Ανεπιστροφον

......Κι αναρωτιέμαι και ρωτώ: πώς έγινε και μέτρησα σχεδόν πενήντα χρόνια χωρίς ποτέ να ενωθούν οι αισθήσεις και τα συναισθήματά μου, χωρίς ποτέ συνεπαρμένος από μια ελάχιστη προσωπική μου αμαρτία να ταξιδέψω τινάζοντας τον φόβο του θανάτου και του μάταιου; Χωρίς να συνομωτήσω με την πολυτέλεια της αγίας Επιθυμίας, κρατώντας την ψυχή στα χέρια μου και τα χέρια στην ψυχή μου; Χωρίς να μείνω άφωνος από χαρά, από λύπη, από αγωνία, από μια ματιά-μαχαίρι, από μια μυρωδιά, ένα στίχο, ένα ξεσηκωμό που θα διέλυε όλον εκείνο τον απίστευτα γελοίο περίγυρο; Χωρίς να ταξιδέψω σε μια κοινωνία της ου-τοπίας και του ονείρου, της ισότητας και της επανάστασης; Χωρίς μια γροθιά που θα τρόμαζε όλα τα κτήνη και θα επέτρεπε στα περιττά και μη αναγκαία, να συντροφέψουν τα έρημά μου βράδια; Χωρίς ποτέ να παραδοθώ και να ποθήσω το α-δύνατο; Χωρίς να ξοδευτώ αναίτια στην πιο οδυνηρή χαρά; Χωρίς να θυσιάσω ένα κομμάτι δυστυχίας; Χωρίς να ειρωνευτώ και να σαρκάσω τον λιπόσαρκο καραγκιόζη που μου κληροδότησαν και περιέφερα ανερυθρίαστα στον κόσμο;
Εσύ;.......

Απο το Ανεπιστροφον