..και ταχεις όλα μέσα σου. στα ίσα οι χαρες κι οι λύπες που έδωσες και πήρες. στα ίσα ο,τι χρωστάς, με ό,τι σου χρωστούν και μάλιστα σαν πιο πολλά να σου χρωστουν , είναι καλύτερο. Κάνεις συχνά το ταμείο σου, διορθώνεις όσα μπορείς, όσα γίνεται, όσα αντιλήφθηκες ως ατοπήματα, ως λάθη, ως δόλιες προθέσεις, προχωράς. Υπάρχουν κι οι μαυρες τρύπες. Αυτες είναι απο ταμεία άλλων. Τα φαλήρισαν, τα πτώχευσαν, άλλαξαν εμπόρευμα, ηύραν αλλού να συναλλαχθούν και ..δεν προλάβαιναν τις προθεσμίες. Ρευστη η ζωή, ρευστες οι συναλλαγές και ωριμότητα η αποδοχή, λες. Ελλειπτική η συνθεση, μπορεί, αλλά δική σου και την υπερασπίζεσαι και την διαφυλάσσεις απ τη λήθη.
Και ωραίος,όρθιος βαδίζεις χωρίς την ενοχή της ακύρωσης και την αλλοτρίωση της ανυπαρξίας. Πιθανόν με πικριες. Κι αυτες θα καρπίσουν αλλού γλυκους καρπους, ίσως γλυκύτερους, γιατί είναι δασκαλεμένες πώς να μην πληγώνουν.. όλα μια διαυγης σφαιρα, διάφανου υλικού. Η ζωή σου. Οι ακριβοι σου ,τα ακριβά σου και όσα δεν εισήχθησαν ποτε πουθενά.....για να μην εκπέσουν ποτέ...
Ο Κωστής Παλαμάς γεννήθηκε στην Πάτρα το 1859 και πέθανε στις 27 Φεβρουαρίου 1943 στην Αθήνα. Ηταν ποιητής, πεζογράφος, θεατρικός συγγραφέας, ιστορικός και κριτικός λογοτεχνίας.
Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ποιητές, με σημαντική συνεισφορά στην εξέλιξη και ανανέωση της νεοελληνικής ποίησης. Αποτέλεσε κεντρική μορφή της λογοτεχνικής γενιάς του 1880, πρωτοπόρος, μαζί με τον Νίκο Καμπά και τον Γεώργιο Δροσίνη, της αποκαλούμενης Νέας Αθηναϊκής (ή Παλαμικής) σχολής.
Ο Παλαμάς ήταν ένας από τους πολυγραφότατους Έλληνες λογοτέχνες και πνευματικούς ανθρώπους. Δημοσίευσε συνολικά σαράντα ποιητικές συλλογές καθώς και κριτικά έργα και ιστορικά δοκίμια, συγκριτολογικές μελέτες και βιβλιοκριτικές.
Λίγοι γνωρίζουν ότι έγραψε και ένα δραματικό θεατρικό έργο την «Τρισεύγενη» (1903) και ότι ήταν υποψήφιος για το Βραβείο Νομπέλ Λογοτεχνίας αρκετές φορές. Σήμερα το όνομά του φέρει αίθουσα εκθέσεων του πολυχώρου Τεχνόπολις στο Γκάζι.
Η κηδεία του έγινε στις 28 Φεβρουαρίου με τη συμμετοχή χιλιάδων Αθηναίων και τον Αγγελο Σικελιανό να απαγγέλλει το «Ηχήστε οι Σάλπιγγες». Κατοχικές δυνάμεις έδωσαν το παρόν, κάτι που δεν εμπόδισε το συγκεντρωμένο πλήθος να ψάλλει τον Εθνικό Υμνο και να μετατρέψει την κηδεία του μεγάλου μας ποιητή σε μεγαλειώδη εκδήλωση εθνικής αντίστασης.
