Παρασκευή 18 Μαΐου 2012


Ζητείται Εμπιστοσύνη.
Eκ νέου και ξανά να επιλέξουμε. Να εκλέξουμε. Να ασκήσουμε επανειλημμενα το δημοκρατικό μας δικαίωμα. Να αποφασίσουμε επιτέλους, πώς θέλουν να μας κυβερνούν. Να αποκλείσουμε και να αναδείξουμε.  Εμείς οι απελπισμένοι. Εμείς οι αγανακτισμένοι. Εμείς οι παρορμητικοί και από το εύπεπτο δραμα συν-κινούμενοι.
Εμείς ο λαός.  Γι΄αυτους τους ισχυρούς. Που κανένας όταν ήταν καιρός δεν ανέλαβε τις ευθύνες του, την Ευθύνη της εκθεσης της πραγματικής κατάστασης. Μας έσυραν σε υπογραφές που ηταν αμετάκλητες και δεν είναι αμετάκλητες. Ζητουν την επιλογή μας. Ενώ στα δύσκολα, δεν Παραιτήθηκε κανένας από το οφίτσιο του. Δεν προκάλεσε εκλογές μέσα σ αυτά τα δυο χρόνια ολίσθησης και τώρα στην κατολίσθηση , μας ζητουν να Επέμβουμε. Για χαρη τους. Και πάντως όχι για χάρη μας. Για να ξαναδιαχειριστούν τον τρόμο, την Υπόσχεση, τη βία.
Βαρύ το κλίμα φίλοι. Πότε μας εκπροσωπήσατε, για να το κάνετε τώρα. Και γιατι θα το κάνετε τώρα;! Το παρελθόν εγγυάται το μέλλον  κι ακομη κάποιοι και θυμόμαστε και σκεπτόμαστε.
Και κυρίως τους σεληνιασμούς των τακτικών και των χειρισμών σας. Την έπαρση τυπου «φάτε παντεσπάνι». Την επιβραβευση της ιδιωματικής κοινωνίας που εντέχνως και δολίως κατασκευάσατε για να διακρίνεσθε, ως μονοφθαλμοι στους τυφλούς.
Και κυρίως τους γεροντες και τους νέους.  Που αποτελούν τους θεματοφύλακες της πατρίδας. Οι μεν κουβαλουν μόχθο και σοφία, οι δε ορμη και δύναμη. Καταστήσατε κι αυτους, ανυπεράσπιστους τους πρωτους, χαμενους σε αδιεξοδο τους άλλους.
Ρημάξατε την παιδεία, την υγεια. Και αφανίσατε τον κοινωνικο πολιτισμο. Του κοπου,τ ης δημιουργίας, της αλληλεγγύης, ακόμα και της Τέχνης. Διότι ελασσονες καθως υπήρξαν οι περισσοτεροι μπήκαν στις αυλες σας. Και στρατεύτηκαν. Και αυτοκαταργήθηκαν. Αυτά λοιπον τα αδικήματα θα ηταν αξιόποινα για κάθε κοινό θνητο, για σας όμως δεν υφίστανται.
Ποιος κάποτε θα μιλήσει για όλα τούτα; Και ποιος θα ζητήσει τον πραγματικό λογαριασμό; Αφού όλα τα φτιάξατε να μοιάζουν Αθώα

13 σχόλια:

