φραγκλίνος
Αγάπη είναι η φιλία μέσα στη φωτιά. Τζέρ. Τέιλορ
Καταραμένη γυναίκα, μούμαθες τόσα πολλά
δεν πρόκειται να σου το συγχωρήσω ποτέ. Γ.Α
Ένας δειλός δεν είναι ικανός να δείξει αγάπη. Αυτό αποτελεί
προνόμιο των γενναίων. Μαχάτμα Γκάντι.
Σάββατο 18 Ιουλίου 2009
two days later
-Ώστε μας εγκαταλείπεις, έτσι; ωραίος, υπεύθυνος σύντροφος και πατέρας. Αλλά σιγά, όλο σου το σόι έτσι είναι. Άντε μη κοιτάς που δε μιλούσα, τόσα χρόνια για τις πομπές σας! Εγώ φταίω που θυσίασα τη ζωή μου να υπηρετώ εσένα και τα κωλόπαιδά σου! Με θέλανε κι εμένα πολλοί και καλύτεροι, αλλά εγώ εκεί, σταθερή και τίμια... Τι να πρωτοθυμηθώ; την άλλη φορά που σ έπιασα να σαλιαρίζεις με την θεατρίνα απ το ξενοδοχείο, απέναντι στο μαγαζί, μπροστά στα μάτια μου! ή με την κοσμηματοπώλισσα στην Αγίων Πάντων; και πόσα δεν ξέρω, κύριος οίδε.
Μια ζωή στο ψέμα και στο πήδημα... αλλά κι εγώ σιγά μην τις άφηνα, τις τσούλες. Εσύ ,έτσι κι αλλιώς βλάκας είσαι, όπου σε πάνε πας, εγώ καθάριζα κι έσωνα την ευτυχία μας!!! Κι αντι να μου είσαι ευγνώμων μου κάνεις τον καταπιεσμένο και το θύμα. Όχι,ρε Ερμή, δε θα το φάω, απ το ίδιο σκατο-υλικό έχουμε φτιαχτεί. Μπορεί εγώ να φωνάζω τις κομπλάρες μου κι εσύ να τα κρύβεις καλά, αλλά ξέρω πώς όπως εύκολα πούλησες τόσες φορές εμένα, τόσο εύκολα κι ακόμα πιο πολύ πουλάς τα πάντα, εκτός απ το τομάρι σου. Αυτός είσαι φίλε μου, κι η δηθενιά εκεί που την πούλησες κι έπιασε, κακό της κεφαλής τους..!
-Τέλειωσε η βαθιά αγάπη κι εκτίμηση, διατυπωμένη με λόγια;!!!!!!!
σκέφτηκες ποτέ πόσο με πνίγεις, με καταργείς, με έχεις δορυφορικό υπηρέτη των ανασφαλειών σου και των απορρίψεων που χεις φάει;
Και φταίω εγώ που δεν είχες την ικανότητα ν αγαπήσεις και ν αγαπηθείς από κανέναν άλλο άνθρωπο, πλην των αιματικών συγγενών;
Φταίω εγώ, που δε βρήκες ένα φίλο να πεις δυο λόγια δικά σου, να κάνεις δυό όνειρα κι ας μην γίνουν ποτέ, να φτιάξεις κάτι δικό σου, καταδικό σου.
Έπρεπε να στοιχειώσω στο νεοσετ κλουβί σου, για να στήσεις της ευτυχίας σου την επιπλοποιία, να την επιδείξεις στις εξαδέλφες σου;;;;
Όσο για τα πηδήματα,τυχαίνει κι αυτό, αλλά υπάρχει κι η ψυχική- νοητική προδοσία Λένα. Αυτή είναι η πραγματική. να μην εμπιστεύεσαι τη σκέψη, τα συναισθήματα, τα όνειρα , τις ιδέες και τις αξίες του άλλου. Εκεί δεν θεραπεύεται το χάσμα.
Ωραία τα λέω ο πούστης!
-Ναι φαίνεται όποιος νυχτοπερπατεί μαθαίνει και φιλοσοφίες!!! Αει σήκω, μας έχουν καλέσει οι κουμπάροι και δεν θέλω να δίνουμε δικαιώματα, στις κλώσες ότι με παράτησες για άλλη. Αυτή τη φορά θα σε διώξω εγώ.
Μια ζωή στο ψέμα και στο πήδημα... αλλά κι εγώ σιγά μην τις άφηνα, τις τσούλες. Εσύ ,έτσι κι αλλιώς βλάκας είσαι, όπου σε πάνε πας, εγώ καθάριζα κι έσωνα την ευτυχία μας!!! Κι αντι να μου είσαι ευγνώμων μου κάνεις τον καταπιεσμένο και το θύμα. Όχι,ρε Ερμή, δε θα το φάω, απ το ίδιο σκατο-υλικό έχουμε φτιαχτεί. Μπορεί εγώ να φωνάζω τις κομπλάρες μου κι εσύ να τα κρύβεις καλά, αλλά ξέρω πώς όπως εύκολα πούλησες τόσες φορές εμένα, τόσο εύκολα κι ακόμα πιο πολύ πουλάς τα πάντα, εκτός απ το τομάρι σου. Αυτός είσαι φίλε μου, κι η δηθενιά εκεί που την πούλησες κι έπιασε, κακό της κεφαλής τους..!
-Τέλειωσε η βαθιά αγάπη κι εκτίμηση, διατυπωμένη με λόγια;!!!!!!!