Λυπάμαι που ειναι ανεπαναληπτο θαύμα, που η ζωή είναι ένα βαθυ ταξίδι γνώσης κι επιθυμίας κι οι περισσότεροι ...θα πεθάνουν απο αδιαφορία και μικροψυχες ιδιότητες, ενώ θα έχουν ζήσει όσο έζησαν με την δολιοφθορα που τους κληροδοτησε η φτωχή τους συνύπαρξη με το απεραντο κενό.
Λυπάμαι που ενώ είναι μαγικό να συναντας τον εαυτό σου, τη ζωή, τη γνώση,τη συγκίνηση, αρκεί λίγο να έχεις την ωριμότητα του είμαι εδώ, είμαι ελεύθερος,είμαι σημαντικός, διαλέγεις να διαλέγουν οι "βρυκόλακες" για σενα..
Μένοντας πάντα στα παρασκήνια κι αρπάζοντας ό,τι και αν περίσσεψε, ό,τι κι αν ευαρεστηθούν οι ισχυροι που κολακευεις να σου πεταξουν.
Διαπράττοντας μικροατιμίες και εμπλεκομενος σε μικροίντριγκες για να αξιώνεσαι να σε προσφωνούν, αλλιώς θαρρείς θα σου λειπε κι η πιο μικρή αναγνωρισιμότητα.
Λησμονώντας πως η βαρύτερη τιμωρία είναι του αναίτιου θύματος, γιατί υπαρχουν τα πραγματικά θύματα που εκδικουνται...
Λησμονώντας πως είναι επιλογή να είσαι άνθρωπος
Λησμονώντας πως είναι επιλογή να κατοικείς τον εαυτό σου, να τον σπουδάζεις, να τον μορφώνεις, να τον χαρίζεις, αλλά να σου ανήκει/
Λησμονώντας πως είναι τόσο σύντομο για να μπορεις να είσαι τοσο λίγος, τόσο ζητιάνος, τόσο φτωχός, τόσο μη όν.....
"Τ' αηδόνια δε σ' αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες''. Αηδόνι ντροπαλό, μες στον ανασασμό των φύλλων, σύ που δωρίζεις τη μουσική δροσιά του δάσους στα χωρισμένα σώματα και στις ψυχές αυτών που ξέρουν πως δε θα γυρίσουν. Τυφλή φωνή, που ψηλαφείς μέσα στη νυχτωμένη μνήμη βήματα και χειρονομίες. δε θα τολμούσα να πω φιλήματα. και το πικρό τρικύμισμα της ξαγριεμένης σκλάβας. "Τ' αηδόνια δε σ' αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες". Ποιες είναι οι Πλάτρες; Ποιος το γνωρίζει τούτο το νησί; Έζησα τη ζωή μου ακούγοντας ονόματα πρωτάκουστα: καινούργιους τόπους, καινούργιες τρέλες των ανθρώπων ή των θεών. η μοίρα μου που κυματίζει ανάμεσα στο στερνό σπαθί ενός Αίαντα και μιαν άλλη Σαλαμίνα μ' έφερε εδώ σ' αυτό το γυρογιάλι. Το φεγγάρι βγήκε απ' το πέλαγο σαν Αφροδίτη. σκέπασε τ' άστρα του Τοξότη, τώρα πάει να 'βρει την καρδιά του Σκορπιού, κι όλα τ' αλλάζει. Πού είναι η αλήθεια; Ήμουν κι εγώ στον πόλεμο τοξότης. το ριζικό μου, ενός ανθρώπου που ξαστόχησε. Αηδόνι ποιητάρη, σαν και μια τέτοια νύχτα στ' ακροθαλάσσι του Πρωτέα σ' άκουσαν οι σκλάβες Σπαρτιάτισσες κι έσυραν το θρήνο, κι ανάμεσό τους-ποιος θα το 'λεγε-η Ελένη! Αυτή που κυνηγούσαμε χρόνια στο Σκάμαντρο. Ήταν εκεί, στα χείλια της ερήμου. την άγγιξα, μου μίλησε: "Δεν είν' αλήθεια, δεν είν' αλήθεια" φώναζε. "Δεν μπήκα στο γαλαζόπλωρο καράβι. Ποτέ δεν πάτησα την αντρειωμένη Τροία". Με το βαθύ στηθόδεσμο, τον ήλιο στα μαλλιά, κι αυτό
