Χειμερινοί Κολυμβητές - Η τρελή ροδιά

Όχι, λοιπον δεν σώνεται αυτή η χώρα. Όχι, όσο οι ίδιοι αμαθείς, αλαζόνες, θρασύδειλοι, κακομοίρηδες,. ψευδεπίγραφοι,κατοικούν στις ζωές μας και ενμέρει τις επηρεάζουν.Πολιορκούν με την χυδαιότητά τους ο,τι ακόμη απέμεινε όρθιο έστω και λαβωμένο.Ρυπαίνουν με την αγυρτεία τους ο.τι μοχθεί να Υπάρξει.Εξυφαίνουν μεθόδους να επιβιώνουν εις βάρος μας. Όσο ελλιπείς κι ανεπαρκείς κατά την παιδεία και το σύνολο εκείνο των αξιών που ονομάζουμε πολιτισμο, τόσο επαρκείς και ευρεσιτέχνες κατά την απουσία αρετής και θάρρους και πνεύματος.
Σαν  ξεθυμασμένα ανομολόγητα αισθήματα που ζητούν εκδίκηση γιατί ποτέ δεν τα άγγιξε μια ευγένεια ψυχής να τα Ωριμάσει.
¨Όχι, λοιπόν δε γίνεται. Πρέπει να σταθούμε απέναντι. Απέναντι, γιατι ήρθε ο καιρός που επιβάλλεται να μισήσεις.   

Φλ.Νταντωνάκη - Τι να μου κάμει η σταλαγματιά(ΑΝΕΚΔΟΤΟ)

εγραψε ο κεραυνος το ονομα του...

Gabriel Fauré (1845-1924) , "Automne", op. 18 no. 3 (1878)

Φθινοπώριασε καλα. Βροχη, δροσια κ απαστράπτουσα στα διαλείμματα της βροχης η φυση. Πεντακαθαρες οι μορφες, τα χρώματα, καμαρωτες οι βουνοκορφες και στίλβοντες οι κάμποι, οι πεδιάδες. Λάμπει η ζωή. Λαμπει η παρουσία, όταν σαν διάκοσμος στέκει. Αναλιγώνει η ψυχη, κι ετοιμάζεται ο νους για έναν ακόμη χειμώνα. Εύ-μορφο παντα και γλυκο κι εύχυμο το Φθινοπωράκι. Με την πιο ζεστη γλυκύτητα προετοιμαζει την Αλλαγη. Της εποχής, του καρού,των πραγματων που κουβαλά ο καθεις ως πολύτιμη σκευή στο δικό του μονο μονοπάτι.
Από μακρια ακουστηκαν γαυγίσματα αδέσποτων. Ερημων ή μονο ελεύθερων; Η ηπιότητα του τοπίου και η σιγανότητα της βροχής σου αφηνουν το χωρο να βρεις εσυ πού θα τα κατατάξεις, πού θα εστιάσεις την προδοκία του επόμενου χειμώνα. Που οσο άγριος κι αν είναι, είναι κι αυτός περαστικός.
Καλο φθινόπωρο!

Η προσευχή της παρθένου - Μελίνα Μερκούρη

‎"Όποιον ερωτευτήκαμε, τον ερωτευτήκαμε κατά κάποιον τρόπο παντοτινά. Γιατί, όπως λέει ο Σεφέρης, ο έρωτας αποσβολώνει το χρόνο. Μπορεί σημερα να μην τον ανεχόμαστε, να μην μπορούμε να μας πιάσει το χέρι, να μη θέλουμε ούτε να πλησιάσει. Όμως, όπως και να έχει καταντήσει σήμερα ένας τέως αγαπημένος, πάντοτε θα φέρει μέσα του εκείνον που υπήρξε κάποτε η ζωή μας κι ο θανατός μας, πάντοτε θα φέρει τις