σκέφτηκες ποτέ πόσο με πνίγεις, με καταργείς, με έχεις δορυφορικό υπηρέτη των ανασφαλειών σου και των απορρίψεων που χεις φάει;
Και φταίω εγώ που δεν είχες την ικανότητα ν αγαπήσεις και ν αγαπηθείς από κανέναν άλλο άνθρωπο, πλην των αιματικών συγγενών;
Φταίω εγώ, που δε βρήκες ένα φίλο να πεις δυο λόγια δικά σου, να κάνεις δυό όνειρα κι ας μην γίνουν ποτέ, να φτιάξεις κάτι δικό σου, καταδικό σου.
Έπρεπε να στοιχειώσω στο νεοσετ κλουβί σου, για να στήσεις της ευτυχίας σου την επιπλοποιία, να την επιδείξεις στις εξαδέλφες σου;;;;
Όσο για τα πηδήματα,τυχαίνει κι αυτό, αλλά υπάρχει κι η ψυχική- νοητική προδοσία Λένα. Αυτή είναι η πραγματική. να μην εμπιστεύεσαι τη σκέψη, τα συναισθήματα, τα όνειρα , τις ιδέες και τις αξίες του άλλου. Εκεί δεν θεραπεύεται το χάσμα.
Ωραία τα λέω ο πούστης!
-Ναι φαίνεται όποιος νυχτοπερπατεί μαθαίνει και φιλοσοφίες!!! Αει σήκω, μας έχουν καλέσει οι κουμπάροι και δεν θέλω να δίνουμε δικαιώματα, στις κλώσες ότι με παράτησες για άλλη. Αυτή τη φορά θα σε διώξω εγώ.
Παρασκευή 17 Ιουλίου 2009
Απωθημενα
Μια θεμελιώδης στρέβλωση που δημιουργεί ο καθένας μας και σιγά- σιγά αλλά πρόωρα τον αποξηραίνει από τους χυμούς της ψυχής, στερώντας του την ενθουσιώδη ζωτικότητα για τα πράγματα, είναι η μόνωση του συναισθήματος, το γνωστό σε όλους μας απωθημένο, συνειδητό ή ασυνείδητο.
Είναι ο διαχωρισμός των συναισθημάτων από το αντικείμενό τους, (π.χ ένα άτομο, μια κατάσταση) δηλαδή από το δυσάρεστο συμβάν που δεν έχουμε μάθει να επεξεργάζομαστε ή να διαχειριζόμαστε.
Το αποτέλεσμα είναι η διακοπή των συνειρμών που συνδέονται μ αυτό το γεγονός, δηλαδή, μια στρέβλωση διαδικασιών της σκέψης.Αυτή είναι ενδοψυχική απομόνωση που μας αποξενώνει απ τον εαυτό μας.
Έτσι π.χ μπορούμε να εξηγήσουμε την κοινώς λεγόμενη "καψούρα". Δηλαδή, ανεπεξέργαστα έντονα αλλά απωθημένα συναισθήματα που προβάλλονται σ ένα πρόσωπο,( συνήθως μακρινό) το οποίο έτυχε να ανάψει τη θρυαλλίδα και έκανε να ξεπηδήσουν καταπιεσμένες συναισθηματικές ανάγκες αγκιστρωμένες στην απώθηση, λόγω παθητικής στάσης απέναντι στη ζωή και όχι επιλογής με βάση τη βούληση-ευθύνη, δηλαδή την ελευθερία.
Θα κατέληγα, αν και είναι πολύ ρηχό το πέρασμα, πώς η δημιουργία απωθημένων και η κατασκευή πανοπλιών αμυντικών μηχανισμών πετυχαίνουν ακριβώς το αντίθετο από το επιδιωκόμενο στο φοβισμένο μυαλό μας αποτέλεσμα: αντί για την προστασία μας, διαλύουν τον ψυχισμό μας, σωρεύουν διασπασμένα θραύσματα, απομυζούν την ενέργειά μας που θα ήταν δημιουργική, και εν ολίγοις καταναλώνουν όλη μας την συγκρότηση στο να "φυλαγόμαστε" ή στο να "κρυβόμαστε" αντί να υπάρχουμε ως μοναδικές κι ανεπανάληπτες αυταξίες.
Και κανεις μας δεν θα ήθελε ως μοναδική απόδειξη του ότι έζησε. το αγγελιόσημο της φυσικής αποστέρησης της ζωής του.
Είναι ο διαχωρισμός των συναισθημάτων από το αντικείμενό τους, (π.χ ένα άτομο, μια κατάσταση) δηλαδή από το δυσάρεστο συμβάν που δεν έχουμε μάθει να επεξεργάζομαστε ή να διαχειριζόμαστε.
Το αποτέλεσμα είναι η διακοπή των συνειρμών που συνδέονται μ αυτό το γεγονός, δηλαδή, μια στρέβλωση διαδικασιών της σκέψης.Αυτή είναι ενδοψυχική απομόνωση που μας αποξενώνει απ τον εαυτό μας.
Έτσι π.χ μπορούμε να εξηγήσουμε την κοινώς λεγόμενη "καψούρα". Δηλαδή, ανεπεξέργαστα έντονα αλλά απωθημένα συναισθήματα που προβάλλονται σ ένα πρόσωπο,( συνήθως μακρινό) το οποίο έτυχε να ανάψει τη θρυαλλίδα και έκανε να ξεπηδήσουν καταπιεσμένες συναισθηματικές ανάγκες αγκιστρωμένες στην απώθηση, λόγω παθητικής στάσης απέναντι στη ζωή και όχι επιλογής με βάση τη βούληση-ευθύνη, δηλαδή την ελευθερία.