το ανάστημα ίσκιοι και χαμόγελα παντού στους ώμους στους μηρούς στα γόνατα. ζωντανό δέρμα, και τα μάτια με τα μεγάλα βλέφαρα, ήταν εκεί, στην όχθη ενός Δέλτα. Και στην Τροία; Τίποτε στην Τροία-ένα είδωλο. Έτσι το θέλαν οι θεοί. Κι ο Πάρης, μ' έναν ίσκιο πλάγιαζε σα να ήταν πλάσμα ατόφιο. κι εμείς σφαζόμασταν για την Ελένη δέκα χρόνια . Μεγάλος πόνος είχε πέσει στην Ελλάδα. Τόσα κορμιά ριγμένα στα σαγόνια της θάλασσας στα σαγόνια της γης. τόσες ψυχές δοσμένες στις μυλόπετρες, σαν το σιτάρι. Κι οι ποταμοί φουσκώναν μες στη λάσπη το αίμα για ένα λινό κυμάτισμα για μια νεφέλη μιας πεταλούδας τίναγμα το πούπουλο ενός κύκνου για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη. Κι ο αδερφός μου; Αηδόνι αηδόνι αηδόνι, τ' είναι θεός; τι μη θεός; και τι τ' ανάμεσό τους; "Τ' αηδόνια δε σ' αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες". Δακρυσμένο πουλί, στην Κύπρο τη θαλασσοφίλητη που έταξαν για να μου θυμίζει την πατρίδα, άραξα μοναχός μ' αυτό το παραμύθι, αν είναι αλήθεια πως αυτό είναι παραμύθι, αν είναι αλήθεια πως οι άνθρωποι Δε θα ξαναπιάσουν τον παλιό δόλο των θεών. αν είναι αλήθεια πως κάποιος άλλος Τεύκρος, ύστερα από χρόνια, ή κάποιος Αίαντας ή Πρίαμος ή Εκάβη ή κάποιος άγνωστος, ανώνυμος που ωστόσο είδε ένα Σκάμαντρο να ξεχειλάει κουφάρια, δεν το 'χει μες στη μοίρα του ν' ακούσει μαντατοφόρους που έρχουνται να πούνε πως τόσος πόνος τόση ζωή πήγαν στην άβυσσο για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη.
Μην ηττηθεις λεω. ναι. κι αντικρίζω τους βρωμικους δρομους, τους χαμένους αλλοδαπους, τα κλουβοκτιρια που λέγονται σπιτια. Μην ηττηθεις λέω και ανοιγω το ραδιοφωνο. μαθαίνω πως όλοι φταίμε που αφήναμε να γίνεται της μεγάλης μίζας το κάγκελο, μαθαίνω επίσης πως ευθύνομαι που κατερρευσε η οικονομία εγω ο μέσος πολίτης, ο νομοταγής ο νομιμόφρων. Μην ηττηθείς ξαναλέω. τακτοποιω τις αμοιβές των καθηγητών των ιδιαιτερων των παιδιών μου, για να γίνουν ανταγωνιστικοι άνεργοι. Μην ηττηθείς λέω. κατηφορίζω, καλημερίζω, χαμογελώ, συναντώ αφηρημένα βλέμματα,στενόμακρες όψεις. Μην ηττηθεις λέω. κράτα. εμπιστεύομαι, φιλιώνω, παραχωρώ, εκχωρώ, καταθέτω,ο μικροκοσμος καννιβαλίζει κι ανταγωνίζεται με το ενστικτο της ζούγκλας.. Μην ηττηθείς λέω. Δηλαδή, πότε θα ηττηθείς;;;;;;
