Μπαχάρι-Κανέλλα Και Φιλί .

Επ αφορμή: Στην δραματική αλλαγή που ανοίγει την αυλαία της και τυπικά μετα και τις επαναληπτικές εκλογές, να μην ξεχάσουμε την περιφρούρηση. Των στοιχείων εκεινων που μας διακρίνουν απο τις ζούγκλες.  Την οχυρωση των αξιών των κοινοτήτων, που απο τουδε και στο εξής δεν θαναι  μονο για να κοσμούν ως  καλολογικά στοιχεία την προσωπικότητά μας, αλλα Αναγκη και οδηγός επιβίωσης. Μην αφήσουμε τους εαυτούς μας να διολισθήσουν στο μίσος και στον αλληλοσπαραγμό. Είμαστε κυρίως άνθρωποι και εμεις δημιουργούμε τον όποιο ελάσσονα πολιτισμό. Τις όποιες δικλείδες αναφοράς και επικοινωνίας μεταξυ μας. Ας μην γινουμε ανοχύρωτες μοναδικότητες, ομάδες, πατρίδα. Γιατί πάλι εμείς, όλοι εμείς θα πληρώσουμε και πληρώνουμε. Και το μαχαίρι σφάζει το ίδιο όπως κι αν το στρέψεις. Δεν γνωρίζει. Εμεις γνωρίζουμε και οφείλουμε. Οφείλουμε να εχουμε, να αποκτησουμε Εν-συναίσθηση.

Πριγκηπέσα Μάλαμας - Prigipesa Malamas

θα μπορουσε να ειναι κι αλλιώς. θα μπορουσε να ζει κανεις ομορφα, να γνωριζει, να μαθαινει, να επιθυμει, να αγαπα, να τελειοποιει τη δυναμικοτητα, με την οποια προικιστηκε, επ΄αρετη.να συμμετεχει και να δημιουργει στο παζλ της ανθρωποτητας. να ειναι κοσμιος κι οχι ακατεργαστος κι ενστικτωδης, να ειναι κιμπαρης και μπεσαλης, να σεβεται τη ζωη και τους χυμους της. να δοκιμαζει και να σφαλλει αλλα να μην προσβαλλει. να επιλεγει και να πληρωνει αλλα να μην τιμωρειται εκ γενετης. Να υπαρχει και να διαιωνιζει ευλαβικά. να εξολοθρεύει τους πραγματικους κινδυνους κι οχι τις φαντασιώσεις και τα νευρωτικα του σύνδρομα. Να τολμα να προκόβει, να τολμα να αυτοκαθοριζεται. http://youtu.be/_9qvimjTG_0

All My Favorite People-Over The Rhine

Διονύσης Σαββόπουλος - Πρωτομαγιά

ειδα πολλους. ειδα αδεια ματια και σκυφτες φυσιογνωμιες. ειδα ταραγμενους και θολους. κι ας είναι καλοκαιρι. ομορφα βραδια που τους λειπει η ελαφροτητα, η χαρα, η επιθυμια. ειναι εδω η κατηφεια, το σφιξιμο, η εκκρεμοτητα. κι αφαιρει απ τους ισκιους και τους ψιθυρισμους. και ειναι οι βραδυες κι οι μερες πετρινες. οπως κι οι οψεις. οπως κι οι χειρονομίες. περνουν δυο νεαροι, γελουν, αγκαλιαζονται. μοιαζουν παραταιροι στην αμηχανη παγωμενη σιωπη. θυμαμαι το τραγουδι του σαβοπουλου.. παρεες νεαρων με γυφτοπουλες. θυμαμαι . Θυμαμαι ακομα.

Van Morrison - Moondance

http://youtu.be/6lFxGBB4UGU

Κάποτε κάπου...

Κάποτε κάπου ἀφάνταστο τραγούδησα τραγούδι
σὲ τοῦτον τὸ σκοπό,
κάποτε, πρώτη καὶ στερνὴ φορά· καὶ δὲν τὸ βρίσκω
γιὰ νὰ τὸ ξαναπῶ.

Στ᾿ ἄδειο σεντούκι του γυρτὸς ὁ σφιχτοχέρης, ἴδιος,
πάθος, χαμός, ὢ λύπη!
Τοῦ τρέμουνε τὰ δάχτυλα σὰ νὰ μετρᾶν ἀκόμα
τὸ θησαυρὸ ποὺ λείπει.