Θα κατέληγα, αν και είναι πολύ ρηχό το πέρασμα, πώς η δημιουργία απωθημένων και η κατασκευή πανοπλιών αμυντικών μηχανισμών πετυχαίνουν ακριβώς το αντίθετο από το επιδιωκόμενο στο φοβισμένο μυαλό μας αποτέλεσμα: αντί για την προστασία μας, διαλύουν τον ψυχισμό μας, σωρεύουν διασπασμένα θραύσματα, απομυζούν την ενέργειά μας που θα ήταν δημιουργική, και εν ολίγοις καταναλώνουν όλη μας την συγκρότηση στο να "φυλαγόμαστε" ή στο να "κρυβόμαστε" αντί να υπάρχουμε ως μοναδικές κι ανεπανάληπτες αυταξίες.
Και κανεις μας δεν θα ήθελε ως μοναδική απόδειξη του ότι έζησε. το αγγελιόσημο της φυσικής αποστέρησης της ζωής του.
Πέμπτη 16 Ιουλίου 2009
4 ώρες αργότερα- συνέχεια διαλόγου
-Καλημέρα
-Με δουλεύεις; δεν έκλεισα μάτι... τέλος πάντων. Ερμή, πρέπει να ομολογήσεις!
-Δεν έχω να πω τίποτα παραπάνω. Το ζήτημα είναι πως, ό,τι και να πώ είμαι ένοχος!!
Μη φωνάζεις όμως κι ακούσουν τα παιδιά.
- Γιατί; καλύτερα να μάθουν τι πατέρα έχουν και ποιός θυσιάζεται γι αυτά...
να μη νομίζουν πως επειδή κάνεις τον καλό και τους κάνεις τα χατίρια, είσαι και υπεύθυνος πατέρας.
- Αυτό είναι μίσος, Λένα, κι απορώ πού το κρύβεις τόσο βαθιά!
και αφού είμαι όλα αυτά τι θες με μένα;
-Τι θέλω με σένα; απλά είμαι συναισθηματικιά και σ αγαπάω, κορόιδο δηλαδή. Αλλά που να καταλάβεις εσύ ο λιγούρης...
-Τόχεις χάσει τελείως; δηλαδή αν δεν ήσουν αισθηματίας! και κορόιδο!, θα μ΄ εκτελούσες χωρίς ομολογία!
Πώς είναι να μη σ αγαπάει κάποιος άραγε;;;!!! bye Λένα! ευχαριστώ, δε θα πάρω!
-Με δουλεύεις; δεν έκλεισα μάτι... τέλος πάντων. Ερμή, πρέπει να ομολογήσεις!
-Δεν έχω να πω τίποτα παραπάνω. Το ζήτημα είναι πως, ό,τι και να πώ είμαι ένοχος!!
Μη φωνάζεις όμως κι ακούσουν τα παιδιά.
- Γιατί; καλύτερα να μάθουν τι πατέρα έχουν και ποιός θυσιάζεται γι αυτά...
να μη νομίζουν πως επειδή κάνεις τον καλό και τους κάνεις τα χατίρια, είσαι και υπεύθυνος πατέρας.
- Αυτό είναι μίσος, Λένα, κι απορώ πού το κρύβεις τόσο βαθιά!
και αφού είμαι όλα αυτά τι θες με μένα;
-Τι θέλω με σένα; απλά είμαι συναισθηματικιά και σ αγαπάω, κορόιδο δηλαδή. Αλλά που να καταλάβεις εσύ ο λιγούρης...
-Τόχεις χάσει τελείως; δηλαδή αν δεν ήσουν αισθηματίας! και κορόιδο!, θα μ΄ εκτελούσες χωρίς ομολογία!
Πώς είναι να μη σ αγαπάει κάποιος άραγε;;;!!! bye Λένα! ευχαριστώ, δε θα πάρω!
Τετάρτη 15 Ιουλίου 2009
εξ-αιρετικά
Ζεστό καλοκαιριάτικο βράδυ. Καμιά φορά κι η έμπνευση στερεύει. Λείπουν πολλά κι έχουμε λίγα ή έχουμε πολλά κι ασήμαντα σωρευμένα ως άχρηστο πλούτο; Υπάρχουν κι οι μακάριοι πάντα, αυτοί οι εν πλήρει συγχύσει αθώοι. Υπάρχουν κι οι άλλοι. που όλο ψάχνουν, όλο δεν φτάνουν, όλο λιγότερο τους βγαίνει το μέτρημα.
Πήρα μια επιστολή από δυο μάτια αγαπημένα σήμερα, αγαπημένα και μακρινά.Είναι κι αυτός ένας τρόπος να μένει κάποιος πάντα αγαπημένος; ίσως. Έγραφε λοιπόν, μεταξύ άλλων:
".......-η ακριβή του σύντροφος του είχε μάθει να μην αποφεύγει τους υπερθετικούς, στη ζωή,..., μερικές φορές πρέπει να αγαπάμε στα τυφλά, να μισούμε στα τυφλά, να μη συγχωρούμε, να μην ξεκολλάμε ποτέ από μια μοιραία στιγμή του παρελθόντος. Διάβολε, είναι παρηγοριά που δεν είμαστε άψογοι, οι μεγαλύτερες αλήθειες υπάρχουνε μέσα στα λάθη...."Ι.Κ
Μ άρεσε. Βρήκα πως ταίριαζε με την αγορά του αλ χαλιλη.
Τρίτη 14 Ιουλίου 2009
διάλογος
-Γειά.
-Καλημέρα καλύτερα, Ερμή, είναι ήδη 4 το πρωί!
πού ήσουν, αλήθεια; γιατί άργησες τόσο;
-Ε. με τα παιδιά, δεν είχαμε πει....;
-Ναιαιαι; πολύ ωραία. μμμ.... και... πού ήσουν με ...τα ....παιδιά;!!
-Εεε, στο Πρυτανείο για ουζάκια, ξέρεις...
