Τι εφιάλτης. Όνειρο τάχα που μου είχε συστηθεί παιδιόθεν ως εμπρηστής εμφανίστηκε μπροστά μου πυροσβέστης. Τα γνωστά παζάρια και οι περικοπές. Κάτι ασυναρτησίες να κομπιάζει κάτι αβλαβή χειροφιλήματα μου μίλαγε και στον πληθυντικό ξέρετε εγώ τρέφω για σας εκτίμηση απεριόριστη χαίρομαι που σας βλέπω πιστέψτε με ό,τι περνάει από το χέρι μου όποτε χρειαστείτε σας βλέπω σαν μητέρα μου. Και βέβαια να με βλέπει το χαμένο σαν μητέρα του. Πόσες φορές το γέννησα εκεί που δεν υπήρχε.
ιώ,νομίζω θα σ αρέσει και ο καντινσκι και βεβαίως η δημουλά, που τελειώνειασυγκρίτως τρυφερά και πικρά, αλλά με την εγνωσμένη πίκρα που κάνει τον άνθρωπο άνθρωπο! Αφιερωμένο, απόψε πούχω κέφια κι είμαι κι alone!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜόλις επέστρεψα, και να μαι! Είναι υπέροχα και σε ευχαριστώ πολύ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣου χαρίζω αυτό:
<< Αν η φαντασία δε σκηνοθετούσε
υπαρκτόν θηριώδη τον έρωτα
ποτέ καμιά πραγματικότης
δε θα μας είχε αγαπήσει>>.
για την παιδική ηλικία της ελένης αναρρίγησαν οι γούνες κι οι σκιές- και το στήθος των φτωχών, και οι θρύλοι του ουρανού. αρθούρος ρεμπώ.
ΑπάντησηΔιαγραφή