Καφενεια μισογεματα, ελαχιστοι περιπατητες, αναμονη των πολιτικο-κοινωνικων εξελιξεων,απ-ουσια.
Μερα μητερας, μερα γελιου, μερα και μερες πεταμενες σαν αναμενα αποτσιγαρα. Παει ο καιρος πουταν ο κοσμος δροσερος... Ναι ανεπιστρεπτι. Ταχυτητα, αλλαγες, αναγκες που εξυπηρετουμε και δεν μας εξυπηρετουν, φωτιες που αναψαμε και ξεχασαμε να τροφοδοτουμε και πηραν κι αυτες το δρομο τους της ληθης. Μεταπρατες των ευπωλητων κι ευπεπτων συγκινησεων. Δεν φτιαξαμε μια δικη μας πορεια αποφευγοντας τον κόπο της διαδρομης και την ευθυνη της επιλογης. Ουτε βουτηξαμε στους βυθους να ανελκυσουμε θησαυρους ή και ναυαγια που θαχαν ομως να μας μαθουν.  Γιατι μαθαινεις. και μαθαινεις να διασπας το εγω σου γιατι δεν εχει αξια να διαβαινεις απειραχτος τον κοσμο. Πρεπει να γδαρθει η επιφανεια για να δονηθει ο βυθος. Δεν το τολμησαμε. απλως επιχρυσωσαμε την προσοψη. Με χρωματα στην αρχη με αναδομηση μετα. Και το εσωτερικο, εμεινε παντα ιδιο, μονο με επιστρωσεις ασβεστοποιημενων πια ρωγμων. Και νιωσαμε συχνα πως προδοθηκαμε. Απο ποιον;


 http://youtu.be/SyGhu0cMEXU