..εκείνων που λιγοστεψαν τοσο παραξενα μες στη ζωη μας

«Κι ο ποιητής αργοπορεί κοιτάζοντας τις πέτρες κι αναρωτιέται υπάρχουν άραγε ανάμεσα στις χαλασμένες τούτες γραμμές τις ακμές τις αιχμές τα κοίλα και τις καμπύλες υπάρχουν άραγε εδώ που συναντιέται το πέρασμα της βροχής του αγέρα και της φθοράς υπάρχουν, η κίνηση του προσώπου στο σχήμα της στοργής εκείνων που λιγόστεψαν τόσο παράξενα μες στη ζωή μας αυτών που απόμειναν σκιές κυμάτων και στοχασμοί με την απεραντοσύνη του πελάγου ή μήπως όχι δεν απομένει τίποτε παρά μόνο το βάρος η νοσταλγία του βάρους μιας ύπαρξης ζωντανής εκεί που μένουμε τώρα ανυπόστατοι λυγίζοντας σαν τα κλωνάρια της φριχτής ιτιάς σωριασμένα μέσα στη διάρκεια της απελπισίας ενώ το ρέμα κίτρινο κατεβάζει αργά βούρλα ξεριζωμένα μες στο βούρκο εικόνα μορφής που μαρμάρωσε με την απόφαση μιας πίκρας παντοτινής. Ο ποιητής ένα κενό». (Γιώργος Σεφέρης)

Ροδα αειθαλη...

Η ομορφιά των γυναικών που άλλαξαν τη ζωή μας

βαθύτερα κι από εκατό επαναστάσεις

δεν χάνεται, δεν σβήνει με τα χρόνια

όσο κι αν φθείρονται οι φυσιογνωμίες

όσο κι αν αλλοιώνονται τα σώματα.

Μένει στις επιθυμίες που κάποτε προκάλεσαν

στα λόγια που έφτασαν έστω αργά

στην εξερεύνηση δίχως ασφάλεια της σάρκας

στα δράματα που δεν έγιναν δημόσια

στα καθρεφτίσματα χωρισμών, στις ολικές ταυτίσεις.

Η ομορφιά των γυναικών που αλλάζουν τη ζωή

μένει στα ποιήματα που γράφτηκαν γι` αυτές

ρόδα αειθαλή αναδίδοντας το ίδιο άρωμα τους

ρόδα αειθαλή, όπως αιώνες τώρα λένε οι ποιητές.

Καλημερα

Οxi, Δεν μισουμε όλοι τη ζωή. Δεν μισούμε όλοι τη ζωη, τη ζωή μας, τους εαυτούς μας, τους άλλους. Δεν τρεφουμε όλοι μεσα μας τερατα αιμοδιψη απολιθωμενα χτικιασμενα και ζηλοφθονα. Οχι δεν είμαστε ολοι απο μαζοχισμο, σαδιστες και βιαιοι και εκδικητες και τιμωροί .
Οχι δεν διανοούμαστε όλοι τη ζωή χωρις αντιθεσεις, ποικιλομορφία, δυσκολίες κι αντιξοότητες, αλλα αγωνιζόμαστε να μην πληγωσουμε ούτε πουλι πετούμενο.
Οχι δεν ζουμε σε κοσμο ονειρων, οχι παλεύουμε σκληρα για να πουμε καλημερα στην καθε μερα και στον καθε δίπλα μας, να απλώσουμε ενα χερι, να σφιξουμε ενα χερι, να ακουσουμε ενα παράπονο, να φτιάξουμε ενα χαμόγελο, να δώσουμε ή να πάρουμε μια χαρα μικρη, εστω, αλλά είμαστε εδω.
Δεν παρασιτούμε επιβιώνοντας σωματικά και ψυχικά με ενεργεια το μισος και... την εκδικηση. Δεν υπάρχουμε για να εξοντώνουμε και να εξολοθρευουμε ό,τι δεν αντεχει το βαθύ μας μισος, η βαθια μας ανεπάρκεια, ο ανεξαντλητος σαδισμος μας, η κληρονομημενη, γονιδιακή μας υποδούλωση στον δολοφονικο κανιβαλισμο...
Αλλά , δεν μπορούμε και δεν επιτρεπεται να είμαστε και άλλο, θεατες! ΚΑΙ ΑΣ

