ονειρα..

καποτε λεγαμε...ανυποψιαστοι!!!...αν δεν κατεβει ο μοσκοβος να φερει το σεφερι!!!νεοτης που ώφειλε να ονειρευτεί προς εκείνη την κατεύθυνση, γιατι αλλοίμονο και τα όνειρα έχουν κατεύθυνση. Τέλος πάντων πολλά πήραμε κι απ αυτο το ταξιδι, εστω και εν συγχύσει αθώοι κάποιοι, ενώ καποιοι, γνωρίζοντας απο τότε την αξία των ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΩΝ ΚΑΤΑΧΩΡΙΣΕΩΝ που εξαργυρώνονται.. Αλλά λογιων λογιων το ειδος, έτσι να μην πλήττουμε,παιδες Ελλήνων!

πληρωνεται...το διαφορετικο!

..Η σιωπη των.....

κληρονομια

Αφαιρωντας τον υλικο ευδαιμονισμό, καταργείται και η ελάχιστη προσδοκία για οποιαδήποτε πρόοδο σε ποιοτικό-μορφωτικό-ψυχικό-πνευματικό επίπεδο της ζωής, από την καθημερινότητα έως τα οράματα και τις πρωτοποριακα πετάγματα.
Αν σκεφθει δε κανεις, ότι ο νεοελληνας μεσα σε ενα τεχνητο καθεστώς επιδοτούμενης ευμάρειας, ελάχιστα έως μηδενικά βήματα έχει κάνει στο δρόμο της προσωπικής προόδου και δημιουργίας,
αν σκεφτει και δει γύρω του τους άπειρους αυτους που αποτελούν τον μέσο όρο, την ποιότητά τους, την μόρφωσή τους, τον πολιτισμό που φέρουν και μεταδίδουν στις επομενες γενιές...
αν σκεφτεί, ότι ζωντας σε ένα σχετικά καλό βιοτικό επίπεδο, οι περισσότεροι, διατηρούν και επαυξάνουν όλα εκείνα τα ένστικτα και τις ορμές που πιθανόν κυτταρικά μας μετέδωσε η εξις του σκλαβου και του ρουφιάνου
αν σκεφτεί κανεις κινηματογραφικά, πώς θα συμπεριφερόταν ο μεσος αυτος χαμαιλέων σε μια κατάσταση πανικού
αν σκεφτεί κανεις, ότι με τοσα "καλούδια", οι ψυχές και τα πνεύματα παρέμειναν έρποντα
με τόσες ευκαιρίες κανεις σχεδόν δεν θέλησε κατι να φτιαξει, κανεις δεν είχε μια ιστορία να πει,
Σκέφτομαι και τρομάζω πώς θα συμπεριφερθεί αυτό το τεχνητό ον σε δύσκολες ώρες!

so

Για σενα στις επιθυμιες μου
λογος δεν εγινε ποτε.
Δεν σε προεβλεψαν ποτε τα ονειρα μου.
Οι προαισθησεις μου δεν σε συναντησαν.Ουτε η φαντασια μου.

......Κι ομως μια ανεξακριβωτη στιγμη

σε εξακριβωνω μεσα μου

ενα ετοιμο κιολας αισθημα.

Άντε να λύσουμε, να ξεκινήσουμε...

Ένα καράβι παλιό, σαπιοκάραβο
με κάτι ναύτες τρελούς πειρατές
σηκώνει άγκυρα άγριο χάραμα
υπάρχουν θέσεις, αν θέλεις, κενές

Όταν βραδιάζει, που λες, στο κατάστρωμα
χίλια φωτάκια θ' ανάβουν μικρά
στη συντροφιά μας θα έρχεται ο άνεμος
να μας σφυρίζει τραγούδια παλιά

Άντε να λύσουμε, να ξεκινήσουμε
και τους βαρέθηκα, δεν τους μπορώ
να ξενυχτίσουμε και να μεθύσουμε
να τους ξεχάσουμε όλους εδώ