Γιουκάλι είναι η γη όπου ξεχνούμε όλες τις ανησυχίες μας
είναι στη νύχτα μας, σαν ένα λαμπερό άνοιγμα
το άστρο που ακολουθούμε
είναι Γιουκάλι
Γιουκάλι, είναι ο σεβασμός όλων των όρκων που έχουμε δώσει
Γιουκάλι είναι η γη της αμοιβαίας αγάπης
είναι η ελπίδα που υπάρχει σε κάθε ανθρώπινη καρδιά
η απελευθέρωση που περιμένουμε για το αύριο
Γιουκάλι
είναι η γη των επιθυμιών μας
Γιουκάλι
είναι ευτυχία, ευχαρίστηση
αλλά είναι ένα όνειρο, μια τρέλλα
Δεν υπάρχει Γιουκάλι
Κι η ζωή μας πάει μακριά
κουραστικά μέρα με τη μέρα
αλλά η φτωχή ανθρώπινη ψυχή
ψάχνοντας την λησμονά παντού
προσπαθώντας ν' αποδράσει απ' τον κόσμο
κατάφερε να λύσει το μυστήριο
μέσα του πέφτουν τα όνειρά μας
σε κάποιο Γιουκάλι
Αλλά είναι ένα όνειρο, μια τρέλλα
Δεν υπάρχει Γιουκάλι
Το Γιουκάλι είναι ένα τραγούδι του Kurt Weil σε ρυθμό Tango-Habanera σχετικό με το πάθος του ανθρώπου ν' αναζητήσει ένα παράδεισο των πιο βαθειών ονείρων κι επιθυμιών του, που όμως καταλήγει σ' αναπόφευκτες απογοητεύσεις.
ο ανθρωπος ειναι ένα ανεπαναληπτο θαύμα, η ζωή είναι ένα βαθυ ταξίδι γνώσης κι επιθυμίας κι οι περισσότεροι ...θα πεθάνουν απο αγνοια, ενώ θα έχουν ζήσει ως να μην είδαν, να μην άκουσαν, να μην έμαθαν ποτέ.
Ομως κάθε άνοιξη είναι μια νεα αρχή. να δώσουμε μια ευκαιρία στον εαυτό μας. να διερωτηθούμε τι αποκομίζουμε στη ματαιότητα της προχειρότητας και της τυχαιας ζωής μας.
να καταστήσουμε τη ζωή μας σημαντική, πολυτελή και σπουδαια. σπουδαια, γιατί είναι μοναδική κι οι συγκινήσεις της απίστευτες, όσο κι αν μας τρομάζουν. ..... ·
...παλια για να πάει με κάποιον, έπρεπε να τον τσεκάρει ότι ήταν φιλοπαλαιστίνιος, άκουγε Κοέν και πήγαινε δυο Επιδαύρους κάθε Α΄ύγουστο, τώρα την είχε κατακλύσει θέρμη για έναν άνθρωπο που δεν είχε καν σκεφτεί να τον ρωτήσει τί φήφιζε, αν και φαινόταν πως ανήκει ολόψυχα στο κόμμα των λαβωμένων....
και τι να λεγαν στο νήμα...σαμπως δεν ήξεραν ποσο κακο είχαν κάνει.......αντι να πιασουν να απαριθμούν για να ξεμπερδεύουν με ανακουφιστικές συγγνώμες, έκλεισαν τον πόνο του παρελθόντος σε μια απόλυτη σιωπή αναγνώρισης των ευθυνών τους, τη σιωπή που δυο άνθρωποι αντικρίζονται για ώρες, μέρες και βάζουν μέσα της τις πιο βαριες κουβέντες. .......
....Στη ζωή δεν υπάρχει μόνο ένα τέλος, το οριστικό, κατα καιρούς προηγούνται και άλλα, ουκ ολίγα, που αφήνουν πάνω σε ζωντανους ακόμη ανθρώπους το σημαδι του χαμου, με την πνιγηρή αίσθηση του αναπότρεπτου και ανεπίστρεπτου....
