Η συμπαθης ταξη των εκπαιδευτικων.
Επιστρατεύτηκαν οι καθηγητές για να γίνουν κανονικά οι πανελλαδικές.
Ποιόν αφορά το θεμα, αν οχι τον μεσο πολίτη, που αναθετει κατ επιλογή και κατ΄ανάγκη την διαπαιδαγώγηση των παιδιών του σ΄αυτούς; Ποιόν αφορά το θέμα των εξαθλιωμένων εκπαιδευτικών που απ το ψυχικό και συναισθηματικό τους υστέρημα, προσπαθούν να δωσουν ένα πνευματικό πλεονέκτημα στη νεότητα; Εμάς, κυρίως τους πολίτες, να υποθέσω.
Πώς αντιλαμβάνεται μια κοινωνία το ρόλο των δασκάλων αποτελεί, τετριμένο, πλην δεικτη της συγκρότησής της. Γιατί οι κοινωνία των ανθρώπων δεν ειναι λογιστικοι πίνακες και οικονομικό μέγεθος.
Πώς νοιώθουμε λοιπόν όλοι εμεις, οι γονείς, οι πολίτες, οι εργαζόμενοι και φορολογούμενοι πολίτες μπροστα σε αυτην την αποστροφή της κατάστασης; Πώς νοιώθουμε, που οι δάσκαλοι δεν στεκουν ψηλα στα ματια των παιδιών μας; που οι νεοι αποστρεφονται το καθηγητικο επαγγελμα;
Πώς νοιώθουμε που βλέπουμε παιδια 17-18 χρονων να υστερίζουν που θα μπορουσε να παραταθει η αγωνια τους;
Πώς νοιώθουμε που μάθαμε γράμματα σε χαλεπούς καιρούς, από τετοιους δασκάλους;
Που η ελευθερία που παρασχέθηκε στο μετεπειτα ηταν κι αυτη μια ψευδαίσθηση και απλως μια επιβραβευση του ατομισμού και της φυγοπονίας;
Πώς νοιώθουμε που διαλύεται το δημοσιο σχολείο κι εμεις ατενίζουμε την κατάντια χωρις καμιά ντροπη;
Πώς θα νοιώσουμε, όταν σε λιγο καιρό οι μη εχοντες αγαθά, δεν θα μπορουν να συμμετεχουν σε καμιά παιδεία;
Θα αναρωτηθούμε τότε για την εγκληματικότητα που θα σαρώνει, για το ρατσισμό που θα ματώνει, για τον ψυχικό αναλφαβητισμό που θα επικρατεί;
Για μια ακόμη φορά, δεν ενηλικιωθήκαμε ποτέ. Για μια ακόμη φορά θέλουμε έναν κομματικό σχηματισμό να μας το πει, Να μας καλύψει. Να μας πει πού να κοιτάξουμε. Και τι να δούμε. Φταίνε ή όχι οι δασκαλοι;
Ναι θα πω, Αλλά πόσο; Πόσο να ευθύνονται κι αυτοί που άλλοτε ειναι οι ουραγοί των επιστημόνων, άλλοτε η ψυχη της εκπαίδευσης, άλλοτε ζητιάνοι κι αλλοτε αργυρώνητοι;
Αποφασιστε όμως, τι είναι.
Τι ρόλο τους αποδίδουμε.
Τι θελουμε απο αυτούς και τα σχολειά μας;
Να διδαξουν το καθήκον στον εαυτο μας και στην κοινωνία ή το "καθήκον" στην παραγωγή χρηστικών εργαλείων;
Αποφασιστε, γιατί έφτασε η ώρα.
Επιστρατεύτηκαν οι καθηγητές για να γίνουν κανονικά οι πανελλαδικές.
Ποιόν αφορά το θεμα, αν οχι τον μεσο πολίτη, που αναθετει κατ επιλογή και κατ΄ανάγκη την διαπαιδαγώγηση των παιδιών του σ΄αυτούς; Ποιόν αφορά το θέμα των εξαθλιωμένων εκπαιδευτικών που απ το ψυχικό και συναισθηματικό τους υστέρημα, προσπαθούν να δωσουν ένα πνευματικό πλεονέκτημα στη νεότητα; Εμάς, κυρίως τους πολίτες, να υποθέσω.
