Εφέτος άγρια μ’ έδειρε η βαρυχειμωνιά που μ’ έπιασε χωρίς φωτιά και μ’ ήβρε χωρίς νιάτα, κι ώρα την ώρα πρόσμενα να σωριαστώ στη χιονισμένη στράτα. Μα ψες καθώς με θάρρεψε το γέλιο του Μαρτιού και τράβηξα να ξαναδώ τα’ αρχαία τα μονοπάτια στο πρώτο μοσχοβόλημα ενός Ρόδου μακρινού μου δάκρυσαν τα μάτια.