πεισμώνει ο καιρος οταν του εναντιωθουμε, μικροι εμεις και γηινοι, στο σαρωτικο του περασμα. έχουμε κι εμεις τα ιαματα μας. τις προχρονικες αξιες, τις αιωνιες αξιες,την αλληλεγγυη, την αγαπη, τον ερωτα, τη μουσική και ..και το φρονημα μας! ΓΙΑΤΙ

υπαρχουν ακομη σπουδαιοι ανθρωποι. δεν ειναι επιφανεις. ουτε κραυγαλεοι. σημαντικοι στην αξια και την αξιωσυνη της ζωής. που ξερουν να παραχωρουν, να βοηθουν χωρις να περιμενουν, που εχουν μια συστολη, μια διακριτικοτητα. που ναι ευγενεις και απαλοι κι ας μαχονται. προσηνεις , τρυφεροι κι απλοχεροι. υπαρχουν ακομη λιγοι ανθρωποι που η ζωη τους δεν ειναι κολαση, οπως λεει ο ποιητης.

εδω!

ΑΝ ΕΒΡΕΧΕ ΔΑΚΡΥΑ

Αν έβρεχε δάκρυα
Όταν πεθαίνει μι’ αγάπη
Αν έβρεχε δάκρυα
Όταν βαραίνουν οι καρδιές

Σ’ ολόκληρη τη γη
Για ένα σαραντάμερο
Δάκρυα πικρά
Θα πνίγανε τους πύργους

Αν έβρεχε δάκρυα
Όταν πεθαίνει ένα παιδί
Αν έβρεχε δάκρυα
Όταν γελάνε οι κακοί

Σ’ ολόκληρη τη γη
Με γκρίζα κύματα και κρύα
Δάκρυα πικρά
Το παρελθόν θα τάραζαν

Αν έβρεχε δάκρυα
Όταν σκοτώνουμε τις καθαρές καρδιές
Αν έβρεχε δάκρυα
Όταν χανόμαστε κάτω απ’ τα τείχη

Σ’ ολόκληρη τη γη
Θα γίνονταν κατακλυσμός
Από τα δάκρυα τα πικρά
Των δικαστών και των ενόχων

Αν έβρεχε δάκρυα
Κάθε φορά που ο θάνατος
Κραδαίνοντας τα όπλα του
Σκίζει τα σκηνικά

Σ’ ολόκληρη τη γη
Δε θα ’μενε πια τίποτα
Παρά τα δάκρυα τα πικρά
Του πένθους και της φρίκης.

let s dance

Μεσιτείες

Με γυροφέρνει η άνοιξη
αλλά εγώ άλλη φορά
πορεία δεν αλλάζω για ένα έαρ.
Ας μοιάζει μ’ οτιδήποτε το σούρουπο.
Δεν θα ποτίζω με το αίμα μου ομοιότητες.
Τα όνειρα που είδα
αποδειχτήκαν ανυπόληπτα:
πήγαν και μ’ άλλους ύπνους.

΄Οχι, δεν παίρνω άλλο διαταγές.
΄Οταν μου λέγανε τα σύννεφα ταξίδευε
ταξίδευα
κι όταν μου λέγανε τα όνειρα περίμενε
περίμενα.
΄Οχι, δεν παίρνω άλλο διαταγές.
Τα δούλεψα πιστά τα διαλυτά.

Με γυροφέρνει από χθες η άνοιξη.
Μια νεραντζιά με κοίταξε
με διάθεση υπόπικρη,
και μου ’κλεισε το δρόμο
μια μυρωδιά επιστροφής.
Με παζαρεύει η τοκογλύφος μνήμη:
για να μου δώσει έναν Μάιο παλιό,
μαζί και με τις νεραντζιές,
για να μου δώσει κυρίως τη μορφή,
που στη μεταφορά της
από σταθμό της λήθης σε σταθμό
χτυπήθηκε στα μάτια και στο στόμα
–γι’ αυτά πληρώνεις–,
μου παίρνει ένα μέλλον.

(Το Λίγο του κόσμου, 1971)

κανενα λαθος δεν διορθωνεται με λαθος!

καλη σας μερα πριγκιπες!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

για οσους δεν τα αγορασαν ολα

13 μαιου -ημερολογιο.

