μια παραξενη συνάντηση

κι είπαμε και τι δεν είπαμε για τούτα και για κείνα. για τα πολλά χρόνια που πέρασαν και πια ενήλικοι προχωρημένοι, σχεδόν αποπαιδίσαμε κιόλας, βλέπουμε πίσω μας πόσο εύκολα σβήνουν τα κεριά της μνήμης πόσο ασθενική είναι η φλόγα που τα συντηρεί, πόσο πολλά μετράνε...
πόσο λίγο δικός μας είναι ο κόσμος από τώρα και στο εξής. πόσο γρήγορο είναι το πέρασμα στο κέντρο της αυλαίας, πόσο σύντομα είσαι πρωταγωνιστής στη ζωή σου- αν είσαι και ποτέ-, και πόσο γρήγορα γίνεσαι κομπάρσος ή δορυφόρος στις ζωές των άλλων. κι εκεί μας πήραν τα γέλια και τα κλάματα, σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση.
τι να ξεχάσουμε, τα ξενύχτια, τους αγώνες, τα καράβια με τα ξεβαμμένα απ τα δάκρυα γράμματα, τις μουσικές, τα βράδυα στην Ακρόπολη, στην Πλάκα, στο Φάληρο και στην Καισαριανή; το κορίτσι απ τα Καμίνια, τον ναυτικό δόκιμο, το φίλο μας τον γκει που ταν ακριβός ως σπάνιο κόσμημα;
και τι να θυμηθείς; τις εξετάσεις, τις διαδηλώσεις, τις ολονυχτιες στα σινεμα, στα θέατρα, στα ταβερνεία, στα άλση, στα ρεμπετάδικα, στα ακρογιάλια το καλοκαίρι;
..Ύστερα έφυγε, μπάρκαρε... σου γράφω, αγαπημένη ενώ το πλοίο διέρχεται τα φιόρδ της Νορβηγίας..και "τώρα που η μοιρα μας χωρίζει, μην κλαις γλυκιά μου καστανή, αυτός που φεύγει δεν ξεχνάει, αυτός που μένει λησμονεί." όταν πιάσουμε νότια θα βρω το ακριβότερο σμαραγδι και το μοναδικό στον κόσμο.
κι είχες δίκιο όπως πάντα και σ αυτό. Κατά ένα περίεργο τρόπο οι άνθρωποι που φεύγουν κάνουν θέμα την ξενιτιά τους και μένουν με την δίψα της, ενώ όσοι μένουν αφαιρούν σιγά- σιγά και η λησμονιά είναι ο θάνατος του αγαπημένου αντικειμένου.
.Ύστερα είπαμε να μαρτυρήσουμε τις κατεργαριές μας, τώρα που δεν πονάει ο χρόνος. Όμως φίλε μου πάντα πονάει. δεν πονάει αιματηρά, δεν αιμορραγεί, αλλά πονάει που έμαθα πως ήσουν πιο φίλος με τον Σταμάτη, όταν ήσουν στα καράβια. Τι διάολο. 30 χρόνια μετά, ό,τι γράψαμε δεν ξεγράφτηκε.
τότε σ έλεγα "ο με τα φτερά του έρωτα". Στόπα σήμερα, δεν τόξερες, συγκινήθηκες.
νύχτωσε κι έπρεπε να φύγεις πάλι. κι εγώ. είπαμε να συναντηθούμε με τα παιδιά μας. να δούμε τους καρπούς των άλλων μας ερώτων.Αγκαλιαστήκαμε..Μάλλον δεν θα ξαναιδωθούμε σχετικά νέοι.