Εξουσία που «αποδομεί» την κοινωνία Tου Χρηστου Γιανναρα
Το να είσαι Ιταλός, Γάλλος, Βρετανός, Ελληνας ή ό, τι ανάλογο δεν δηλώνει μόνο μια συμβατική, κρατική υπηκοότητα. Δηλώνει ότι «ανήκεις» σε μια συλλογικότητα με μεγαλύτερη ή μικρότερη ώς τώρα διαδρομή στην ανθρώπινη Ιστορία – ανήκεις σε μια γλώσσα, σε μια συνείδηση κοινού παρελθόντος, σε κοινή νοο-τροπία, κοινό θησαύρισμα πείρας που παραδίνεται από γενιά σε γενιά και διαμορφώνει συν-ήθειες, ένα κοινό ήθος, περίπου συλλογικό χαρακτήρα.
Οταν στη μητρική σου γλώσσα (τη γλώσσα που σε πρωτομπόλιασε στην κοινή «λογική»: σε σκέψη και κρίση) η συλλογικότητα σημαίνεται ως «κοινωνία» (δυναμική σχέσεων, συμ-μετοχή και αλληλεξάρτηση στην πραγμάτωση της ζωής), δεν είναι δυνατό να έχεις την ίδια οπτική και την ίδια εκδοχή της πραγματικότητας με συνάνθρωπό σου, καθ’ όλα σεβαστόν και αγαπημένο, που στη μητρική του γλώσσα η συλλογικότητα είναι μόνο «societas», δηλαδή «εταιρισμός επί κοινώ συμφέροντι». Αλλη νοο-τροπία και άλλα αντανακλαστικά σκέψης και πράξης διαμορφώνει το νοηματικό και βιωματικό φορτίο της λέξης «α-λήθεια» και άλλο της λέξης «veritas», διαφορετικό της λέξης «νόμος» και διαφορετικό της λέξης «lex» – το ίδιο και με αναρίθμητα ακόμη ζεύγη λέξεων: «λόγος» και «ratio», «πρόσωπο» και «persona», «δημοκρατία» και «res publica» κ. λπ., κ. λπ.
Διαφορετικόν ανθρωπολογικό τύπο διαμορφώνει μια συλλογικότητα με παρελθόν κατακτητικών κυρίως πολέμων, επιθετικών αναζητήσεων «ζωτικού χώρου», αποικιοκρατικών εθισμών, και διαφορετικόν μια άλλη που αιώνες πολλούς κυρίως αμυνόταν, επιβίωνε χάρη στην πανανθρώπινη εμβέλεια της πνευματικής της πραμάτειας. Διαφορετική νοο-τροπία και ήθος χαρακτηρίζει μια συλλογικότητα που η μεταφυσική της αναφορά ήταν πάντοτε ένας Θεός τιμωρός, αμείλικτος δικαστής και σαδιστής πατέρας, η «αμαρτία» παράβαση νόμου, ενοχή, εξαγοράσιμος κολασμός, και διαφορετική προκύπτει μια συλλογικότητα που ξέρει τον Θεό «νυμφίο», «εραστή μανικώτατον» του ανθρώπου και την αμαρτία «αστοχίαν», «απόπτωσιν από του στόχου», του στόχου πληρότητας της ζωής που είναι ο «όντως έρως».
Δεν ανήκουμε σε «εθνότητα», είναι ανεπαρκέστατη η λέξη. Ανήκουμε σε μια γλώσσα, σε μια κοινή ιστορική εμπειρία, σε μια παράδοση και συνέχεια πείρας, νοοτροπίας, μεταφυσικής ελπίδας. Αλλά αυτό το «ανήκειν», το «συνυπάρχειν» με κοινό, συνεκτικό της συλλογικότητας «τρόπο», βιώνεται και κατανοείται σε συνάρτηση πάντοτε με την καλλιέργεια του καθενός, το αισθητήριό του «ποιότητας» της ζωής.