  1. Κυρία Ροζαλία,
    Η ποιητική σας τρυφερότητα, χαΐδεύει τελικά τα αυτιά που πρέπει να ραπίσει.
    Το πολιτικό σύστημα εν συνόλω, δεν κτίσθηκε ερήμην της κοινωνίας, είναι δημιούργημά της και εξυπηρετούσε τις ΄΄ανάγκες΄΄ μας (της συντριπτικής πλειονότητας ημών).
    Και γιατί ψέγετε κύρια αυτό, είναι το μόνο ανάπηρο? Μπορούσε από μόνο του να τρέφει τις παραισθήσεις μας ή και μπορεί τώρα αυτό να τις ξεδιαλύνει?
    Τι άραγε είναι φτιαγμένο σωστά, απ’ όσα συνθέτουν μιά σύγχρονη ευνομούμενη πολιτεία, ή τι δεν καταρρέει πλέον σ’ αυτό τον τόπο?
    Πιστεύετε ότι υπάρχει ακόμη και τώρα, συναίσθηση του προβλήματος από πλευράς της ίδιας πλειονότητας?
    Πιό ευδιάκριτη είναι η αποφυγή, η μεταφορά της ευθύνης και η άρνηση της πραγματικότητας.
    Φοβάμαι, ότι εάν δεν συνειδητοποιήσουμε έστω και τώρα ως κοινωνία τι μας συμβαίνει, όταν ξεφουσκώσει οριστικά η φούσκα των ψευδαισθήσεων, θα προσγειωθούμε ανώμαλα εκεί από όπου αυτο-παραμυθιαστήκαμε ότι ξεφύγαμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κυρία Ροζαλία,
    Η ποιητική σας τρυφερότητα, χαΐδεύει τελικά τα αυτιά που πρέπει να τραβήξει.
    Το πολιτικό σύστημα εν συνόλω, δεν κτίσθηκε ερήμην της κοινωνίας, είναι δημιούργημά της και εξυπηρετούσε τις ΄΄ανάγκες΄΄ μας (της συντριπτικής πλειονότητας ημών).
    Και γιατί ψέγετε κύρια αυτό, είναι το μόνο ανάπηρο? Μπορούσε από μόνο του να τρέφει τις παραισθήσεις μας ή και μπορεί τώρα αυτό να τις ξεδιαλύνει?
    Τι άραγε είναι φτιαγμένο σωστά, απ’ όσα συνθέτουν μιά σύγχρονη ευνομούμενη πολιτεία, ή τι δεν καταρρέει πλέον σ’ αυτό τον τόπο?
    Πιστεύετε ότι υπάρχει ακόμη και τώρα, συναίσθηση του προβλήματος από πλευράς της ίδιας πλειονότητας?
    Πιό ευδιάκριτη είναι η αποφυγή, η μεταφορά της ευθύνης και η άρνηση της πραγματικότητας.
    Φοβάμαι, ότι εάν δεν συνειδητοποιήσουμε έστω και τώρα ως κοινωνία τι μας συμβαίνει, όταν ξεφουσκώσει οριστικά η φούσκα των ψευδαισθήσεων, θα προσγειωθούμε ανώμαλα εκεί από όπου αυτο-παραμυθιαστήκαμε ότι ξεφύγαμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εχετε δικιο ως προς την τρυφερότητα. Έτσι έμαθα να αντιλαμβανομαι τον κόσμο. Καλώς ή κακώς. Το τελος θα δειξει.
    αντι αλλης απαντησεως θα σας παραθεσω το ποιημα του Μ. Ελευθερίου.
    Και θα σας πω οτι δεν ειναι ισο να ζητω τα ισα απο ανισους.


    Μαλαματένια λόγια στο μαντήλι
    τα βρήκα στο σεργιάνι μου προχτές
    τ αλφαβητάρι πάνω στο τριφύλλι
    σου μάθαινε το αύριο και το χτες
    μα εγώ περνούσα τη στερνή την πύλη
    με του καιρού δεμένος τις κλωστές

    Τ αηδόνια σε χτικιάσανε στην Τροία
    που στράγγιξες χαμένα μια γενιά
    καλύτερα να σ έλεγαν Μαρία
    και να σουν ράφτρα μες στην Κοκκινιά
    κι όχι να ζεις μ αυτή την κομπανία
    και να μην ξέρεις τ άστρο του φονιά

    Γυρίσανε πολλοί σημαδεμένοι
    απ του καιρού την άγρια πληρωμή
    στο μεσοστράτι τέσσερις ανέμοι
    τους πήραν για σεργιάνι μια στιγμή
    και βρήκανε τη φλόγα που δεν τρέμει
    και το μαράζι δίχως αφορμή

    Και σαν τους άλλους χάθηκαν κι εκείνοι
    τους βρήκαν να γαβγίζουν στα μισά
    κι απ το παλιό μαρτύριο να χει μείνει
    ένα σκυλί τη νύχτα που διψά
    γυναίκες στη γωνιά μ ασετιλίνη
    παραμιλούν στην ακροθαλασσιά