Ένα καράβι παλιό, σαπιοκάραβο
λύνει τους κάβους κι ανοίγει πανιά
αφήνει πίσω στραβά και παράλογα
σηκώνει άγκυρα για μακριά

Θα ξημερώνουμε πάνω στη θάλασσα
θα βγαίνει ο ήλιος να κάνει βουτιές
ο παπαγάλος θα λέει "τους ξεφύγαμε"
κι εμείς θα ψάχνουμε γι άλλες στεριές

Άντε να λύσουμε, να ξεκινήσουμε ...

Ένα καράβι παλιό, σαπιοκάραβο
με κάτι ναύτες τρελούς πειρατές
σηκώνει άγκυρα άγριο χάραμα
υπάρχουν θέσεις, αν θέλεις, κενές

Άντε να λύσουμε, να ξεκινήσουμε...

αποψε

.."γιατι εκτος απ τον ιμπεριαλισμο, υπαρχει κι η μοναξια.....

δες ποιος ειμαι.....

Αξιοπρεπεια!

....."Οταν κοιτάμε σε έναν καθρέφτη νομίζουμε ότι η αντανάκλασή μας είναι ακριβής. Αλλά αν μετακινηθούμε κατά ένα χιλιοστό η εικόνα αλλάζει. Ουσιαστικά κοιτάμε μια ατελείωτη σειρά αντικατοπτρισμών. Ομως, κάποιες φορές ο συγγραφέας οφείλει να σπάσει τον καθρέφτη-γιατί η αλήθεια μάς κοιτά στα μάτια από την άλλη πλευρά αυτού του καθρέφτη.
Πιστεύω ότι παρά τα τεράστια, υπαρκτά εμπόδια, υψίστης σημασίας υποχρέωση που μας αφορά όλους, εμάς τους πολίτες, είναι να έχουμε ατρόμητη, απαρέγκλιτη, άγρια πνευματική αποφασιστικότητα για να ορίσουμε την πραγματική αλήθεια της ζωής μας και της κοινωνίας μας. Είναι επιτακτική ανάγκη.
Εάν μια τέτοια στάση δεν ενσωματωθεί στο πολιτικό μας όραμα δεν έχουμε καμμία ελπίδα να αποκαταστήσουμε ό,τι σχεδόν έχουμε χάσει: την ανθρώπινη αξιοπρέπεια»

Απο την ομιλια του χαρολντ Πιντερ για το Νόμπελ.

καλημερα.

μην ξοδεψεις ουτε μια ματια στο ματαιο. θα σε τυφλώσει και θα ρουφήξει τις αντοχες σου. υπαρχουν ακόμα εύφορες κοιλάδες, σπάνιοι άνθρωποι, εξαίσιες ιδέες να χαριστείς...

ζει σε ο,τι αγαπήσαμε και ονειρευτήκαμε.

τοτε που ειχαμε δικαίωμα στο ονειρο και δυνατότητα για την πρωτη θεση στο συρμό της ζωής..

δειτε...

ενα μεσημερι...".Θα σε βοηθήσω να έρθεις αν έρχεσαι και να μην έρθεις αν δεν έρχεσαι."

το μπαλκονακι, το ποταμι,οι όμοιοί σου... δεν λεω οι δικοι σου, γιατι δεν ξερω αν πια υπάρχει αυτο το είδος. όμορφες φθινοπωρινές πινελιές. ομορφο φθινόπωρο, βαρύ όμως. ξεκινώντας μ ενα μούδιασμα. μια έλλειψη προσδοκίας βρισκει τους περισσότερους. μια αγωνία ζωγραφίζεται στα μάτια, στις κινήσεις, στα λόγια... είπαμε όσων ακόμα ζουν αυτόφωτα. και δεν ειναι μονο η υλική ενδεια που προοιωνίζεται. ειναι ο καννιβαλισμός που έπεται. είναι που ο φόβος καθιστά τον α-παιδευτο και αν-οχύρωτο άνθρωπο, ερπετο. και, το ερπετο οταν του πατήσεις την ουρα αντιδρα ..αδιακριτως!!!