Οι φτηνοί άνθρωποι του ό, τι φάμε ό, τι πιούμε και ό, τι τέλος πάντων ηδονικό αρπάξουμε, παρακάμπτουν το υπάρχειν (που είναι πάντοτε συνύπαρξη) και λογαριάζουν για ζωή το «έχειν»: Να κατέχουν, να εξουσιάζουν, να τα έχουν όλα υποταγμένα στις απαιτήσεις του εγώ. Καταλαβαίνουν τη συλλογικότητα μόνο σαν «κράτος» και το «ανήκειν» μόνο σαν συμβατική «υπηκοότητα». Λογαριάζουν το κράτος σαν εξουσιαστικό μηχανισμό διαχείρισης των κοινών και τους ενδιαφέρει μόνο για όσα χρηστικά τους παρέχει.
Πολύ συχνά, φτηνοί άνθρωποι ορέγονται τη διαχείριση του κράτους, την εξουσία της διαχείρισης. Οχι για να υπηρετήσουν τον δημιουργικό δυναμισμό της κοινωνικής συνοχής, τη γλώσσα, την ιστορική συνείδηση, τη θησαυρισμένη παράδοση, τη μεταφυσική ελπίδα – είναι ευτελείς άνθρωποι, δεν καταλαβαίνουν τίποτε από αυτά. Διψάνε εξουσία από ιδιοτέλεια και μόνο: Να προβληθεί το εγώ τους, να εξαρτώνται όλοι οι άλλοι από αυτούς, να βρίσκονται συνεχώς στη δημοσιότητα, να εισπράττουν κολακείες και χειροκροτήματα. ΄Η για σκοπιμότητες χυδαίου ηδονισμού: Να μπορούν να κλέβουν το δημόσιο ταμείο, να διαπλέκονται με μεγιστάνες του πλούτου και να δωροδοκούνται, να ζουν με πολυτέλεια ονειρώδη για τις ικανότητές τους και την καταγωγική τους ανέχεια.
Αφού λογαριάζουν τη συλλογικότητα μόνο σαν χρηστικό δεδομένο, ωφελιμιστική πραγματικότητα, τι πιο φυσικό να είναι απάτριδες, διεθνιστές, συνεπέστατοι «αποδομιστές» κάθε μη χρηστικής εκδοχής των θεμελίων της συνύπαρξης – της γλώσσας, της παιδείας, της Ιστορίας, της Τέχνης, της πολιτικής, της μεταφυσικής. Και για να προσδώσουν εγκυρότητα στον πρωτογονισμό του ατομοκεντρισμού, καταφεύγουν στην πιο αναχρονιστική και άκριτη ανάγνωση του Μαρξισμού: Βλέπουν τη συλλογικότητα να συγκροτείται μόνο στη «βάση» των παραγωγικών και ανταλλακτικών σχέσεων, επομένως ο πολιτισμός, οι διαφορές των πολιτισμών, η ποικιλία των παραδόσεων, δεν είναι παρά «εποικοδόμημα» σε αυτή την πρωτεύουσα βάση. Πώς λοιπόν να μην είναι πανέτοιμοι, παίρνοντας την εξουσία, να καταστρέψουν τη γλώσσα, να στρεβλώνουν και κατασυκοφαντήσουν την ιστορία του τόπου τους, να διασύρουν την αξιοπρέπεια του λαού τους, να χλευάσουν τη λαϊκή παράδοση και ευσέβεια, να πρακτορεύσουν (με το αζημίωτο) ξένα συμφέροντα;
Η καταφυγή της μηδενιστικής πολιτικής πρακτικής σε μαρξιστικά ψιμύθια, προκειμένου να εξωραϊστεί ο πρωτογονισμός της ακοινώνητης εγωκεντρικής ύπαρξης, δεν περιορίζει το σύμπτωμα σε μόνη την παράταξη της δήθεν Αριστεράς. Στην Ελλάδα τουλάχιστον, η διαχείριση της Παιδείας ανατίθεται (από κάθε κυβέρνηση οποιουδήποτε κόμματος και πρωθυπουργού) σε άτομα του ανθρωπολογικού τύπου των «αποδομιστών». Και αν υπάρξουν διαμαρτυρίες για την προκλητική αυθαιρεσία και αναίδεια αυτών των ατόμων, ξεσηκώνεται αμέσως μια θαυμαστά συντονισμένη συγχορδία υπερασπιστών της «αποδόμησης», συγχορδία από πριμαντόνες της δημοσιότητας που καλύπτουν όλο το «πολιτικό» φάσμα: από τη νεοφιλελεύθερη Δεξιά ώς την πιο φανταιζίστικη τάχα και Αριστερά.