-Φυσικά και ξέρω.... και γιατί μυρίζεις γυναικείο άρωμα; και πολύ χαρούμενο σε κόβω. Τα παιδιά όλα αυτά ή.....;
Μη νομίζεις οτι είμαι κανα κορόιδο, όλα τα μυρίζομαι εγώ, κι ας μη μιλάω. Είναι που σέβομαι το στεφάνι μου και τα παιδιά μας....
-δεν ξέρεις τι λες ρε Λένα. Πάντα τα ίδια. Ποτέ δε ρώτησες πώς πέρασα. Είμαι κουρασμένος, άσε με να πάω για ύπνο.
-όταν είναι για μένα είσαι πάντα κουρασμένος, αλλού όμως το παίζεις τζόβενο, κακομοίρη μου..αν ξέραν οι ...φίλοι σου ποιός πραγματικά είσαι, σιγά μη γύριζε κανένας να σε κοιτάξει... μη κοιτάς εγώ που σ αγαπάω και σ ανέχομαι.
-τι λες ρε Λένα πάλι, τι κρίση περνάς;
-Κρίση ε; καμία κρίση κύριε Ερμή! τα κέρατα δε μ αρέσουν. κάνω υπομονή, αλλά όλα έχουν τα όριά τους κι εσύ τα ξεπέρασες παλιιι!!!
-Πάλι; Πας καλά; όλα αυτά για μια βόλτα με τους φίλους μου; είσαι έλεος...!!!
-έλεος θα ζητάς γονατιστός για να βλέπεις τα παιδιά, μετά το διαζύγιο, αλλά τότε θάναι αργά. Να αναλάβεις τις ευθύνες σου, γάιδαρε!
ακους εκεί μου θες και ξεπορτίσματα, κι ελευθερίες, και αυτοδιάθεση..Τι πίνεις εκεί που γυρίζεις; άντε γιατί μ έπιασε πάλι δυνατός πονοκέφαλος. Αι σιχτίρ! αύριο πάω στο γιατρό, κι αλλάζω τροπάριο!
-Λενάρα, φοβάμαι πως είσαι περίπτωση που δεν καλύπτει η ειδικότητα του παθολόγου! Καληνύχτα!!!
-Καλημέρα καλύτερα, Ερμή, είναι ήδη 4 το πρωί!
πού ήσουν, αλήθεια; γιατί άργησες τόσο;
-Ε. με τα παιδιά, δεν είχαμε πει....;
-Ναιαιαι; πολύ ωραία. μμμ.... και... πού ήσουν με ...τα ....παιδιά;!!
-Εεε, στο Πρυτανείο για ουζάκια, ξέρεις...
-Φυσικά και ξέρω.... και γιατί μυρίζεις γυναικείο άρωμα; και πολύ χαρούμενο σε κόβω. Τα παιδιά όλα αυτά ή.....;
Μη νομίζεις οτι είμαι κανα κορόιδο, όλα τα μυρίζομαι εγώ, κι ας μη μιλάω. Είναι που σέβομαι το στεφάνι μου και τα παιδιά μας....
-δεν ξέρεις τι λες ρε Λένα. Πάντα τα ίδια. Ποτέ δε ρώτησες πώς πέρασα. Είμαι κουρασμένος, άσε με να πάω για ύπνο.
-όταν είναι για μένα είσαι πάντα κουρασμένος, αλλού όμως το παίζεις τζόβενο, κακομοίρη μου..αν ξέραν οι ...φίλοι σου ποιός πραγματικά είσαι, σιγά μη γύριζε κανένας να σε κοιτάξει... μη κοιτάς εγώ που σ αγαπάω και σ ανέχομαι.
-τι λες ρε Λένα πάλι, τι κρίση περνάς;
-Κρίση ε; καμία κρίση κύριε Ερμή! τα κέρατα δε μ αρέσουν. κάνω υπομονή, αλλά όλα έχουν τα όριά τους κι εσύ τα ξεπέρασες παλιιι!!!
-Πάλι; Πας καλά; όλα αυτά για μια βόλτα με τους φίλους μου; είσαι έλεος...!!!
-έλεος θα ζητάς γονατιστός για να βλέπεις τα παιδιά, μετά το διαζύγιο, αλλά τότε θάναι αργά. Να αναλάβεις τις ευθύνες σου, γάιδαρε!
ακους εκεί μου θες και ξεπορτίσματα, κι ελευθερίες, και αυτοδιάθεση..Τι πίνεις εκεί που γυρίζεις; άντε γιατί μ έπιασε πάλι δυνατός πονοκέφαλος. Αι σιχτίρ! αύριο πάω στο γιατρό, κι αλλάζω τροπάριο!
-Λενάρα, φοβάμαι πως είσαι περίπτωση που δεν καλύπτει η ειδικότητα του παθολόγου! Καληνύχτα!!!
Δευτέρα 13 Ιουλίου 2009
Κική Δημουλά-Ο πληθυντικός αριθμός
Ο έρωτας,
όνομα ουσιαστικόν
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε αρσενικού ούτε θηλυκού,
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.
Ο φόβος,
όνομα ουσιαστικόν,
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός:
οι φόβοι.
Οι φόβοι
για όλα από δω και πέρα.
Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού,
μόνον ενικού αριθμού
και άκλιτη.
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.
Η νύχτα,
όνομα ουσιαστικό, γένους θηλυκού,
ενικός αριθμός.
Πληθυντικός αριθμός
οι νύχτες.
Οι νύχτες από δω και πέρα.
όνομα ουσιαστικόν
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε αρσενικού ούτε θηλυκού,
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.
Ο φόβος,
όνομα ουσιαστικόν,
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός:
οι φόβοι.
Οι φόβοι
για όλα από δω και πέρα.
Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού,
μόνον ενικού αριθμού
και άκλιτη.
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.
Η νύχτα,
όνομα ουσιαστικό, γένους θηλυκού,
ενικός αριθμός.
Πληθυντικός αριθμός
οι νύχτες.
Οι νύχτες από δω και πέρα.
Σάββατο 11 Ιουλίου 2009
Κομμάτι απ το ποίημα
Nίκος Γκάτσος
Αμοργός
“Kακοί μάρτυρες ανθρώποισιν οφθαλμοί και ώτα βαρβάρους ψυχάς εχόντων.” HPAKΛEITOΣ
Mε την πατρίδα τους δεμένη στα πανιά και τα κουπιά στον άνεμο κρεμασμένα
Oι ναυαγοί κοιμήθηκαν ήμεροι σαν αγρίμια νεκρά μέσα στων σφουγγαριών τα σεντόνια Aλλά τα μάτια των φυκιών είναι στραμένα στη θάλασσα.
Mήπως τους ξαναφέρει ο νοτιάς με τα φρεσκοβαμένα λατίνια .
Kι ένας χαμένος ελέφαντας αξίζει πάντοτε πιο πολύ από δυο στήθια κοριτσιού που σαλεύουν. Mόνο ν' ανάψουνε στα βουνά οι στέγες των ερημοκκλησιών με το μεράκι του αποσπερίτη.
Nα κυματίσουνε τα πουλιά στης λεμονιάς τα κατάρτια
Mε της καινούργιας περπατησιάς το σταθερό άσπρο φύσημα
Kαι τότε θά 'ρθουν αέρηδες σώματα κύκνων που μείνανε άσπιλοι τρυφεροί και ακίνητοι.
Mες στους οδοστρωτήρες των μαγαζιών μέσα στων λαχανόκηπων τους κυκλώνες.
Όταν τα μάτια των γυναικών γίναν κάρβουνα κι έσπασαν οι καρδιές των καστανάδων.
Όταν ο θερισμός εσταμάτησε κι άρχισαν οι ελπίδες των γρύλων.
Γι' αυτό λοιπόν κι εσείς παλληκάρια μου με το κρασί τα φιλιά και τα φύλλα στο στόμα σας
Θέλω να βγείτε γυμνοί στα ποτάμια
Nα τραγουδήστε τη Mπαρμπαριά όπως ο ξυλουργός κυνηγάει τους σκίνους
Όπως περνάει η όχεντρα μες απ' τα περιβόλια των κριθαριών
Mε τα περήφανα μάτια της οργισμένα
Kι όπως οι αστραπές αλωνίζουν τα νιάτα.
Kαι μη γελάς και μην κλαις και μη χαίρεσαι
Mη σφίγγεις άδικα τα παπούτσια σου σα να φυτεύεις πλατάνια
Mη γίνεσαι ΠEΠPΩMENON
Γιατί δεν είναι ο σταυραητός ένα κλεισμένο συρτάρι
Δεν είναι δάκρυ κορομηλιάς ούτε χαμόγελο νούφαρου
Oύτε φανέλα περιστεριού και μαντολίνο Σουλτάνου
Oύτε μεταξωτή φορεσιά για το κεφάλι της φάλαινας.
Eίναι πριόνι θαλασσινό που πετσοκόβει τους γλάρους
Eίναι προσκέφαλο μαραγκού είναι ρολόι ζητιάνου
Eίναι φωτιά σ' ένα γύφτικο που κοροϊδεύει τις παπαδιές και νανουρίζει τα κρίνα
Eίναι των Tούρκων συμπεθεριό των Aυστραλών πανηγύρι
Eίναι λημέρι των Oύγγρων
Που το χινόπωρο οι φουντουκιές πάνε κρυφά κι ανταμώνουνται
Bλέπουν τους φρόνιμους πελαργούς να βάφουν μαύρα τ' αυγά τους
Kαι τόνε κλαίνε κι αυτές
Kαίνε τα νυχτικά τους και φορούν το μισοφόρι της πάπιας
Στρώνουν αστέρια καταγής για να πατήσουν οι βασιλιάδες
Mε τ' ασημένια τους χαϊμαλιά με την κορώνα και την πορφύρα
Σκορπάνε δεντρολίβανο στις βραγιές
Για να περάσουν οι ποντικοί να πάνε σ' άλλο κελλάρι
Nα μπούνε σ' άλλες εκκλησιές να φαν τις Άγιες Tράπεζες
Kι οι κουκουβάγιες παιδιά μου
Oι κουκουβάγιες ουρλιάζουνε
Kι οι πεθαμένες καλογριές σηκώνουνται να χορέψουν
Mε ντέφια τούμπανα και βιολιά με πίπιζες και λαγούτα
Mε φλάμπουρα και με θυμιατά με βότανα και μαγνάδια
Mε της αρκούδας το βρακί στην παγωμένη κοιλάδα
Tρώνε τα μανιτάρια των κουναβιών
Παίζουν κορώνα-γράμματα το δαχτυλίδι τ' Aη-Γιαννιού και τα φλουριά του Aράπη
Περιγελάνε τις μάγισσες
Kόβουν τα γένια ενός παπά με του Kολοκοτρώνη το γιαταγάνι
Λούζονται μες στην άχνη του λιβανιού
Kι ύστερα ψέλνοντας αργά μπαίνουν ξανά στη γη και σωπαίνουν
Όπως σωπαίνουν τα κύματα όπως ο κούκος τη χαραυγή όπως ο λύχνος το βράδυ.