Βαστῶ μιᾶς φλόγας τὸν καπνὸ κ᾿ ἑνὸς καπνοῦ τὸν ἴσκιο
σὲ τοῦτον τὸ σκοπό.
Κάποτε κάπου ἀφάνταστο τραγούδησα τραγούδι·
ξανὰ δὲ θὰ τὸ πῶ.
Κ.Π

Η ΔΙΚΟΠΗ ΖΩΗ - ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΡΑΝΤΖΑΣ

Η ΕΞΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ)

Η τραγικότητα του μεσογειακού ήλιου έχει κάτι διαφορετικό απ' την τραγικότητα της ομίχλης. Ερχονται στιγμές που πάνω στη θάλασσα και στους πρόποδες των βουνών η νύχτα πέφτει μέσα στην τέλεια καμπύλη ενός μικρού κόλπου. Υψώνεται τότε πάνω απ' τα σιωπηλά νερά μια πλησμονή γεμάτη αγωνία. Σ' αυτά τα μέρη μπορείς να καταλάβεις πως αν οι Ελληνες άγγιξαν την απελπισία, το 'καναν πάντα με τη συνδρομή της ομορφιάς, κι η ομορφιά αποκτούσε τότε μια δύναμη καταπιεστική. Μέσα σ' αυτή τη χρυσωμένη δυστυχία, η τραγωδία θριαμβεύει. Αντίθετα, η εποχή μας εξέθρεψε την απόγνωσή της μες στην ασχήμια και την αναστάτωση. Αν ποτέ μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε τον πόνο ευτελή, τότε και η Ευρώπη θα άξιζε τον ίδιο χαρακτηρισμόΕχουμε εξορίσει την ομορφιά, οι Ελληνες για χάρη της πήραν τ' άρματα. Διαφορά πρώτη, που 'ρχεται όμως από μακριά. Η ελληνική σκέψη χαράχτηκε πάντα πάνω στην ιδέα του περιορισμένου. Τίποτε δεν εξώθησε ως τα άκρα, ούτε τα ιερά, ούτε η λογική, γιατί τίποτε δεν αρνήθηκε, ούτε τα ιερά, ούτε η λογική. Απεκάλυψε τα πάντα, εξισορροπώντας τη σκιά με το φως. Αντίθετα, η Ευρώπη μας, εγκαταλειμμένη στην κατάκτηση της συνολικότητας, είναι γνήσια κόρη της αμετροέπειας. Αρνιέται κάθε δικό της που δεν εξυψώνει. Αν και διαφορετικά, μονάχα ένα πράγμα εξυψώνει: κείνο που αποτελεί τη μελλοντική αυτοκρατορία της λογικής. Μέσα στην τρέλα της, μεταθέτει προς τα πίσω τα αιώνια όριά της, κι αμέσως σκοτεινές Ερινύες τηνε χτυπούν και την ξεσκίζουν.

Α. Καμυ.

Θανάσης Παπακωνσταντίνου - αερικό

Ζητείται Εμπιστοσύνη.

Eκ νέου και ξανά να επιλέξουμε. Να εκλέξουμε. Να ασκήσουμε επανειλημμενα το δημοκρατικό μας δικαίωμα. Να αποφασίσουμε επιτέλους, πώς θέλουν να μας κυβερνούν. Να αποκλείσουμε και να αναδείξουμε.  Εμείς οι απελπισμένοι. Εμείς οι αγανακτισμένοι. Εμείς οι παρορμητικοί και από το εύπεπτο δραμα συν-κινούμενοι.

Εμείς ο λαός.  Γι΄αυτους τους ισχυρούς. Που κανένας όταν ήταν καιρός δεν ανέλαβε τις ευθύνες του, την Ευθύνη της εκθεσης της πραγματικής κατάστασης. Μας έσυραν σε υπογραφές που ηταν αμετάκλητες και δεν είναι αμετάκλητες. Ζητουν την επιλογή μας. Ενώ στα δύσκολα, δεν Παραιτήθηκε κανένας από το οφίτσιο του. Δεν προκάλεσε εκλογές μέσα σ αυτά τα δυο χρόνια ολίσθησης και τώρα στην κατολίσθηση , μας ζητουν να Επέμβουμε. Για χαρη τους. Και πάντως όχι για χάρη μας. Για να ξαναδιαχειριστούν τον τρόμο, την Υπόσχεση, τη βία.

Βαρύ το κλίμα φίλοι. Πότε μας εκπροσωπήσατε, για να το κάνετε τώρα. Και γιατι θα το κάνετε τώρα;! Το παρελθόν εγγυάται το μέλλον  κι ακομη κάποιοι και θυμόμαστε και σκεπτόμαστε.

Και κυρίως τους σεληνιασμούς των τακτικών και των χειρισμών σας. Την έπαρση τυπου «φάτε παντεσπάνι». Την επιβραβευση της ιδιωματικής κοινωνίας που εντέχνως και δολίως κατασκευάσατε για να διακρίνεσθε, ως μονοφθαλμοι στους τυφλούς.

Και κυρίως τους γεροντες και τους νέους.  Που αποτελούν τους θεματοφύλακες της πατρίδας. Οι μεν κουβαλουν μόχθο και σοφία, οι δε ορμη και δύναμη. Καταστήσατε κι αυτους, ανυπεράσπιστους τους πρωτους, χαμενους σε αδιεξοδο τους άλλους.