ψυχολογία ψηφοφορου μνημονίου έτους 2010

Το ίδιο σκηνικο।
Οι χρηστοί, οι χριστοί, οι χρήσιμοι, οι άχρηστοι, οι δοκιμασμένοι, οι αδοκίμαστοι, και οι απ αλλού φερμένοι...... Η σύνολη αυλαία με πρωταγωνιστες αλλόφωνους, μόδιστρους επιτρεπομένων στενών κοστουμιων σε εναν ξεχειλωμένο λαό। Και στα παρασκήνια παραταύτα"των οικιων ημών εμπεπιπραμένων ημείς άδομεν": Αυτο-διοίκηση με χρισμα!ΟΞΥΜΩΡΟ;;;;
στη γη που θυσιαστηκαν ο Ρήγας και ο Καραισκάκης।।που παρήγαγε τον σηματωρο του ευρωπαικου πολιτισμού,αρχαίο ελληνικό πνεύμα, αλλα και τον Σολωμό, τον Κάλβο, τον Σεφερη, τον Πουλαντζά, τον Καστοριάδη, τον Αξελό,τον Ελύτη τον Χατζηδάκι, τον Μίκη।
σ αυτη την ιδια λοιπόν χώρα, τίποτα ομαίματο δεν κυκλοφορεί στις φλέβες αυτού του αμνήμονος και λοβοτομημένου πλήθους, πλην της ρωμέικης υστερησης προς αναδειξη και αναγνώριση άνευ ουδεμιάς ωδίνης, θυσίας και επένδυσης। Αυτό αποτελεί και το μόνο κριτήριο της επιλογής και των επιλογών της ζωής του। Το τίποτα που νομίζει πως θα γίνει κάτι।




...και μη φθανοντος βαπορι.....

ναι

Δὲν ξέρω ἂν ἔφυγα ἀπὸ συνέπεια
ἢ ἀπὸ ἀνάγκη νὰ ξεφύγω τὸν ἑαυτό μου,
τὴ στενὴ καὶ μικρόχαρη Ἰθάκη
μὲ τὰ χριστιανικά της σωματεῖα
καὶ τὴν ἀσφυχτική της ἠθική.
...Πάντως, δὲν ἦταν λύση, ἦταν ἡμίμετρο.
Κι ἀπὸ τότε κυλιέμαι ἀπὸ δρόμο σὲ δρόμο
ἀποχτώντας πληγὲς κι ἐμπειρίες.
Οἱ φίλοι ποὺ ἀγάπησα ἔχουνε πιὰ χαθεῖ
κι ἔμεινα μόνος τρέμοντας μήπως μὲ δεῖ κανένας
ποὺ κάποτε τοῦ μίλησα γιὰ ἰδανικά…


Τώρα ἐπιστρέφω μὲ μίαν ὕποπτη προσπάθεια
νὰ φανῶ ἄψογος, ἀκέραιος, ἐπιστρέφω
κι εἶμαι, Θεέ μου, σὰν τὸν ἄσωτο ποὺ ἀφήνει
τὴν ἀλητεία, πικραμένος, καὶ γυρνάει
στὸν πατέρα τὸν καλόκαρδο, νὰ ζήσει
στοὺς κόλπους του μίαν ἀσωτία ἰδιωτική.
Τὸν Ποσειδῶνα μέσα μου τὸν φέρνω,
ποὺ μὲ κρατάει πάντα μακριά.
Μὰ κι ἂν ἀκόμα δυνηθῶ νὰ προσεγγίσω,
τάχα ἡ Ἰθάκη θὰ μοῦ βρεῖ τὴ λύση;

!