Οταν έγραφε ο Καβάφης: «... το άριστον εκείνο, Ελληνικός – ιδιότητα δεν έχ’ η ανθρωπότης τιμιοτέραν· εις τους θεούς ευρίσκονται τα πέραν», απηχούσε μιαν επίγνωση της ελληνικότητας αυτονόητη στις μέρες του για μεγάλες πληθυσμικές ομάδες (όχι μόνο ελληνόφωνες). Από μια τέτοια επίγνωση (συνάρτηση καλλιέργειας) στερούν τον Ελληνισμό (τον ελλαδικό και της διασποράς) οι θλιβερές συμπλεγματικές φιγούρες που προσλαμβάνονται στο υπουργείο Παιδείας (με κάθε κυβέρνηση) για να οργανώσουν την κοινωνική άμυνα απέναντι στην απειλή του «εθνικισμού».
Οι πολλοί απλοί άνθρωποι που επενδύουν συναισθηματικά σε ιδεολογικές γενικότητες περί ενδόξων προγόνων και πρωτοπορίας άλλοτε στον πολιτισμό, δεν μπορούν πια να έχουν την επίγνωση της καβαφικής ελληνικότητας. Νιώθουν, όμως, να βιάζεται ο ψυχισμός τους από την πολιτική μεθοδικού αφελληνισμού της ελληνόφωνης (ακόμα) κοινωνίας. Και η μόνη λογική εξήγηση που βρίσκουν γι’ αυτό τον βιασμό, συνάγεται από συμπεριφορές που όζουν «πρακτοριλίκι». Δεν είναι μυστικό ότι ο «ξένος παράγων» θέλει από το ελλαδικό κρατίδιο να απεμπολήσει εσπευσμένα την ελληνικότητα της Κύπρου, της Μακεδονίας, του Αιγαίου – τουλάχιστον.
Ολα έχουν μια τιμή. Εκτός από την καβαφική ελληνικότητα.
Τὰ σπίτια πέρα κι οἱ αὐλὲς καὶ τὰ κλωνάρια ἀντάμα ἔλεγες κι ἦταν σκηνικὰ παλιὰ καὶ ξεβαμμένα, κι ἐκεῖνοι ἐβγαίναν κι ἔπαιζαν τ᾿ ἀλλόκοτό τους δράμα, κι ἄκουγες βόγκους κι ἄκουγες καὶ γέλια εὐτυχισμένα.
Ἐγὼ δὲν ξέρω. Ἐβγαίνανε κι ἐσμίγαν κι ἐπαγαίναν κι ἤτανε μιὰ παράσταση καὶ θλιβερὴ κι ὡραία. Κι ἔβγαινε, Θέ μου! κι ἡ νυχτιὰ καθὼς ἐπαρασταίναν, κι ἔβγαινε, Θέ μου! κι ἔριχνε τὴ μαύρη της αὐλαία.
..εγιναν όλα τόσο γρήγορα.....το μονο που λυπάμαι,το μόνο άραγε;,είναι οτι δεν πρόλαβα σχεδον τίποτα, τα περισσοτερα μειναν σχεδια, λέξεις πεταμένες εδω κι εκεί...
Καποτα σε είχα ρωτησει ποσο κρατάει το αύριο... - μια αιωνιότητα και μια μέρα... -δεν σ άκουσα...Άννα.........
Καθώς αποκοιμήθηκες φύλαγε βάρδια ο κάβος. Σε σπίτι μέσα, ξέχασες προχτές το φυλαχτό. Γελάς, μα εγώ σε πούλησα στο Rio για δυο centavos κι απέ σε ξαναγόρασα ακριβά στη Βηρυτό.