μπορει στα ανεβοκατεβασμα της σκαλας και στις στροφες που πισω τους δεν ξερεις τι θα βγαλει η κουπαστη, μπορει στο ήσυχο λιμανι της ψυχής σου που φωλιασες μονο θησαυρούς , να παρεισφρύσουν κι αξενες, ανοίκειες σκιες που θα ματωνουν λιγο αυτο το σκηνικό. μπορει να μην το διαλεξες, μπορει και να λάθεψες στην επιλογή σου. σημασια εχει πως αν έχεις μαθει το υψηλο, το ευγενές, το απόλυτο, το πραγματικό, ειναι παλια πληγη. σιωπηλή κι αιμορροούσα. γιατι δεν καταδεχεσαι να συνυπήρξες με το τίποτα που ντυθηκε κατι. και ξαναντυθηκε τιποτα για να ειναι παντος καιρου και πλεύσης και οφέλους. γιατι δεν επιτρέπεις στον εαυτο σου τα ελλειμματικά, τα υστερημενα, τα ταχυτατα μετατρεπόμενα σε αρνηση , οσο ταχυτατα μετατρεπονται σε θεση και παλι.. γιατι δεν ταιριαζει η σιωπη, ο φοβος, η μεσιτεια στη ζωή σου.
πολλοι οι ...καλοπροαιρετοι!

akουστε, κανει καλο!

χωρις λογια

Δεν χρειαζονται παντα λογια; ή μήπως και παλι χρειαζονται; τοτε δεν υπαρχει καμια δυνατότητα .....

το τερας!!!!!!!!!!!!!

ΣΤΟΠ

Οxi, Δεν μισουμε όλοι τη ζωή. Δεν μισούμε όλοι τη ζωη, τη ζωή μας, τους εαυτούς μας, τους άλλους. Δεν τρεφουμε όλοι μεσα μας τερατα αιμοδιψη απολιθωμενα χτικιασμενα και ζηλοφθονα. Οχι δεν είμαστε ολοι απο μαζοχισμο σαδιστες και βιαιοι και εκδικητες και τιμωροί .
Οχι δεν διανοούμαστε όλοι τη ζωή χωρις αντιθεσεις ποικιλομορφία, δυσκολίες κι αντιξοότητες, αλλα αγωνιζόμαστε να μην πληγωσουμε ούτε πουλι πετούμενο.
Οχι δεν ζουμε σε κοσμο ονειρων, οχι παλεουμε σκληρα για να πουμε καλημερα στην καθε μερα και στον καθε δίπλα μας, να απλώσουμε ενα χερι, να σφιξουμε ενα χερι, να ακουσουμε ενα παράπονο, να φτιάξουμε ενα χαμόγελο, να δώσουμε ή να πάρουμε μια χαρα μικρη, εστω, αλλά είμαστε εδω.
ΔΕν παρασιτούμε επιβιώνοντας σωματικά και ψυχικά με ενεργεια το μισος και την εκδικηση. Δεν υπάρχουμε για να εξοντώνουμε και να εξολοθρευουμε ό,τι δεν αντεχει το βαθύ μας μισος, η βαθια μας ανεπάρκεια, ο ανεξαντλητος σαδισμος μας, η κληρονομημενη, γονιδιακή μας υποδούλωση στον δολοφονικο κανιβαλισμο...
Αλλά , δεν μπορούμε και δεν επιτρεπεται να είμαστε και άλλο, θεατες!

τι;

Νικόλας Καλας

Η τρομακτική διαδοχή των ονείρων δε θ' αρκούσε πλέον να εποικίσει τη νύχτα μου
Ποιο όνειρο ποια αισχρότητα ποια μετάνοια θα μπορούσε να μας σώσει;
Αν σε φοβίζουν οι ελπίδες δώσ' τες μου!
Αν σε φοβίζουν τα λόγια μου ας απλώσουμε τη σιωπή!
Αν σε φοβίζει η παρουσία μου ας καταλύσουμε την απεραντοσύνη
Η λήθη δραπέτευσε στο βάθος του καθρέπτη
Και πίνει τη δρόσο απ΄το μέτωπό σου
Ζει στο μέλλον και σ' ότι εγκατέλειψες
Το άγχος του παρελθόντος αψηφά τους χειρότερους εφιάλτες
Τη σιωπή σου
Την έρημο όπου προχωράω
Τους ιλίγγους της επιστροφής
Εξουδετερώνει τα ελάχιστα γεγονότα της ημέρας!
Ήδη ένα όνομα έκπληκτο μέσα στο άγνωστο συλλογίζεται σαν κακή ανάμνηση"


Εξαιρετικα χαρισμενο.

