ΚΛΩΣΤΗΡΙΟΝ ΝΥΚΤΕΡΙΝΗΣ ΑΝΑΠΑΥΛΑΣ 

Είμεθα όλοι εντός του μέλλοντός μας. Όταν τραγουδάμε τραγουδάμε εμπρός στους εκφραστικούς πίνακες των ζωγράφων όταν σκύβουμε εμπρός στα άχυρα μιας καμμένης πόλεως όταν προσεταιριζόμεθα την ψιχάλα του ρίγους είμεθα όλοι εντός του μέλλοντός μας γιατί ό,τι και αν επιδιώξουμε δεν είναι δυνατόν να πούμε όχι να πούμε ναι χωρίς το μέλλον του προορισμού μας όπως μια γ

υναίκα δεν μπορεί να κάμη τίποτε χωρίς την πυρκαγιά που κλείνει μέσα στη στάχτη των ποδιών της.
Όσοι την είδαν δεν στάθηκαν να ενατενίσουν ούτε τα συστρεφόμενα κηπάρια ούτε την ευωχία των μαλλιών που λατρεύτηκαν ούτε τα σουραύλια των εργαστηριακών μεταγγίσεων από μια χώρα σε φλέβες κόλπου θερμού προστατευομένου από τα εγκόσμια και τα μελτέμια της κυανής ανταύγειας λιγυρών παρθένων.Είμεθα όλοι εντός του μέλλοντος μιας πολυσύνθετης σημαίας που κρατεί τους εχθρικούς στόλους εμπρός στα τείχη της καρδιάς μου κατοχυρώνοντες ψευδαισθήσεις πιστοποιούντες ενδιάμεσες παρακλητικές μεταρρυθμίσεις χωρίς να νοηθή το αντικείμενον της πάλης. Στιγμιότυπα μας απέδειξαν την ορθότητα της πορείας μας προς τον προπονητήν του ιδίου φαντάσματος της προελεύσεως των ονείρων και του καθενός κατοίκου της καρδιάς μιας παμπαλαίας πόλης. Όταν εξαντληθούν τα χρονικά μας θα φανούμε γυμνότεροι και από την άφιξι της καταδίκης παρομοίων πλοκαμιών και παστρικών βαρούλκων γιατί όλοι μας είμεθα εντός της σιωπής του κρημνιζομένου πόνου στα γάργαρα τεχνάσματα του μέλλοντός μας.

The Weeping Meadow - Eleni Karaindrou

αμετανόητοι οι μονιμοι καιροσκόποι, βαδίζουν το δρόμο της συμφοράς, στο όνομα του ελληνικού λαού, χωρίς την συναίνεσή του.
σωνουν πάλι την πατρίδα, αυτοι που δεν ξερουν τι θα πει, γιατι μονη τους πατριδα ειναι το χρημα.
ευτυχως που δε ζει κανεις σχεδον αποσους θυσιαστηκαν, κάποτε παντοιοτρόπως.
γιατι τωρα θα έβλεπε το ματαιο της θυσίας.και τωρα δεν εχει πόλεμο να ελευθερωθεις.

Θεοχαρίδης Παντελής ~ Μικρή Πατρίδα

αχαρες καποιες ωρες. σαν κάτι να περιμένεις με τη βεβαιότητα οτι, αν έρθει θα σαρώσει. μπορεί κι εσένα μαζί. κι άλλοτε λες, ας ήταν κάτι να αλλάξει, κάτι να φυτρώσει, κάτι να δώσει έναν καρπό.. μακρια η οχλοβοή των μαριονεττών, κοντα η σκέψη, οι σκέψεις. τι πήγε λάθος και ξεμακραίνει η μαγεία, και διαζεύχθηκε από την πραγματικότητα. δεν έκανα τίποτα λες. ισως λοιπόν, αν έκανες, γιατι τα αδικήματα τελούνται και δια παραλείψεως.

Η ΔΙΚΟΠΗ ΖΩΗ - ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΡΑΝΤΖΑΣ

Απ' το κακό και τ' άδικο διωγμένο
κι όπως ενήστευες τη δίκοπη ζωή,
σε βρήκα ξαφνικά σημαδεμένο
να σ' έχει ο κάτω κόσμος ξεγραμμένο
κι ο πάνω κόσμος να 'ναι οι τροχοί
που σ' έχουν στα στενά κυνηγημένο...

Και πήρες του καιρού τ' αλφαβητάρι
και της αγάπης λόγια φυλαχτό,
για να βρει πάλι ρίζα το χορτάρι
και πήρες την ελπίδα και τη χάρη,
ψηλά να πας να χτίσεις κιβωτό
με την ελπίδα μόνο και τη χάρη...

Μα πως να μην ξεχάσεις την αυλή σου
και την παλιά τη γνώμη καθενός,
όσους κρυφά περπάτησαν μαζί σου
να σημαδεύουν πάλι τη ζωή σου
και να σαι το πουλί κι ο κυνηγός
στις μαύρες λαγκαδιές του παραδείσου...

