Ελευθερια Αρβανιτακη-γιατι μ'αγαπησες

Νίκος Καββαδίας: Yara yara - Ξέμπαρκοι

"Παρανομίες"
 ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ.
Ἐπεκτείνομαι καὶ βιώνω
παράνομα
σὲ περιοχὲς ποὺ σὰν ὑπαρκτὲς
δὲν παραδέχονται οἱ ἄλλοι.
Ἐκεῖ σταματῶ καὶ ἐκθέτω
τὸν καταδιωγμένο κόσμο μου,
ἐκεῖ τὸν ἀναπαράγω
μὲ πικρὰ κι ἀπειθάρχητα μέσα,
ἐκεῖ τὸν ἀναθέτω
σ᾿ ἕναν ἥλιο
χωρὶς σχῆμα, χωρὶς φῶς,
ἀμετακίνητο,
προσωπικό μου.
Ἐκεῖ συμβαίνω.

Κάποτε, ὅμως,
παύει αὐτό.
Καὶ συστέλλομαι,
κι ἐπανέρχομαι βίαια
(πρὸς καθησυχασμόν)
στὴ νόμιμη καὶ παραδεκτὴ
περιοχὴ
στὴν ἐγκόσμια πίκρα.

Καὶ διαψεύδομαι.

Baharat, tarçın ve buse - Dilek Koç

Μια περιπέτεια  ανάμεσα στις Συμπληγαδες και στη χώρα των Λωτοφάγων.
Κι όσοι μείναμε εκεί, κι όσοι δεν δοκιμάσαμε το νερό της Λήθης και τους καρπούς της Άρνησης, μείναμε να γνωριζόμαστε ακόμα κι άγνωστοι μεταξύ μας. Μείναμε να αγαπιόμαστε, γιατι αγαπούμε τα ίδια πράγματα. Την περιπέτεια της ζωής χωρίς προπέτεια και τον Άνθρωπο χωρίς το παχύ του έντερο. Την συναίσθηση και την Ενσυναίσθηση, το χρέος και την Ευθύνη. Και τη χαρά της συντροφικότητας, της μοναξιάς, της προόδου. Και το δάκρυ, που πότισε τις μικρές απροστάτευτες ου-τοπίες μας.
Τώρα ο τόπος να σταθείς λιγόστεψε γιατί τον κατέκλυσαν οι ανεπεξεργαστες ορμές, τα πάθη. Παντα ήταν λιγότερος, τώρα δεν έχει τόπο να φυλάξουμε τις προσδοκίες. Μερη με Μέλη μολυσμενα με μιαρες μορφες μισαλλόδοξες, μνημονεύουν Μνημόνια.

ΚΑΡΕΖΗ - ΜΗΝ ΤΟΝ ΡΩΤΑΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ

ΧΑΛΑΛΙ - ΜΑΡΙΑ ΦΑΡΑΝΤΟΥΡΗ

Μικρα διαμαντια στη μεγαλη ξηρασία. η οδυνη πονα, ενώ η ωδίνη τίκτει κιόλας.ζουμε μερες και ωρες που σβηνουν ο.τι πιστεψαμε, αγαπήσαμε. φροντίσαμε.μας εμεινε η μουσικη και το φως. και το δακρυ της νοσταλγιας.