ποσες ηττες ποσες νικες....

Μια σελίδα λευκή
πώς να φτάσω εκεί
με τι λέξεις
να 'χα χίλιες φωνές
να ακούς, κι όποια θες
να διαλέξεις

Δυο σελίδες λευκές
σου 'χω κι άλλες να καις
είμαι ανήμπορη, κοίτα
δε σε φτάνει καμιά
καραβάκι η μια
και η άλλη σαΐτα

Καραβάκια και σαΐτες
για ταξίδι ξεκινούν
όσες νίκες, τόσες ήττες
αν αντέξεις θα σε βρουν

Κι αν μαθαίνεις την αλήθεια
σ' όσα λένε τα παιδιά
αν σε φτάσει μια σαΐτα
κάρφωσέ τη στην καρδιά

Μια σελίδα χαρτί
ποιος σου λείπει και τι
να σου στείλω
τι ζητάς στη ζωή
για να δω αν θα μπει
σ' ένα φύλλo

Καραβάκια και σαΐτες
για ταξίδι ξεκινούν
όσες νίκες, τόσες ήττες
αν αντέξεις θα σε βρουν

Κι αν μαθαίνεις την αγάπη
στα ταξίδια που θα πας
μέσα σ' ένα καραβάκι
μπες και μάθε ν' αγαπάς

χαρισμενο με πολλη αγαπη.

χαλεπον!

Tου Χρηστου Γιανναρα

Η στοιχειώδης λογική λέει: Δεν γίνεται να είμαστε και καταχρεωμένοι και ελεύθεροι. Να έχουμε δεσμεύσει τρεις ή τέσσερεις γενιές μετά από μας με κρατικά χρέη, και όμως να απολαμβάνουμε κρατική ανεξαρτησία, πολιτικές ελευθερίες, εδαφική ακεραιότητα. Δεν γίνεται, είναι εκ των πραγμάτων αδύνατο.

Οποιος χρωστάει λίγα, είναι δεσμευμένος. Οποιος χρωστάει πολλά, είναι υποτελής. Οι δανειστές του ή τα αφεντικά των δανειστών του, του κρατάνε το δελτίο τροφίμων. Δεν έχει περιθώριο να αρνηθεί τίποτα, δεν έχει μερτικό στην αξιοπρέπεια. Είτε άτομο είτε λαός. Η Χάννα Αρεντ έλεγε: Ο δούλος, είτε άτομο είτε λαός, έχει αποδείξει τη δουλική του φύση, αφού, χωρίς πια δικαίωμα αυτοκαθορισμού και αξιοπρέπειας, δεν αυτοκτονεί, ανέχεται να επιβιώνει.

Το σημερινό ελλαδικό κράτος ζει με δανεικά. Το έχει οδηγήσει σε αυτή τη δουλική μειονεξία μια συγκεκριμένη συντεχνιακή κάστα: οι επαγγελματίες της πολιτικής. Η εξωφρενική δανειοληψία ξεκίνησε με τον Ανδρέα Παπανδρέου, αποχαλινώθηκε με τον Κ. Μητσοτάκη, δικαιολογήθηκε με τη φιέστα των Ολυμπιακών Αγώνων και κατέληξε εφιαλτική απειλή με τον Κ. Καραμανλή τον βραχύ. Οι διαχειριστές της εξουσίας δανείζονταν αλόγιστα όχι για παραγωγικές επενδύσεις, όχι για έργα υποδομής, όχι για κοινωνικές ανάγκες. Δανείζονταν μόνο για να χρυσοπληρώνουν «ημετέρους», να εξαργυρώνουν ψήφους με άσκοπους διορισμούς στο δημόσιο, με ξέφρενη σπατάλη επιδείξεων κομματικής αλαζονείας.