Παρελθον ή μελλον;;;;;;

Πρωτομαγια 2010

¨Εχω καιρο να γραψω, καιρο να εκφρασω εδω τις σκεψεις,τους ψιθυρισμους...Κι εχω αργήσει,όχι επειδή λειπω, ουτε επειδή δεν είχα χρονο. Αλλα επειδή δεν είχα και δεν έχω ακμαίο ηθικό και φρόνημα. Επειδή φροντισαν να τσακιστούμε, να ταπεινωθούμε, να εξευτελιστουμε, να γίνουμε επαίτες και ζήτουλες κι ας μετείχαμε δια της παιδειας μας κι ας φεραμε τον πανανθρώπινο ελληνικό πολιτισμό.Επειδή το ελληνικό κρατος που ποτε δεν απεκτησε δομες τετοιες που θα παρειχαν ισχυρη έννομη ταξη με ισοτητα όλων έναντι του νόμου και του νόμου έναντι όλων, τα τελευταία 30 χρόνια παιχτηκε ως χαρτι προσημειμένης τραπουλας, στο τζόγο της αναξιότητας,της ηθελημενης α-σχετοσυνης, του εικη και ως έτυχε στην καλυτερη των περιπτώσεων. Και στο συνολικό του ξε-πουλημα, στη ετοιμη από καιρό απο-εθνοποίησή του, στην σταδιακή παράδοσή του στο τσουναμι της παγκοσμιοποίησης, αλλως.
Ξεχάσαμε λοιπόν τις αξιες μας, τις ιδιαιτερότητές μας, όλα αυτα που συνιστουν το διαφορετικο στο ποικίλο μωσαικο της ανθρωπότητας, γιατί άλλωστε; καλα περνουσαν κι εμεις στον απόηχο, καλα κι εμείς. με τις επιδοτήσεις μας, με τα άπειρα σεμιναρια που καταρτίζαμε πρασινους ή μπλε απολιτικ γόνους,με τα δάνειά μας για να οικοδομούμε τις σαθρες σχεσεις που χαλάσαμε και στη θεση τους έπρεπε να μπει ένα εξοχικό, μια λιμο, μια γκομενα ιλουσταρσιον...
Γιατι να αναπτύξουμε την προοπτική του μέλλοντος;;;;; εθνικός υμνος "ο.τι φας, ο,τι πιείς κι ο,τι αρπάξει ο κώλος σου, απο πάνω προς τα κατω κι ανάποδα και δωσεεεε!
υπουργοι με βιλλαρες και ανασφάλιστο προσωπικό, παμπερς με δις, τσοβολα δωστα όλα, τει χωρις αναγνωριση τιτλων αλλα καθηγητες παν?μιου με "χωρις" τυπικά προσόντα...
Κι εγω λοιπόν την αλβανίδα μου ανασφάλιστη, τη βοηθω λεει , κι εγω το αυτοκίνητο μου με δάνειο, κι εγω διακοπές με πιστωτική, κι εγω αλβανους στα κτήματα κι εγω στα σκυλάδικα... ούτως ή αλλως για την επιδότηση τα έχω...
Δεν τελειώνει δυστυχώς η κατηφόρα.....
Και σήμερα εδώ. με και υπο επιτροπεία. με και υπό κηδεμονία. υπό το εξευτελιστικο βλέμμα του Ντομινίκ, της Ανγκελα...
να μας .....και να επιβλέπουν, αν είμαστε αρκουντως παθητικοί.ευπειθείς και υπακουοι υπήκοοι...
Κι εγω λοιπον , που ντρεπομαι για όλα αυτά; που δεν μπορώ να σταθω απεναντι στην επομενη γενια, όπως εκανε ο πατερας μου με τον ιερο ιδρώτα στο μέτωπο και να πω θελω να γινεις καλυτερη μου; κι εγω που δεν μπορω να χωρεσω την ταπείνωση και τον εξευτελισμο, να μιλήσω, να πω τι;