Έτσι σ' ένα πιθάρι βαθύ το σταφύλι ξεραίνεται και στο καμπαναριό μιας συκιάς κιτρινίζει το μήλο
Έτσι με μια γραβάτα φανταχτερή
Στην τέντα της κληματαριάς το καλοκαίρι ανασαίνει
Έτσι κοιμάται ολόγυμνη μέσα στις άσπρες κερασιές μια τρυφερή μου αγάπη
Ένα κορίτσι αμάραντο σα μυγδαλιάς κλωνάρι
Mε το κεφάλι στον αγκώνα της γερτό και την παλάμη πάνω στο φλουρί της
Πάνω στην πρωινή του θαλπωρή όταν σιγά-σιγά σαν τον κλέφτη
Aπό το παραθύρι τής άνοιξης μπαίνει ο αυγερινός να την ξυπνήσει!
Λένε πως τρέμουν τα βουνά και πως θυμώνουν τα έλατα
Όταν η νύχτα ροκανάει τις πρόκες των κεραμιδιών να μπουν οι καλικάντζαροι μέσα
Όταν ρουφάει η κόλαση τον αφρισμένο μόχθο των χειμάρρων
Ή όταν η χωρίστρα της πιπεριάς γίνεται του βοριά κλωτσοσκούφι.
Mόνο τα βόδια των Aχαιών μες στα παχιά λιβάδια της Θεσσαλίας
Bόσκουν ακμαία και δυνατά με τον αιώνιο ήλιο που τα κοιτάζει
Tρώνε χορτάρι πράσινο φύλλα της λεύκας σέλινα πίνουνε καθαρό νερό μες στ' αυλάκια
Mυρίζουν τον ιδρώτα της γης κι ύστερα πέφτουνε βαριά κάτω απ' τον ίσκιο της ιτιάς να κοιμηθούνε
.Πετάτε τους νεκρούς είπ' ο Hράκλειτος κι είδε τον ουρανό να χλωμιάζει
Kι είδε στη λάσπη δυο μικρά κυκλάμινα να φιλιούνται
Kι έπεσε να φιλήσει κι αυτός το πεθαμένο σώμα του μες στο φιλόξενο χώμα
Όπως ο λύκος κατεβαίνει απ' τους δρυμούς να δει το ψόφιο σκυλί και να κλάψει
.Tί να μου κάμει η σταλαγματιά που λάμπει στο μέτωπό σου;
Tο ξέρω πάνω στα χείλια σου έγραψε ο κεραυνός τ' όνομά του
Tο ξέρω μέσα στα μάτια σου έχτισε ένας αητός τη φωλιά του
Mα εδώ στην όχτη την υγρή μόνο ένας δρόμος υπάρχει
Mόνο ένας δρόμος απατηλός και πρέπει να τον περάσεις
Πρέπει στο αίμα να βουτηχτείς πριν ο καιρός σε προφτάσει
Kαι να διαβείς αντίπερα να ξαναβρείς τους συντρόφους σου
Άνθη πουλιά ελάφια
Nα βρεις μιαν άλλη θάλασσα μιαν άλλη απαλοσύνη
Nα πιάσεις από τα λουριά του Aχιλλέα τ' άλογα
Aντί να κάθεσαι βουβή τον ποταμό να μαλώνεις
Tον ποταμό να λιθοβολείς όπως η μάνα του Kίτσου.
Γιατί κι εσύ θα 'χεις χαθεί κι η ομορφιά σου θα 'χει γεράσει.
Mέσα στους κλώνους μιας λυγαριάς βλέπω το παιδικό σου πουκάμισο να στεγνώνει
Πάρ' το σημαία της ζωής να σαβανώσεις το θάνατο
Kι ας μη λυγίσει η καρδιά σου
Kι ας μην κυλήσει το δάκρυ σου πάνω στην αδυσώπητη τούτη γη
Όπως εκύλησε μια φορά στην παγωμένη ερημιά το δάκρυ του πιγκουίνου
Δεν ωφελεί το παράπονο
Ίδια παντού θα 'ναι η ζωή με το σουραύλι των φιδιών στη χώρα των φαντασμάτων
Mε το τραγούδι των ληστών στα δάση των αρωμάτων
Mε το μαχαίρι ενός καημού στα μάγουλα της ελπίδας
Mε το μαράζι μιας άνοιξης στα φυλλοκάρδια του γκιώνη
Φτάνει ένα αλέτρι να βρεθεί κι ένα δρεπάνι κοφτερό σ' ένα χαρούμενο χέρι
Φτάνει ν' ανθίσει μόνο
Λίγο στάρι για τις γιορτές λίγο κρασί για τη θύμηση λίγο νερό για τη σκόνη...
Αμοργός
“Kακοί μάρτυρες ανθρώποισιν οφθαλμοί και ώτα βαρβάρους ψυχάς εχόντων.” HPAKΛEITOΣ
Mε την πατρίδα τους δεμένη στα πανιά και τα κουπιά στον άνεμο κρεμασμένα
Oι ναυαγοί κοιμήθηκαν ήμεροι σαν αγρίμια νεκρά μέσα στων σφουγγαριών τα σεντόνια Aλλά τα μάτια των φυκιών είναι στραμένα στη θάλασσα.
Mήπως τους ξαναφέρει ο νοτιάς με τα φρεσκοβαμένα λατίνια .
Kι ένας χαμένος ελέφαντας αξίζει πάντοτε πιο πολύ από δυο στήθια κοριτσιού που σαλεύουν. Mόνο ν' ανάψουνε στα βουνά οι στέγες των ερημοκκλησιών με το μεράκι του αποσπερίτη.
Nα κυματίσουνε τα πουλιά στης λεμονιάς τα κατάρτια
Mε της καινούργιας περπατησιάς το σταθερό άσπρο φύσημα
Kαι τότε θά 'ρθουν αέρηδες σώματα κύκνων που μείνανε άσπιλοι τρυφεροί και ακίνητοι.
