Εκεί πίσω απο τους καταρράκτες του Νερόμυλου, κι αψηφώντας την χυδαιότητα που έχει προ πολλού αντικαταστήσει την κατάνυξη των ημερών και των μηνυμάτων της, συναντήσαμε μια γλυκιά έκθεση ζωγραφικής του Βασίλη Στάμου.. ¨Ενα σημάδι στο sold-out των καιρών. είκοσι ζωγραφιές, εικοσι pastels, αρκούν να δώσουν μια συγκίνηση. Απλές στιγμές, μεγάλα νοήματα.΄¨Ομορφη ισορροπημένη έκφραση, χωρις κραυγές, εντυπωσιασμούς,άρνηση. Ξεχωρίσαμε δύο δυάδες: η μια που απεικονίζει στο μισό της με κοκκινωπά χρώματα την ερημία της συνύπαρξης και στο άλλο μισό με ψυχρό γκρι και κίτρινο τη μοναξιά.Η διαφορα; στην συνύπαρξη φυτρώνει πάντα ελπίδα, στη μοναξιά διέξοδο ουδεν.

Μας συγκίνησε όμως ιδιαίτερα η δυάδα που αναπαριστά δύο κούνιες, εκείνες των παιδικών μας χρόνων.  Στη μια εικόνα το δέντρο σταθερό, βοηθητικό Υποκλίνεται στην αρχή της ζωής, της γνώσης , του παιχνιδιού. Κι όλα λάμπουν εκεί. Στη δεύτερη, η κούνια πια δεν διαθέτει στήριγμα και "χέρι πατρικό¨", κι ουτε νοι'αζεται κανείς να την στεριώσει. Φεύγει λοιπόν κι απογειώνεται σε ενα σύννεφο μολυβί.

 ¨Όμορφη αίσθηση λιτότητας και οικονομίας στην αποτύπωση, όχι όμως και στην σγκίνηση. Δεν ξέρω, λοιπόν αν οι λέξεις είναι χαμένες, όπως επιγράφεται κεντρικός πίνακας της έκθεσης, όμως δεν ξέρω κι αν χρειάζονται πάντα. Και σίγουρα όχι, εδώ, που μιλάει η ψυχή με τα δικά της χρώματα και θραύσματα. 

Ροζαλια