Τετάρτη 18 Ιουλίου 2012

ΧΑΛΑΛΙ - ΜΑΡΙΑ ΦΑΡΑΝΤΟΥΡΗ




Μικρα διαμαντια στη μεγαλη ξηρασία. η οδυνη πονα, ενώ η ωδίνη τίκτει κιόλας.ζουμε μερες και ωρες που σβηνουν ο.τι πιστεψαμε, αγαπήσαμε. φροντίσαμε.μας εμεινε η μουσικη και το φως. και το δακρυ της νοσταλγιας.
Αναρτήθηκε από στις

3 σχόλια:

  1. Ανώνυμος18 Ιουλίου 2012 στις 11:26 μ.μ.

    …είχε βουλιάξει από καιρό ότι νομίσαμε ότι φτιάξαμε
    ίσως κι αυτές οι μουσικές που μας νανούριζαν ήτανε μέρος της απάτης
    Τώρα καιρός για τη ψυχή που πάλλεται
    το νέο όνειρο να ζωντανέψει…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. αι19 Ιουλίου 2012 στις 11:29 π.μ.

    Δεν ειναι ο φοβος που λυγαει τον ανθρωπο,μα το παραπονο που χουφτιαζει την ψυχη του,η απογοητευση,η βασανιστικη, πολλες φορες,αισθηση της ανημποριας του. ''Κανεις δεν ξερει τι τους(η μας) επιφυλασσει ακομα η ελπιδα.''Δημουλα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. g.f.20 Ιουλίου 2012 στις 1:35 π.μ.

    ?

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)