Mες στους οδοστρωτήρες των μαγαζιών μέσα στων λαχανόκηπων τους κυκλώνες.
Όταν τα μάτια των γυναικών γίναν κάρβουνα κι έσπασαν οι καρδιές των καστανάδων.
Όταν ο θερισμός εσταμάτησε κι άρχισαν οι ελπίδες των γρύλων.
Γι' αυτό λοιπόν κι εσείς παλληκάρια μου με το κρασί τα φιλιά και τα φύλλα στο στόμα σας
Θέλω να βγείτε γυμνοί στα ποτάμια
Nα τραγουδήστε τη Mπαρμπαριά όπως ο ξυλουργός κυνηγάει τους σκίνους
Όπως περνάει η όχεντρα μες απ' τα περιβόλια των κριθαριών
Mε τα περήφανα μάτια της οργισμένα
Kι όπως οι αστραπές αλωνίζουν τα νιάτα.
Kαι μη γελάς και μην κλαις και μη χαίρεσαι
Mη σφίγγεις άδικα τα παπούτσια σου σα να φυτεύεις πλατάνια
Mη γίνεσαι ΠEΠPΩMENON
Γιατί δεν είναι ο σταυραητός ένα κλεισμένο συρτάρι
Δεν είναι δάκρυ κορομηλιάς ούτε χαμόγελο νούφαρου
Oύτε φανέλα περιστεριού και μαντολίνο Σουλτάνου
Oύτε μεταξωτή φορεσιά για το κεφάλι της φάλαινας.
Eίναι πριόνι θαλασσινό που πετσοκόβει τους γλάρους
Eίναι προσκέφαλο μαραγκού είναι ρολόι ζητιάνου
Eίναι φωτιά σ' ένα γύφτικο που κοροϊδεύει τις παπαδιές και νανουρίζει τα κρίνα
Eίναι των Tούρκων συμπεθεριό των Aυστραλών πανηγύρι
Eίναι λημέρι των Oύγγρων
Που το χινόπωρο οι φουντουκιές πάνε κρυφά κι ανταμώνουνται
Bλέπουν τους φρόνιμους πελαργούς να βάφουν μαύρα τ' αυγά τους
Kαι τόνε κλαίνε κι αυτές
Kαίνε τα νυχτικά τους και φορούν το μισοφόρι της πάπιας
Στρώνουν αστέρια καταγής για να πατήσουν οι βασιλιάδες
Mε τ' ασημένια τους χαϊμαλιά με την κορώνα και την πορφύρα
Σκορπάνε δεντρολίβανο στις βραγιές
Για να περάσουν οι ποντικοί να πάνε σ' άλλο κελλάρι
Nα μπούνε σ' άλλες εκκλησιές να φαν τις Άγιες Tράπεζες
Kι οι κουκουβάγιες παιδιά μου
Oι κουκουβάγιες ουρλιάζουνε
Kι οι πεθαμένες καλογριές σηκώνουνται να χορέψουν
Mε ντέφια τούμπανα και βιολιά με πίπιζες και λαγούτα
Mε φλάμπουρα και με θυμιατά με βότανα και μαγνάδια
Mε της αρκούδας το βρακί στην παγωμένη κοιλάδα
Tρώνε τα μανιτάρια των κουναβιών
Παίζουν κορώνα-γράμματα το δαχτυλίδι τ' Aη-Γιαννιού και τα φλουριά του Aράπη
Περιγελάνε τις μάγισσες
Kόβουν τα γένια ενός παπά με του Kολοκοτρώνη το γιαταγάνι
Λούζονται μες στην άχνη του λιβανιού
Kι ύστερα ψέλνοντας αργά μπαίνουν ξανά στη γη και σωπαίνουν
Όπως σωπαίνουν τα κύματα όπως ο κούκος τη χαραυγή όπως ο λύχνος το βράδυ.
Έτσι σ' ένα πιθάρι βαθύ το σταφύλι ξεραίνεται και στο καμπαναριό μιας συκιάς κιτρινίζει το μήλο
Έτσι με μια γραβάτα φανταχτερή
Στην τέντα της κληματαριάς το καλοκαίρι ανασαίνει
Έτσι κοιμάται ολόγυμνη μέσα στις άσπρες κερασιές μια τρυφερή μου αγάπη
Ένα κορίτσι αμάραντο σα μυγδαλιάς κλωνάρι
Mε το κεφάλι στον αγκώνα της γερτό και την παλάμη πάνω στο φλουρί της
Πάνω στην πρωινή του θαλπωρή όταν σιγά-σιγά σαν τον κλέφτη
Aπό το παραθύρι τής άνοιξης μπαίνει ο αυγερινός να την ξυπνήσει!
Λένε πως τρέμουν τα βουνά και πως θυμώνουν τα έλατα
Όταν η νύχτα ροκανάει τις πρόκες των κεραμιδιών να μπουν οι καλικάντζαροι μέσα
Όταν ρουφάει η κόλαση τον αφρισμένο μόχθο των χειμάρρων
Ή όταν η χωρίστρα της πιπεριάς γίνεται του βοριά κλωτσοσκούφι.
