"  -Λέτε ήρθα από το παρελθόν σας;

-Λέω απλώς πως είστε αυτό το παρελθόν μου που βρήκε τη δύναμη να ερωτευτεί το μέλλον. Αυτό είναι ό,τι με σπρώχνει προς εσάς και ξέρω, ποτέ δεν θα γυρίσω. Κι όταν δεν θα σας έχω πια, θα έχω μάθει πώς είναι να είσαι υποκείμενο των συναισθημάτων και του χρόνου σου, και αντικείμενο των αγαπημένων. Ξέρω τώρα πώς να παλαιώνομαι, χωρίς περιττές κι άσκοπες οξειδώσεις. Κι ακόμα ξέρω ότι και το γλυκύ και το μεστό μπορούν να σταθούν συμπληρωματικά στο οξύ και στο δροσερό. Αν μοιράσω τη ζωή μου σε τέσσερις εποχές, τώρα θα είναι αυτή που διασχίζω με λαμπυριστούς τροχούς ποδηλάτου έναν κάμπο με κίτρινα στάχυα. Μπορώ πια να κόψω τα στάχυα, να φτιάξω κι εγώ έναν άρτο, να τον προσφέρω, ευλαβικά., όπως μικρή, να ψάχνω πάλι τον βράχο μου.

-Είμαι χαρούμενος. Πιστεύω πως με καταλαβαίνετε λίγο. Πως μπορώ να μείνω μαζί σας και να με κοιτάτε χωρίς να λείπουν τα μάτια σας.

Τώρα δεν φοβάμαι μη σας χάσω εκεί που θ’ αγναντεύετε τον ορίζοντα, ούτε θα ζηλεύω τον άνεμο αν σας ανακατεύει τα μαλλιά. Θα με αγγίζετε με αίμα κόκκινο, ζεστό. Κι αν με φιλήσετε θα μου αφήσετε αλμύρα και με τα δάχτυλά μας θα παίζουμε πιάνο για τέσσερα χέρια, ακόμα κι αν δεν το ακούει κανείς.

-Και θα ξεσκονίσουμε μαζί τα παλιά μου υφάσματα, τα πειρατικά της ζωής μου τα λάφυρα. Θα  σου  δώσω ένα μικρό πακέτο, τα μαλλιά, τα δαχτυλίδια μου, το κίτρινο καπέλο μου, τη λευκόχρυση αλυσίδα μου. Θα με περιμένεις στην κόχη του κρεβατιού, κοιτώντας με ώσπου να κυριευτείς και να κυριεύσεις την αθανασία. Ύστερα μπορούμε  να φύγουμε.

-Αναγκαίο να ξενιτευτώ νομίζεις;     

-Αναγκαίο να μάθεις να σιγοψιθυρίζεις τη συμφωνία της ήττας. Χωρίς να λυπηθείς πώς θα μάθεις να αγαπάς;

-και αν το μάθω, θα με περιμένεις;

αν -το μάθεις Μάνο, θα ξέρεις ότι εγώ σε περίμενα πάντα. Ανέβα λοιπόν στα φτερά σου κι όταν δεις κουρασμένος, μια νύχτα σκοτεινή κι ασέληνη πυγολαμπίδες πολλές σαν πυροτέχνημα και μουσική από θάλασσα, έλα! "

Αποσπασμα απο το "Ανεπίστροφον"