Πώς αντιλαμβάνεται μια κοινωνία το ρόλο των δασκάλων αποτελεί, τετριμένο, πλην δεικτη της συγκρότησής της. Γιατί οι κοινωνία των ανθρώπων δεν ειναι λογιστικοι πίνακες και οικονομικό μέγεθος.
Πώς νοιώθουμε λοιπόν όλοι εμεις, οι γονείς, οι πολίτες, οι εργαζόμενοι και φορολογούμενοι πολίτες μπροστα σε αυτην την αποστροφή της κατάστασης; Πώς νοιώθουμε, που οι δάσκαλοι δεν στεκουν ψηλα στα ματια των παιδιών μας; που οι νεοι αποστρεφονται το καθηγητικο επαγγελμα;
Πώς νοιώθουμε που βλέπουμε παιδια 17-18 χρονων να υστερίζουν που θα μπορουσε να παραταθει η αγωνια τους;
Πώς νοιώθουμε που μάθαμε γράμματα σε χαλεπούς καιρούς, από τετοιους δασκάλους;
Που η ελευθερία που παρασχέθηκε στο μετεπειτα ηταν κι αυτη μια ψευδαίσθηση και απλως μια επιβραβευση του ατομισμού και της φυγοπονίας;
Πώς νοιώθουμε που διαλύεται το δημοσιο σχολείο κι εμεις ατενίζουμε την κατάντια χωρις καμιά ντροπη;
Πώς θα νοιώσουμε, όταν σε λιγο καιρό οι μη εχοντες αγαθά, δεν θα μπορουν να συμμετεχουν σε καμιά παιδεία;
Θα αναρωτηθούμε τότε για την εγκληματικότητα που θα σαρώνει, για το ρατσισμό που θα ματώνει, για τον ψυχικό αναλφαβητισμό που θα επικρατεί;
Για μια ακόμη φορά, δεν ενηλικιωθήκαμε ποτέ. Για μια ακόμη φορά θέλουμε έναν κομματικό σχηματισμό να μας το πει, Να μας καλύψει. Να μας πει πού να κοιτάξουμε. Και τι να δούμε. Φταίνε ή όχι οι δασκαλοι;
Ναι θα πω, Αλλά πόσο; Πόσο να ευθύνονται κι αυτοί που άλλοτε ειναι οι ουραγοί των επιστημόνων, άλλοτε η ψυχη της εκπαίδευσης, άλλοτε ζητιάνοι κι αλλοτε αργυρώνητοι;
Αποφασιστε όμως, τι είναι.
Τι ρόλο τους αποδίδουμε.
Τι θελουμε απο αυτούς και τα σχολειά μας;
Να διδαξουν το καθήκον στον εαυτο μας και στην κοινωνία ή το "καθήκον" στην παραγωγή χρηστικών εργαλείων;
Αποφασιστε, γιατί έφτασε η ώρα.
Θετεις πολλα και σοβαρα ερωτηματα Ροζαλια. Ας ξεκινησουμε με το "οι δασκαλοι η ψυχη της εκπαιδευσης". Οπως ηταν καποτε η πληοψηφια της συμπαθους ταξης.Να ξαναρχισουμε απ την αρχη,να ξανασταθουμε ως εθνος.Εθνικο καθηκον να ξαναβρουμε το φιλοτιμο και την περηφανεια που εκοντες ακοντες χασαμε.Τα υπολοιπα θαρθουν σιγα,σιγα.Αν δεν το καταλαβουμε κιαν δε το προσπαθησουμε, αναποτρεπτη καταληξη το χαος. Ο λογος σου αιχμηρος και υπεροχος! "...Σμιλεψε παλι, δασκαλε, ψυχες! Κι ο,τι σ απομεινε ακομη στη ζωη σου. Μην τ αρνηθεις.Θυσιασε το ως τη στερνη πνοη σου! Χτισ' το παλατι,δασκαλε σοφε....Κ.Π
ΑπάντησηΔιαγραφήειναι θρασος αι να ζητουμε να υπερβαλλουν εαυτόν, λοιδορωντας τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήνα ζητουμε θυσιες, οταν μας εκμαυλισαν ως πατριδα..
Οχι μονο "ψυχη της εκπαιδευσης" οι δασκαλοι αλλα και "ψυχη του Ελληνισμου". Καμια λοιδορια! Πρεπει ολοι να το καταλαβουν αυτο.Ολοι ομως.
ΑπάντησηΔιαγραφή