Νικόλας Καλας

Η τρομακτική διαδοχή των ονείρων δε θ' αρκούσε πλέον να εποικίσει τη νύχτα μου
Ποιο όνειρο ποια αισχρότητα ποια μετάνοια θα μπορούσε να μας σώσει;
Αν σε φοβίζουν οι ελπίδες δώσ' τες μου!
Αν σε φοβίζουν τα λόγια μου ας απλώσουμε τη σιωπή!
Αν σε φοβίζει η παρουσία μου ας καταλύσουμε την απεραντοσύνη
Η λήθη δραπέτευσε στο βάθος του καθρέπτη
Και πίνει τη δρόσο απ΄το μέτωπό σου
Ζει στο μέλλον και σ' ότι εγκατέλειψες
Το άγχος του παρελθόντος αψηφά τους χειρότερους εφιάλτες
Τη σιωπή σου
Την έρημο όπου προχωράω
Τους ιλίγγους της επιστροφής
Εξουδετερώνει τα ελάχιστα γεγονότα της ημέρας!
Ήδη ένα όνομα έκπληκτο μέσα στο άγνωστο συλλογίζεται σαν κακή ανάμνηση"


Εξαιρετικα χαρισμενο.