Η ΕΞΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ)

Η τραγικότητα του μεσογειακού ήλιου έχει κάτι διαφορετικό απ' την τραγικότητα της ομίχλης. Ερχονται στιγμές που πάνω στη θάλασσα και στους πρόποδες των βουνών η νύχτα πέφτει μέσα στην τέλεια καμπύλη ενός μικρού κόλπου. Υψώνεται τότε πάνω απ' τα σιωπηλά νερά μια πλησμονή γεμάτη αγωνία. Σ' αυτά τα μέρη μπορείς να καταλάβεις πως αν οι Ελληνες άγγιξαν την απελπισία, το 'καναν πάντα με τη συνδρομή της ομορφιάς, κι η ομορφιά αποκτούσε τότε μια δύναμη καταπιεστική. Μέσα σ' αυτή τη χρυσωμένη δυστυχία, η τραγωδία θριαμβεύει. Αντίθετα, η εποχή μας εξέθρεψε την απόγνωσή της μες στην ασχήμια και την αναστάτωση. Αν ποτέ μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε τον πόνο ευτελή, τότε και η Ευρώπη θα άξιζε τον ίδιο χαρακτηρισμόΕχουμε εξορίσει την ομορφιά, οι Ελληνες για χάρη της πήραν τ' άρματα. Διαφορά πρώτη, που 'ρχεται όμως από μακριά. Η ελληνική σκέψη χαράχτηκε πάντα πάνω στην ιδέα του περιορισμένου. Τίποτε δεν εξώθησε ως τα άκρα, ούτε τα ιερά, ούτε η λογική, γιατί τίποτε δεν αρνήθηκε, ούτε τα ιερά, ούτε η λογική. Απεκάλυψε τα πάντα, εξισορροπώντας τη σκιά με το φως. Αντίθετα, η Ευρώπη μας, εγκαταλειμμένη στην κατάκτηση της συνολικότητας, είναι γνήσια κόρη της αμετροέπειας. Αρνιέται κάθε δικό της που δεν εξυψώνει. Αν και διαφορετικά, μονάχα ένα πράγμα εξυψώνει: κείνο που αποτελεί τη μελλοντική αυτοκρατορία της λογικής. Μέσα στην τρέλα της, μεταθέτει προς τα πίσω τα αιώνια όριά της, κι αμέσως σκοτεινές Ερινύες τηνε χτυπούν και την ξεσκίζουν.

Α. Καμυ.