Ρημάξατε την παιδεία, την υγεια. Και αφανίσατε τον κοινωνικο πολιτισμο. Του κοπου,τ ης δημιουργίας, της αλληλεγγύης, ακόμα και της Τέχνης. Διότι ελασσονες καθως υπήρξαν οι περισσοτεροι μπήκαν στις αυλες σας. Και στρατεύτηκαν. Και αυτοκαταργήθηκαν. Αυτά λοιπον τα αδικήματα θα ηταν αξιόποινα για κάθε κοινό θνητο, για σας όμως δεν υφίστανται.

Ποιος κάποτε θα μιλήσει για όλα τούτα; Και ποιος θα ζητήσει τον πραγματικό λογαριασμό; Αφού όλα τα φτιάξατε να μοιάζουν Αθώα

ΡΑΣΟΥΛΗΣ ΜΑΝΩΛΗΣ-ΦΙΛΕ

Καφενεια μισογεματα, ελαχιστοι περιπατητες, αναμονη των πολιτικο-κοινωνικων εξελιξεων,απ-ουσια.
Μερα μητερας, μερα γελιου, μερα και μερες πεταμενες σαν αναμενα αποτσιγαρα. Παει ο καιρος πουταν ο κοσμος δροσερος... Ναι ανεπιστρεπτι. Ταχυτητα, αλλαγες, αναγκες που εξυπηρετουμε και δεν μας εξυπηρετουν, φωτιες που αναψαμε και ξεχασαμε να τροφοδοτουμε και πηραν κι αυτες το δρομο τους της ληθης. Μεταπρατες των ευπωλητων κι ευπεπτων συγκινησεων. Δεν φτιαξαμε μια δικη μας πορεια αποφευγοντας τον κόπο της διαδρομης και την ευθυνη της επιλογης. Ουτε βουτηξαμε στους βυθους να ανελκυσουμε θησαυρους ή και ναυαγια που θαχαν ομως να μας μαθουν.  Γιατι μαθαινεις. και μαθαινεις να διασπας το εγω σου γιατι δεν εχει αξια να διαβαινεις απειραχτος τον κοσμο. Πρεπει να γδαρθει η επιφανεια για να δονηθει ο βυθος. Δεν το τολμησαμε. απλως επιχρυσωσαμε την προσοψη. Με χρωματα στην αρχη με αναδομηση μετα. Και το εσωτερικο, εμεινε παντα ιδιο, μονο με επιστρωσεις ασβεστοποιημενων πια ρωγμων. Και νιωσαμε συχνα πως προδοθηκαμε. Απο ποιον;


 http://youtu.be/SyGhu0cMEXU

-Και πώς εισέπραξες το μήνυμα των εκλογών;
-Θετικά. ¨οχι γιατι ¨σκεφτομαι θετικά¨". αλλά γιατί έχει μιαν Αξία.
ίσως και να μην ειναι πρωτογενής, αλλά στον κόσμο της σχετικότητας που ζούμε θα την εκτιμήσω.
Ακόμα κι αν το αποτέλεσμα είναι προιόν Ανάγκης.
Ακόμα κι αν είναι προϊόν απελπισίας.
Ακόμα κι αν είναι προϊον Απόδρασης.
Ναι θα ήθελα πιο συνεπή και ώριμη σκέψη κι επιλογή, που να συμβαδίζει με την πράξη της ζωής κι όχι με το Φόβο.
Αλλά μου αρκεί αυτή τη στιγμή.
Μου αρκεί που εγινε δυνατη η περιφρόνηση. Που υλοποιήθηκε η απαξίωση.
 Που κατατροπώθηκε η έπαρση και η αλαζονεία της κατοχης. Η βεβαιότητα της μη ανατροπής.
- Και δεν φοβάσαι μήπως πάλι προδοθείς;
- Ούτως ή άλλως η ζωή είναι ενα ατέλειωτο παιχνίδι.  Δεν εχω να χάσω περισσότερη αξιοπρέπεια απόση μου τσαλαπάτησαν.
Και, νοιώθω όμορφα που σκέφτομαι ότι μπορώντας να τιμωρούμε, μπορούμε να μην φοβόμαστε, να μην θεωρούμε κάποιους ανώτερους χωρίς καμιά ουσία.
Σκέφτομαι οτι μπορεί να μάθουμε σιγά- σιγά να βγάζουμε το καπέλο μας στους πραγματικούς αγωνιστές της ζωής κι όχι στους εκ του μηδενός προερχόμενους και στους τυχάρπαστους που μετήλθαν όλες τις ¨τέχνες¨" του επ ωφελεία τους , μαζοποίησης και εξευτελισμού του κόσμου.
Γιατί εξακολουθώ ακόμα να πιστεύω πως ο κόσμος είναι Διάκοσμος.