Ζούμε με δανεικά. Η συντριπτική πλειονότητα του παραγωγικού δυναμικού της χώρας είναι παροπλισμένη, ηδονικά αδρανοποιημένη στην περίπου αεργία της δημοσιοϋπαλληλίας. Το ιδανικό, το όνειρο, η φιλοδοξία της νεολαίας είναι μια θέση, οποιαδήποτε, στο δημόσιο – «το κράτος να παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι» (Ροΐδης, 1875). Η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων (που εφευρέθηκε για να αποκλειστεί θεσμικά η αυθαιρεσία των κομματικών απολύσεων) αποδείχθηκε το ειδεχθέστερο κοινωνικό έγκλημα από την ίδρυση του ελλαδικού κράτους: Δημιούργησε ένα κράτος ραστώνης, ατομικού βολέματος, χυδαίας ιδιοτέλειας. Παρέδωσε τη διαχείριση της συλλογικότητας στους παραιτημένους από φιλοδοξίες. Οι δημιουργικοί Ελληνες ή μαραζώνουν ή φεύγουν.

Βασικός μοχλός για την αναρρίχηση στην εξουσία ή για τη διατήρηση της εξουσίας ήταν και είναι οι διορισμοί στο δημόσιο. Οι πολίτες δεσμεύουν την ψήφο τους στον οποιοδήποτε πολιτευόμενο, αρκεί να τους εξασφαλίσει τον διορισμό, τη διά βίου ραστώνη. Με την είσοδο της Ελλάδας στην Ε.Ε. φάνηκε προς στιγμήν ότι η κομματική αυθαιρεσία των διορισμών θα χαλιναγωγηθεί: Εγινε ο «νόμος Πεπονή», δημιουργήθηκε το ΑΣΕΠ. Αλλά η δυναμική της ιδιοτέλειας και η αξιοποίησή της από τα κόμματα αποδείχθηκαν ακαταμάχητες. Βρήκαν μεθόδους να παρακάμπτουν το ΑΣΕΠ (με προσλήψεις συμβασιούχων, εποχιακών «σταζιέρ», κριτήρια «μορίων» και χίλια δυο ακόμη στρατηγήματα), ο νόμος Πεπονή διατηρείται σαν γραφική διακόσμηση της κομματικής αθλιότητας.

Αλλά το μεγάλο, οργιαστικό φαγοπότι έγινε με τους πακτωλούς των χρημάτων που έρρευσαν, για πρώτη φορά στην ιστορία του ελλαδικού κράτους, προκειμένου να επιτευχθεί «σύγκλιση» της ελληνικής οικονομίας με τις οικονομίες των ευρωπαϊκών χωρών που μας δέχθηκαν ως εταίρους. Ονειρο και καημός των Ελλαδιτών, από ιδρύσεως κρατιδίου, ήταν να γίνουν «Ευρώπη», αλλά δεν είχαν τον πλούτο για να το πετύχουν, η χώρα ήταν ανεκκλήτως «ψωροκώσταινα». Και να, που απρόσμενα σαν σε παραμύθι, οι «Ευρωπαίγοι», που έλεγε κι ο Μακρυγιάννης, έρχονται να δώσουν τον πλούτο, για να στήσουμε κι εμείς κράτος ίδιο με τα δικά τους: Να αποκτήσει κάθε παραμικρή γωνιά της χώρας υπερσύγχρονα τρένα, άψογο οδικό δίκτυο, μοντέρνα λιμάνια, αεροδρόμια, ακτοπλοϊκές συγκοινωνίες που να ζωντανέψουν το αρχιπέλαγος, μετρό οι μεγαλουπόλεις, στρατηγική οργάνωση της αγροτικής παραγωγής, εργοστάσια αξιοποίησης των αγροτικών προϊόντων, χωροταξικό σχεδιασμό με σύγχρονο κτηματολόγιο, σχολειά, νοσοκομεία, ασφάλιση και κρατική πρόνοια ίδια με των Ευρωπαίων πολιτών.