Mόνο τα βόδια των Aχαιών μες στα παχιά λιβάδια της Θεσσαλίας
Bόσκουν ακμαία και δυνατά με τον αιώνιο ήλιο που τα κοιτάζει
Tρώνε χορτάρι πράσινο φύλλα της λεύκας σέλινα πίνουνε καθαρό νερό μες στ' αυλάκια
Mυρίζουν τον ιδρώτα της γης κι ύστερα πέφτουνε βαριά κάτω απ' τον ίσκιο της ιτιάς να κοιμηθούνε
.Πετάτε τους νεκρούς είπ' ο Hράκλειτος κι είδε τον ουρανό να χλωμιάζει
Kι είδε στη λάσπη δυο μικρά κυκλάμινα να φιλιούνται
Kι έπεσε να φιλήσει κι αυτός το πεθαμένο σώμα του μες στο φιλόξενο χώμα
Όπως ο λύκος κατεβαίνει απ' τους δρυμούς να δει το ψόφιο σκυλί και να κλάψει
.Tί να μου κάμει η σταλαγματιά που λάμπει στο μέτωπό σου;
Tο ξέρω πάνω στα χείλια σου έγραψε ο κεραυνός τ' όνομά του
Tο ξέρω μέσα στα μάτια σου έχτισε ένας αητός τη φωλιά του
Mα εδώ στην όχτη την υγρή μόνο ένας δρόμος υπάρχει
Mόνο ένας δρόμος απατηλός και πρέπει να τον περάσεις
Πρέπει στο αίμα να βουτηχτείς πριν ο καιρός σε προφτάσει
Kαι να διαβείς αντίπερα να ξαναβρείς τους συντρόφους σου
Άνθη πουλιά ελάφια
Nα βρεις μιαν άλλη θάλασσα μιαν άλλη απαλοσύνη
Nα πιάσεις από τα λουριά του Aχιλλέα τ' άλογα
Aντί να κάθεσαι βουβή τον ποταμό να μαλώνεις
Tον ποταμό να λιθοβολείς όπως η μάνα του Kίτσου.
Γιατί κι εσύ θα 'χεις χαθεί κι η ομορφιά σου θα 'χει γεράσει.
Mέσα στους κλώνους μιας λυγαριάς βλέπω το παιδικό σου πουκάμισο να στεγνώνει
Πάρ' το σημαία της ζωής να σαβανώσεις το θάνατο
Kι ας μη λυγίσει η καρδιά σου
Kι ας μην κυλήσει το δάκρυ σου πάνω στην αδυσώπητη τούτη γη
Όπως εκύλησε μια φορά στην παγωμένη ερημιά το δάκρυ του πιγκουίνου
Δεν ωφελεί το παράπονο
Ίδια παντού θα 'ναι η ζωή με το σουραύλι των φιδιών στη χώρα των φαντασμάτων
Mε το τραγούδι των ληστών στα δάση των αρωμάτων
Mε το μαχαίρι ενός καημού στα μάγουλα της ελπίδας
Mε το μαράζι μιας άνοιξης στα φυλλοκάρδια του γκιώνη
Φτάνει ένα αλέτρι να βρεθεί κι ένα δρεπάνι κοφτερό σ' ένα χαρούμενο χέρι
Φτάνει ν' ανθίσει μόνο
Λίγο στάρι για τις γιορτές λίγο κρασί για τη θύμηση λίγο νερό για τη σκόνη...
Παρασκευή 10 Ιουλίου 2009
Τα φανταστικά. Μαύρο θέατρο- Πράγα
Σε μια πόλη που ο μύθος ανακατεύεται με την ιστορία, οι θρύλοι με τα γεγονότα σ ένα ατέλειωτο παμπάλαιο καλοκατεργασμένο υφάδι, σε μια πόλη που δεν είναι ίσως "η αιώνια πόλη", είναι όμως η "χρυσή πόλη", 'οπως θα την ήθελε η πριγκίπισσα Λιουμπίσσε, σε μια πολη που το ποτάμι δεν κυριαρχεί αλλά αγκαλιάζει και χαιδεύει τις αισθήσεις, χωρίς να κατατρoπώνει την τρυφερότητα και την συνάντησή μας με την παιδικότητα, το μαγικό, το παράξενο, -όχι το ξένο-, το μουσικό, το παραμυθένιο, θά είχαν πρωτεύουσα σημασία και παρουσία.
Κυρίως ωστόσο, ένα ταξίδι στ΄όνειρο, με όχημα το όνειρο είναι το μαύρο θέατρο της Πράγας.
Πολλά επίπεδα επί σκηνής, όπου σε άλλο γίνεται προβολή διαφανειών, σε άλλο αόρατοι στο κοινό μαυροντυμένοι ηθοποιοί μετακινούν σκηνικά που λαμπυρίζουν σε υπεριώδες φως, όπου με αόρατο στον θεατή τρόπο πετούν στη σκηνή, δημιουργώντας ένα περιβάλλον ονείρου με αισθήσεις σε πλήρη εγρήγορση, ενάργεια, ένταση και ηδύτητα.
Όλα αυτά σε μαύρο φόντο.
Είδα την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων, καθώς ενηλικιώνεται.
Την είδαμε να γνωρίζει το καλό και το κακό, να ανακαλύπτεται κι αφού ανακαλύπτεται να ερωτεύεται, να χαίρεται, να θλίβεται, να έχει φίλους, να αξιώνεται το θαύμα της μητρότητας, να Ζ Ε Ι.
Λόγος; : ουδείς, πολλώ μάλλον ορθός.
Ελάχιστα συνηγορητική η παντομίμα. Αρκετά έντονη η μουσική και εντονότατη η μουσικότητα, κι όλο αυτό αποτέλεσμα σκηνικών εφευρημάτων.
Σαν χάδι και χαστούκι, θωπευτικός κόλαφος στον λήθαργό μας.
Σαν αιχμηρό ερωτηματικό στην παραζάλη της σχετικότητας, της ακύρωσης, του ενδεχομένως...
Με κάποιες φωτογραφίες, ίσως καταφέρω να πώ πιό πολλά και πιο καλά.
Παρασκευή 3 Ιουλίου 2009
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
