περνωντας

χωρις το "λεωφορειον". αλλα οχι χωρις Ποθο, θυσιασαμε μια ακομα νυχτα, μια ακομα μερα στα αρχαια ερειπια, στη νεοτερη ιστορια,στις σκιες του φεγγαριου κατω απ τους ισκιους του αριστου, στο λευκο φως που ενωνε συντροφικα, κι οχι εχθρικα, το λιγο με το πολυ, το μερος με το ολον, τη θνητοτητα της υλης με την αθανασια των ιδεων. ανταλλαξαμε ομορφες εισχωρησεις του νου και των αισθησεων, μεταλαβαμε την πνοη του ανεπαναληπτου, που τιναζε πολυ μακρια την ασημαντοτητα που εγκλωβιζει τις προθεσεις μας. διαπραγματευτηκαμε -οχι την τιμη, ούτε την αξιοπρεπεια μας- αλλα τις στιγμιαιες προτιμησεις των αισθήσεών μας. Και περναγε αργα και με βαρυτητα το Σαββατοβραδο κι εσμιγαν ισκιοι και ψυχες και ομιλιες, κι ήρθε ολολαμπρη να μας φωτισει η Κυριακη, να μας ωθησει να επικοινωνησουμε με την ιδεα του Θείου,σε φωτεινο ξωκλησσι, να αναρωτηθουμε πάλι τι εν σοφια εποίησε και τι οχι, να ψαξουμε και να μη βρουμε την απαρχη στο μυστηριο τουτο. να κατηφορισουμε παρεα με μουσικους και ζωγραφους, να βρουμε τις πηγες του φωτος, του νερου κι αλλοι να δοκιμασουν, αλλοι να βρουν πως στερεψαν...