Αυτή τη μοναδική και ανεπανάληπτη ευκαιρία την ξεπούλησαν τα κόμματα σε ένα ξέφρενο όργιο σπατάλης, για να εξαγοράσουν «νταβατζήδες» και τη ραδιοτηλεοπτική τους υποστήριξη, να μπουκώσουν με εφήμερες «επιδοτήσεις» την κοντόφθαλμη απληστία αγροτών, τον αναίσχυντο γκανγκστερισμό συνδικαλιστών, την κτηνώδη αδηφαγία προμηθευτών του δημοσίου. Η Ε.Ε. ζητούσε αποκέντρωση διοικητική και αποκρατικοποίηση της οικονομικής δραστηριότητας των υπουργείων, για ευελιξία και αποδοτικότερο έλεγχο διαχείρισης των προγραμμάτων στήριξης της οικονομίας. Και τα κόμματα διεύρυναν την κραιπάλη της καταλήστευσης σε επίπεδο νομαρχιών, δημαρχιών και ιδρύοντας χιλιάδες (κυριολεκτικά) εταιρείες όπου μεταβιβάστηκαν αρμοδιότητες υπουργείων σε προέδρους, διευθύνοντες συμβούλους, απλούς συμβούλους με αποδοχές Κροίσων.

Στη Μικρασία χάθηκαν οριστικά πανάρχαιες κοιτίδες του ελληνικού πολιτισμού, στα είκοσι οκτώ χρόνια από την είσοδο της Ελλάδας στην Ε.Ε. χάθηκε η μοναδική δυνατότητα να μεταμορφωθεί η «ψωροκώσταινα» σε κράτος με σοβαρότητα και αξιοπρέπεια. Το δεύτερο αυτό έγκλημα έχει ιστορικές συνέπειες, ίσως ανάλογες με το πρώτο. Αλλά «νέμεσις» δεν λειτουργεί, οι αυτουργοί εξακολουθούν να νέμονται τις προνομίες που τους εξασφάλισαν τα κλοπιμαία. Η ευρωπαϊκή γενναιοδωρία (ναι, είναι η σωστή λέξη), έχει εξαργυρωθεί σε μυθώδεις βίλες, νεοπλουτίστικα κότερα, θηριώδη τζιπ, οφ-σορ εταιρείες. Και μόλις άρχισαν να περιορίζονται οι δωροδοτικές εισροές από την Ε.Ε., στράφηκαν οι κυβερνήσεις στον αχαλίνωτο δανεισμό. Αν το εξωτερικό χρέος από δανεισμό είναι, όπως λένε, τριακόσια δισ. ευρώ και αν οι Ελλαδίτες είμαστε δέκα εκατομμύρια, τότε τον καθένα μας τον έχουν φορτώσει τα κόμματα με οφειλή τριάντα χιλιάδων ευρώ: ένα ετήσιο εισόδημα που λίγοι απολαμβάνουν. Χρωστάνε αυτό το ποσό και τα βρέφη και οι υπερήλικες, υγιείς και ανάπηροι, όλοι.

Ετσι ίσως εξηγείται γιατί προωθήθηκε μεθοδικά να γίνει πρωθυπουργός ο πολιτικός που, ως προπαγανδιστής του Σχεδίου Ανάν, είχε δώσει έμπρακτο δείγμα για το πώς αντιλαμβάνεται την ευθύνη διαχείρισης ελληνικών κοιτίδων πολιτισμού. Και γιατί τώρα ανέλαβε ο ίδιος το υπουργείο Εξωτερικών με αναπληρωτή τον συγκεκριμένο εκλεκτό του. Δεν γίνεται να χρωστάει η χώρα τριακόσια δισ. και όμως να απολαμβάνει ανεξαρτησία, πολιτικές ελευθερίες, εδαφική ακεραιότητα. Είναι εκ των πραγμάτων αδύνατο.