Με πορφυρό στα χείλη μου κοχύλι σε προστάζω. Στο χέρι το γεράκι σου και τα σκυλιά λυτά. Απάνωθέ μου σκούπισε τη θάλασσα που στάζω και μάθε με να περπατώ πάνω στη γη σωστά.
Κούκο φορούσες κάτασπρο μικρός και κολαρίνα. Ναυτάκι του γλυκού νερού. Σε πιάνει - μην το πεις αλλού - σα γάτα η λαμαρίνα Και σε σαστίζει ξαφνικό προβέτζο του καιρού.
Το ντύμα πάρε του φιδιού και δος μου ένα μαντίλι. Εγώ, - και σ' έγδυσα μπροστά στο γέρο Τισιανό. Βίρα, Κεφαλλονίτισσα, και μάινα το καντήλι. Σε λόφο γιαπωνέζικο κοιμάται το στερνό.
Σου πήρα από τη Νάπολη μια ψεύτικη καμέα κι ένα κοράλλι ξέθωρο μαζί. Πίσω απ' το φριγκορίφικο στην άδεια προκυμαία Έβενος, - γλώσσα της φωτιάς, στο βάθος κρεμεζί.
Φώτα του Melbourne. Βαρετά κυλάει ο Yara Yara ανάμεσα σε φορτηγά πελώρια και βουβά, φέρνοντας προς το πέλαγος, χωρίς να δίνει δυάρα, του κοριτσιού το φίλημα, που στοίχισε ακριβά.
Γερά την ανεμόσκαλα. Καφέ για τον πιλότο. Λακίζετε, αλυσόδετοι του στεριανού καημού. Και σένα, που σε κέρδισα μιανής νυχτιάς σε λότο, σμίγεις και πας με τον καπνό του γκρίζου ποταμού.
Μια βάρκα θέλω, ποταμέ, να ρίξω από χαρτόνι, όπως αυτές που παίζουνε στις όχθες μαθητές.
Σκοτώνει, πες μου, ο χωρισμός; - Ματώνει, δε σκοτώνει.
Δυο πραγματακια είναι ο άνθρωπος: επιθυμία για αγάπη, επιθυμία για γνώση. Να ελευθερωθεί απ τα δεσμά της καταπίεσης των συγκινήσεών του και να μπορέσει να μάθει, να ανακαλύπτει να γνωρίζει και να φτανει σε βαθη και πλάτη που θα του απομακρύνουν το επίπεδο λοβοτομημένο εγκεφαλογράφημα έως την ..άνοια. τη χαρά να βλέπει τις καμπύλες να ανεβαίνουν , να πέφτουν, να κοκκινίζουν. ύστερα θάρθει η σιωπή... αυτή θαναι ατέλειωτη..
"Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ. Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτό που αξίζουν, αλλά γι' αυτό που σημαίνουν. Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα! Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου. Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ' ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρυά μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τ' αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους... Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή... Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα. Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη. Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους... Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα. Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ' αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.
Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ' αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να βγαίνεις απ' την πόρτα, θα σ' αγκάλιαζα και θα σου 'δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ' έβλεπα, θα έλεγα "σ' αγαπώ" και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη. Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μάς δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα 'θελα να σου πω πόσο σ' αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω. Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι' αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν' το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις "συγνώμη", "συγχώρεσέ με", "σε παρακαλώ", "ευχαριστώ" κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις. Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ' τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα."
Να θεωρώ την αχαριστία όνειδος. Να διαφυλάττω τα τιμαλφή μου απ' τις χυδαίες υπάρξεις. Να διαβάζω για να κερδίζω την κεκτημένη σοφία. Και λέω όχι: στους καννίβαλους ανθρώπων, αξιών, ιδεών, μνήμης και συναισθημάτων. Στους φτηνούς τουρίστες της ζωής τους και της ζωής των άλλων. Στους ιδιοτελείς χωρίς διακύβευμα, γιατί είναι μωροί. Στους αδίστακτους ηθικολόγους σε κάθε αλυσίδα συνενοχής.
%2520(1887).jpg)
