2011

Στον αποηχο των γιορτινων ημερων, της διασκεδασης,της επανενωσης, των ανταμωματων και των χωρισμων που εφεραν αυτες οι μερες, οπως ολες οι εκτος καθημερινοτητας μερες,μένει μια περιεργη διερωτηση,μια αναθεωρηση της ασφαλους οπτικης γωνιας που μαθαμε να εστιαζουμε τη θεαση των πραγματων και να προσαρμοζουμε τη ζωη και τις προσδοκιες, άλλως τους στοχους μας. Αφαιρεθηκε λοιπον αυτη η σχεδον κεκτημενη βεβαιότητα, η κατακτημενη ίσως θα πουν καποιοι. Αλλαξε αρδην το σκηνικο, ανατραπηκε το σανιδι, κι εμεις δεν μπορουμε να ειμαστε ουτε πρωταγωνιστες, ουτε κομπαρσοι αλλα ουτε και θεατες στο ιδιο εργο. Απλα, δεν υπάρχει εργο. Δεν υπαρχει εργο γνωριμο, σκηνοθετης με ελληνικη παιδεια, θεατρο που να χωραει τοσο πολλους απελπισμενους και κυρίως αλλης γλωσσας. Εμεινε λοιπον ενα κοινο με αδεια χερια, με κομμενα φτερα, με βουβη οψη, με ανασφαλη προοπτικη ή και καθολου. Και χωρις να γνωριζει αν το εργο που ανεβηκε και θα το παρακολουθησουν ελαχιστοι, εχει μεταγλώτιση, εχει υποτιτλισμο, εχει τελος ή θα κινηθει στα ορια του παραλογου.
Ωστοσο, μαθημενοι στα δυσκολα κι αδαμαστοι κατα το ψυχικο φρονημα ας πουμε εγκαρδιως καλη χρονια κι ας διαφυλάξουμε αυτα που δεν διαπραγματευτηκαμε ποτε. Δεν κοστιζουν και δεν αγοραζονται, γιατι δεν πωλουνται. Χρονια πολλα φιλοι μου!