Ομως, το κυρίως σκάνδαλο είναι ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί η κοινή (όλων μας) συνείδηση ποδηγετούμενη από τα κόμματα: Φρίττουμε όλοι και καταδικάζουμε μετά βδελυγμίας το ενδεχόμενο ένας «λοχίας» να μας στερήσει τις ελευθερίες μας, αλλά βρίσκουμε φυσικό να μας υποδουλώνουν σε δανειστές και στα αφεντικά των δανειστών οι κομματικοί μας φεουδάρχες. Κανείς μας δεν τολμάει να διερωτηθεί, σε τι διαφέρει η ασυδοσία του «λοχία», από την ασυδοσία των κομματανθρώπων, αφού και στις δύο περιπτώσεις ξεπουλιώνται η κρατική μας ανεξαρτησία, οι πολιτικές μας ελευθερίες, η εδαφική μας ακεραιότητα, η συλλογική μας αξιοπρέπεια.

Ο «λοχίας» ενδέχεται να παραπεμφθεί σε «ειδικό δικαστήριο», οι κομματάνθρωποι ποτέ.

“Καθημερινή”

Γιώτα Πούλου

Ανηφόρισα κατα τις οκτω παρα,στο συνεδριακο, εργο του αείμνηστου Παλαιολόγου! Φθινοπωρινός ο καιρός κι η ιστορία βουβή μπροστά στα α-πίθανα που τεκταίνονται σ αυτη την μικρή πατρίδα το τελευταίο διάστημα.Μια γεύση κι οσμη κόπωσης για τα ίδια τα επαναλαμβανόμενα, τα αυτά.
ΟΜΩΣ διαψεύσθηκα, και παραδόξως διαψεύσθηκα θετικά. Ηταν εκεί κόσμος, ενδιαφερων, κόσμος μη διαπλεκομενος, κόσμος του μοχθου,του υγιούς όχι του παρακαλετού, κόσμος του πνεύματος. Ομαδες πληθυσμου χωρις εξαρτησεις μ ενα άλλο ενδιαφέρον, μια άλλη ίσως προσδοκία και ματιά στα πράγματα. Δυναμική και συγκροτημένη η Γιώτα,με τον αέρα του ανθρώπου που δεν έταξε, δεν της έταξαν, δεν πονταρει σε ξενες πηγες, αλλά στην ακαταπόνητη εργατικότητά της και στη τεχνογνωσια χειρισμου ενος μεγαλου δήμου. Ομορφη παρουσίαση. Καλή αρχή, καλή συνέχεια, καλόν αγώνα, καλή επιτυχία!

We both know what memories can bring They bring diamonds and rust

I'll be damned
Here comes your ghost again
But that's not unusual
It's just that the moon is full
And you happened to call
...And here I sit
Hand on the telephone
Hearing a voice I'd known
A couple of light years ago
Heading straight for a fall

As I remember your eyes
Were bluer than robin's eggs
My poetry was lousy you said
Where are you calling from?
A booth in the midwest
Ten years ago
I bought you some cufflinks
You brought me something
We both know what memories can bring
They bring diamonds and rust

Well you burst on the scene
Already a legend
The unwashed phenomenon
The original vagabond
You strayed into my arms
And there you stayed
Temporarily lost at sea
The Madonna was yours for free
Yes the girl on the half-shell
Would keep you unharmed

Now I see you standing
With brown leaves falling around
And snow in your hair
Now you're smiling out the window
Of that crummy hotel
Over Washington Square
Our breath comes out white clouds
Mingles and hangs in the air
Speaking strictly for me
We both could have died then and there

Now you're telling me
You're not nostalgic
Then give me another word for it
You who are so good with words
And at keeping things vague
Because I need some of that vagueness now
It's all come back too clearly
Yes I loved you dearly
And if you're offering me diamonds and rust
I've already paid