Η πνευματική λειτουγρία των επτά τσάκρας

“Πες μου σοφή Σφίγγα, πού να πάω να πάω να ξεκουράσω τα κουρασμένα πόδια μου, που τόσο πολύ περπάτησαν στους σκονισμένους δρόμους της ζωής;”
Κι η Σφίγγα απάντησε:
“Βρες την απάντηση σε Εκείνον, του οποίου είμαι το μοναδικό παιδί, σε Εκείνον που μ’ έφερε σε τούτο τον κόσμο για να υποφέρω τα ατελείωτα βάσανά μου. Είμαι ο ίδιος ο Άνθρωπος και η Γη είναι η μάνα μου. Ρώτησε αυτήν”.
Προχώρησα λίγο ακόμη κι έφτασα στη Μεγάλη Πυραμίδα. Και μπήκα στο σκοτεινό πέρασμα και σύρθηκα στους υπόγειους θαλάμους κι έφτασα στην ίδια την υπόγεια κρύπτη. Και ψιθύρισα τα λόγια του χαιρετισμού, όπως περιγράφονται στον έβδομο στίχο του εξηκοστού τετάρτου κεφαλαίου, του πιο αρχαίου βιβλίου σε όλη την Αίγυπτο.
“Χαίρε, Κύριε του Ουρανού που βρίσκεται στο Κέντρο της Γης!”
Ο Μεγάλος Ένας, ο Κύριος του Θείου Οίκου, με οδήγησε σε Εκείνη, την Αφέντρα του Μυστικού Ναού, που δεν είναι άλλη από τη Ζωντανή Ψυχή της Γης Μας. Επανέλαβα μπρος Της:
“Πες μου, Αφέντρα του Ναού του Μυστικού, που να πάω να ξεκουράσω τα πονεμένα πόδια, που τόσο πολύ περπάτησαν στους σκονισμένους δρόμους της ζωής;”
Κοίταξε βαθιά στα μάτια μου, ώρα πολλή, πριν δώσει την απάντηση.
“Εφτά δρόμοι ανοίγονταί εμπρός σου, Ερευνητή. Εφτά σκαλοπάτια περιμένουν να τα ανέβει εκείνος που θα μπει στο μυστικό μου χώρο. Εφτά μαθήματα να μάθει εκείνους από τους ανθρώπους που θα δει ακάλυπτο το πρόσωπό μου. Δε θα βρεις την ανάπαυση στο κορμί και τη γαλήνη στην ψυχή προτού διαβείς τους εφτά δρόμους, προτού ανέβεις τα εφτά σκαλοπάτια, προτού μάθεις καλά τα εφτά μαθήματα”.
Άκουγα τη γλυκιά φωνή της, που μέσα της αντηχούσαν μύριοι αιώνες που επαναλαμβάνονταν στο Μεγάλο Προθάλαμο του Ναού.
“Ποιοι είναι τούτοι οι εφτά τρόποι, Θεία Μητέρα;”
Μου απάντησε:
“Ο δρόμος που οδηγεί στους Μύριους Οίκους, το μονοπάτι που οδηγεί στην Έρημο, ο σπαρμένος με κόκκινα τριαντάφυλλα δρόμος, η Άνοδος στα Ψηλά Βουνά, η Κάθοδος στις Σκοτεινές Σπηλιές, το μονοπάτι της Ατελείωτης Αναζήτησης κι ο δρόμος της Απόλυτης Ηρεμίας”.
Ρώτησα:
“Ποια είναι εκείνα τα εφτά σκαλοπάτια:”
Μου απάντησε:
“Το πρώτο είναι τα Δάκρυα, το δεύτερο η Προσευχή, το τρίτο η Εργασία, το τέταρτο η Ανάπαυση, το πέμπτο ο Θάνατος, το έκτο η Ζωή και το έβδομο το Έλεος”.
“Και ποια είναι τα εφτά μαθήματα που οφείλει ο άνθρωπος να γνωρίζει, Μητέρα;”
Κι Εκείνη απάντησε:
“Η Ευχαρίστηση είναι το πρώτο και το ευκολότερο, ο Πόνος είναι το επόμενο, Μίσος είναι το τρίτο, η Αλήθεια είναι το τέταρτο, το πέμπτο είναι η Αγάπη, η Κατανόηση το έκτο κι η Ειρήνη το τελευταίο που πρέπει να μάθεις”.
Κι απόρησα με όλα τούτα. Έφυγε η Αφέντρα του Μυστικού Ναού και είδα πίσω της ένα αστέρι χρυσό και μες στο αστέρι ένα στέμμα ακτινωτό με δύο μισοφέγγαρα ασημένια. Κάτω από το στέμμα ήταν ένας σταυρός λευκός και γύρω του εφτά κόκκινα ρόδα....

Αρχή
Βιβλιογραφία: “Απόκρυφοι Γνώσεις" ΛΕΩΝΙΔΑ ΚΗΡΡΗ, “Τάλισμαν” Φάιζα Κωδωνά.

αυτο ειναι για την αι.

ΚΡΑΤΗΣΑ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ -Α΄ * ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ: ΕΠΙΦΑΝΙΑ

Κράτησα τη ζωή μου ψιθυριστά μέσα στην απέραντη σιωπή,
δεν ξέρω πια να μιλήσω, μήτε να συλλογιστώ• ψίθυροι
σαν την ανάσα του κυπαρισσιού τη νύχτα εκείνη
σαν την ανθρώπινη φωνή της νυχτερινής θάλασσας στα χαλίκια
σαν την ανάμνηση της φωνής σου λέγοντας «ευτυχία».

Κλείνω τα μάτια γυρεύοντας το μυστικό συναπάντημα των νερών
κάτω απ τον πάγο το χαμογέλιο τής θάλασσας τα κλειστά πηγάδια
ψηλαφώντας με τις δικές μου φλέβες τις φλέβες εκείνες πού μου ξεφεύγουν
εκεί πού τελειώνουν τα νερολούλουδα κι αυτός ό άνθρωπος
πού βηματίζει τυφλός πάνω στο χιόνι τής σιωπής.

Dance me to the end of love - Leonard Cohen

ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ - Στο περιγιάλι το κρυφό

άλλο γλεντώ, άλλο διασκεδάζω, άλλο ψυχαγωγούμαι. το τελευταίο επιτυγχάνει κάθαρση ψυχής κι ανοίγει ορίζοντες του νου. το μεσαίο απομακρύνει προσωρινα τις φοβίες του πολιτισμού και της καθημερινότητάς μας. το πρώτο και σύνηθες, θα μπορουσε να ειναι σωτήριο αν συνδυαζόταν με το τελευταίο. Σπάνιο και Σπανίως. Αντ αυτού μια ακόμα εκτόνωση. Αλλά πολλά μαρτυρεί τούτη η διάθεση περί εκτονώσεως. Πολλά και δύσχρωμα. Υποδηλώνει όσο τίποτα διατυπωμένο, την ήττα της ψυχής, της ζωής, του βίου όλου." Στο περιγιάλι λοιπον , γράψαμε τ όνομά της, ωραία που εφύσηξεν ο μπατης, κι ΕΣΒΗΣΤΗΚΕ Η ΓΡΑΦΗ"

Schumann Six Fantasies In The Form Of Canons Op. 56

Ελεονώρα Ζουγανέλη - Εσύ μου θύμισες πως είναι - Στίχοι

αυτο ειναι αφιερωμενο. για ενα αποβραδο στους δελφους. για τις σκιες που χρωματιζαν τα ματια και βαραιναν τα χερια. για το χτες, το τωρα, το αυριο. για τον αχρονο χρονο. γιατι τα σπουδαια, δεν εχουν χρονο.