Κρυφά και φανερά σ' ακολουθούνε
οι συμμορίες κι οι βασανιστές
και ψάχνουν μέρα - νύχτα να σε βρούνε,
μα δεν υπάρχει δρόμος να διαβούνε
γιατί ποτέ δεν ήταν ποιητές,
το χώμα που πατούν να προσκυνούνε.

Οι παλιοί μας φίλοι - Διονύσης Σαββόπουλος (+στίχοι)

η χλιαρη σταση δεν επιτρεπεται. ουτε ως θεωρητικη προσεγγιση, ουτε και κυρίως ως πραξη ζωης. γιατι μονο στις σουπες βραζουν πολλα υλικα μαζι.

Βάλε, αν θες, αυτό το υστερόγραφο στον φίλο σου, απ’ τον φίλο του φίλου του… 
Μην πλανηθείς ότι κι αν πουν, κι ότι υποσχέσεις κι αν σου δώσουν μην πιστέψεις
Τα ίδια που ταξαν το ’74, αλλιώς τα είχαν πει και το ’50 κι’ ακόμη πιό παλιά, πάλι σε κοροΐδέψανε
Τράβα μπροστά, μα μην χαρίζεις τούτη την πατρίδα, στους οκνηρούς και επιτήδειους
που την ιδιοποιήθηκαν

Βίκυ Μοσχολιού - ξημερώματα - Γιώργος Ζαμπέτας

Φλέρυ Νταντωνάκη - Αθανασία (ΑΝΕΚΔΟΤΟ)

"  -Λέτε ήρθα από το παρελθόν σας;

-Λέω απλώς πως είστε αυτό το παρελθόν μου που βρήκε τη δύναμη να ερωτευτεί το μέλλον. Αυτό είναι ό,τι με σπρώχνει προς εσάς και ξέρω, ποτέ δεν θα γυρίσω. Κι όταν δεν θα σας έχω πια, θα έχω μάθει πώς είναι να είσαι υποκείμενο των συναισθημάτων και του χρόνου σου, και αντικείμενο των αγαπημένων. Ξέρω τώρα πώς να παλαιώνομαι, χωρίς περιττές κι άσκοπες οξειδώσεις. Κι ακόμα ξέρω ότι και το γλυκύ και το μεστό μπορούν να σταθούν συμπληρωματικά στο οξύ και στο δροσερό. Αν μοιράσω τη ζωή μου σε τέσσερις εποχές, τώρα θα είναι αυτή που διασχίζω με λαμπυριστούς τροχούς ποδηλάτου έναν κάμπο με κίτρινα στάχυα. Μπορώ πια να κόψω τα στάχυα, να φτιάξω κι εγώ έναν άρτο, να τον προσφέρω, ευλαβικά., όπως μικρή, να ψάχνω πάλι τον βράχο μου.

-Είμαι χαρούμενος. Πιστεύω πως με καταλαβαίνετε λίγο. Πως μπορώ να μείνω μαζί σας και να με κοιτάτε χωρίς να λείπουν τα μάτια σας.

Τώρα δεν φοβάμαι μη σας χάσω εκεί που θ’ αγναντεύετε τον ορίζοντα, ούτε θα ζηλεύω τον άνεμο αν σας ανακατεύει τα μαλλιά. Θα με αγγίζετε με αίμα κόκκινο, ζεστό. Κι αν με φιλήσετε θα μου αφήσετε αλμύρα και με τα δάχτυλά μας θα παίζουμε πιάνο για τέσσερα χέρια, ακόμα κι αν δεν το ακούει κανείς.

-Και θα ξεσκονίσουμε μαζί τα παλιά μου υφάσματα, τα πειρατικά της ζωής μου τα λάφυρα. Θα  σου  δώσω ένα μικρό πακέτο, τα μαλλιά, τα δαχτυλίδια μου, το κίτρινο καπέλο μου, τη λευκόχρυση αλυσίδα μου. Θα με περιμένεις στην κόχη του κρεβατιού, κοιτώντας με ώσπου να κυριευτείς και να κυριεύσεις την αθανασία. Ύστερα μπορούμε  να φύγουμε.

-Αναγκαίο να ξενιτευτώ νομίζεις;     

-Αναγκαίο να μάθεις να σιγοψιθυρίζεις τη συμφωνία της ήττας. Χωρίς να λυπηθείς πώς θα μάθεις να αγαπάς;

-και αν το μάθω, θα με περιμένεις;

αν -το μάθεις Μάνο, θα ξέρεις ότι εγώ σε περίμενα πάντα. Ανέβα λοιπόν στα φτερά σου κι όταν δεις κουρασμένος, μια νύχτα σκοτεινή κι ασέληνη πυγολαμπίδες πολλές σαν πυροτέχνημα και μουσική από θάλασσα, έλα! "

Αποσπασμα απο το "Ανεπίστροφον"