    Και στ ανοιχτά του κόσμου τα καμιόνια
    θα ξεφορτώνουν στην Καισαριανή
    πώς έγινε με τούτο τον αιώνα
    και γύρισε καπάκι η ζωή
    πώς το φεραν η μοίρα και τα χρόνια
    να μην ακούσεις έναν ποιητή

    Του κόσμου ποιος το λύνει το κουβάρι
    ποιος είναι καπετάνιος στα βουνά
    ποιος δίνει την αγάπη και τη χάρη
    και στις μυρτιές του Άδη σεργιανά
    μαλαματένια λόγια στο χορτάρι
    ποιος βρίσκει για την άλλη τη γενιά

    Με δέσαν στα στενά και στους κανόνες
    και ξημερώνοντας μέρα κακή
    τοξότες φάλαγγες και λεγεώνες
    με πήραν και με βάλαν σε κλουβί
    και στα υπόγεια ζάρια τους αιώνες
    παιχνίδι παίζουν οι αργυραμοιβοί

    Ζητούσα τα μεγάλα τα κυνήγια
    κι όπως δεν ήμουν μάγκας και νταής
    περνούσα τα δικά σου δικαστήρια
    αφού στον Άδη μέσα θα με βρεις
    να με δικάσεις πάλι με μαρτύρια
    και σαν κακούργο να με τιμωρείς

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Η τρυφερότητα είναι και μέσον της γοητείας και χωρίς αυτή θα ήταν άγευστη η σχέση των ανθρώπων.
    Προφανώς δεν κατανέμω, ούτε επιμερίζω ευθύνες. Προσπαθώ να δείξω ότι το πρόβλημα βρίσκεται στο όλον σαθρό οικοδόμημα που φτιάξαμε μαζί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. αυτος που σχεδιαζει τον σκελετο ενος κτιρίου εχει την ευθύνη του σε περιπτωση πτωσεως και ελαχιστη ίσως ο ελαιοχρωματιστής. οσο κι αν βλεπουμε το χρωμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Κυρία Ροζαλία,
    Στα αυθαίρετα, οι σχεδιαστές λειτουργούν σε πλαίσιο ανομίας, προσωπικής συναλλαγής και ιδιοτελούς συμφέροντος, όπως και οι εντολείς - εργολάβοι και οι λοιποί συμμετέχοντες (…και οι μπογιατζήδες). Ποίος εκ ποίου να αναζητήσει ευθύνες? Ίσως η ιστορία, εξ όλων…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. το οικοπεδο που κληροδοτηθηκε δεν ηταν αυθαιρετο. ειχε τιτλους και μαλιστα τρισχιλιετεις. τα στιφη των ηθελημενα αμαθων τους απαξιωσαν. οι πραγματικα αμαθεις ακολουθησαν.
    πραγματι ίσως καποτε η ιστορια αποδωσει τις ευθυνες. ελπιζω μονο να μην αρχιζει με το ..ηταν κάποτε μια χωρα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Φοβάμαι, ότι οι τίτλοι αυτής της σπουδαίας γης περιήλθαν σε ανοίκειους σφετεριστές, που αφού την απογύμνωσαν σκοπούν και στην εκποίηση της δόξας της.
    Δεν ξέρω όμως, πως προσδιορίζετε τα στίφη στα οποία αναφέρεστε…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. ετσι ακριβώς οπως ειπατε, ως ανοικειους σφετεριστες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Εξυπνη και καιρια η απαντηση αγαπητη ροζαλια.Ισως ο Ανωνυμος φοβαται το συλλυβδην και θελει εξαιρεσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. θα απαντησω με τον αγαπημενο μου Πετρολουκα
    http://youtu.be/SWI1-KKgGz0

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Αυτο το γλυκο μοιρολοι του μεγαλου ηπειρωτη,αυτη η αβασταχτη ομορφια της μελωδιας του.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Να που είχαμε πολιτισμό και αισθήματα…Τα ανταλλάξαμε με τις επίχρυσες φαντασιώσεις των μεταπρατών του ψεύδους
    Να είστε καλά κυρία Ροζαλία, δώσατε το φάρμακο για την λύτρωσή μας (τουλάχιστον για απόψε)…

    ΑπάντησηΔιαγραφή