Εισέβαλε ορμητικό, τις μέρες τούτες, κι άγριο το Φθινόπωρο. Η φύση που αντανακλουσε κάποτε την ψυχική μας διάθεση, κουράστηκε ως δείχνει κι αυτή. Γιατί εμείς, άναυδοι μπροστα στο τρύπιο δίχτυ του κόσμου, άπραγοι μπροστά στα εγκλήματα των συμμοριών, χάνουμε κάθε μέρα κι εποχή ό, τι απέμεινε από ικμάδα και ορμή και πάθος. Μια κόπωση εμφωλευμένη, μια απειλή επικρεμάμενη, μια καταδίκη δίχως συνέργεια. Παρωχημένοι κομπάρσοι σε ένα σανίδι που κόβει, ματώνει και τρυπάει.
Και θάναι τόσο άγριος αυτός ο χειμώνας, με τόση ατίμωση.
λυπάμαι, καλησπερα σας!