ώρες και το περιβάλλον που μας συντάραξε και που μας μεταμόρφωσε ισόβια. Γιατί ο καθένας μας, και όσο διαρκεί η ζωή του, είναι ένα ενιαίο σύνολο, περιέχει όλα τα πρόσωπά του, όλους τους εαυτούς που διάβηκε για να φτάσει απ' την ώρα της γέννησης του στην ώρα του θανάτου του. Τίποτα και κανένας απ' όσα και όσους υπήρξε δε θα του αφαιρεθεί. Κι εκεί, μέσα του, στο ενιαίο του σύνολο που χτίζει ως το θάνατο το πρόσωπό του, θα κρύβεσαι και θα υπάρχει διαρκώς κι εκείνη η δική μας συγκλονιστική ιστορία μαζί του. Δε θ' αποσπασθεί ποτέ΄ακριβοπληρωμένη εικόνα κάτω από τα παλίμψηστα, που όμως υπάρχει. Πονάει, γιατί δεν πονάει μόνο για εκείνο που συνέβη, αλλά, κυρίως, για εκείνο που παραλίγο να συμβεί."

Από το ββλίο "Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης" της Μάρως Βαμβουνάκη

Μενεξέδες και Ζουμπούλια Παραδοσιακό Επτανήσων

Για τις αμηχανες Κυριακές ειναι ενα αντίδοτο.

Το καπηλειο-Χαινηδες

Ήτανε όμορφο θαρρώ
εκείνο τον παλιό καιρό
το καπηλειό μου
γιαλός, καημός και τσικουδιά
βαρμένα μέσα στην καρδιά
με τ' όνειρό μου.

Και κάθε μέρα από βραδύς
ντουγιουρντισμένος ο Βαρδής
με το λαούτο
με το κρασί του στον οντά
στον αμανέ του να κεντά
τον κόσμο τούτο.

Κι ο Σταύρος πέρα στη γωνιά
που για δυό χείλια βυσσινιά
τα σιγοπίνει
παίρνει νερό σαν τραγουδεί
'που το λαούτο του Βαρδή
τον πόνο σβήνει.

Κι ο Μύρος πιάνει το χορό
το χώμα μόνο έχει οχτρό
χρυσά παλάτια
σε κάποια θάλασσα πλατιά
θυμάται, κόκκινα φωτιά
τα δυο του μάτια.

Θυμούμαι κάθε χαραυγή
πού 'λεγα ο ήλιος να μη βγει
στην αγκαλιά σου
όνειρο βάρκα με πανιά
να σεργιανίζω το ντουνιά
με τα φιλιά σου.

Αργό το ζάλο μου, βαρύ
ήτανε ψεύτικος μπορεί
ο έρωτάς σου
ρωτώ διαβάτες στα στενά
αν είδαν μάτια καστανά
σαν τα δικά σου.

Πως να δικάσω μια ζωή
κι ένα αστέρι το πρωί
που τρεμοσβήνει
στο ερειπωμένο καπηλειό
ένα μου όνειρο παλιό
έχει 'πομείνει.

• 94 likes, 0 dislikes

ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΘΑΝΑΣ (1893-1987) ΟΙ ΑΣΑΛΕΥΤΕΣ ΚΥΡΙΕΣ ΤΩΝ ΕΠΑΡΧΙΩΝ
 Βρίσκω στις επαρχίες που τριγυρίζω
 κάποιες κυρίες θλιμμένες και χλωμές,
 που ζούνε πάντα σ’ ένα χάος γκρίζο
 γεμάτο ανία, πλήξη και τιμές.

 Στα σκοτεινά σαλόνια τους
κινούνται σαν τις ψυχές στον Άδη, έτσι θαρρώ.
Έρχονται οι ξένοι,
μάταια συγκινούνται
και προσφέρουν το χέρι τους το αβρό.

 Πόσα χεράκια τέτοια έχω φιλήσει!
 Ήταν κρύα, παγωμένα, νεκρικά,
σάμπως να τα 'χε ο θάνατος αγγίσει μάταια
 κι αυτός και δοκιμαστικά.

 Στις πληχτικές εκείνες ατμοσφαίρες
 του κάκου οι ερωτικοί χτυπούν παλμοί,
ζωντανεύουν σα φίδια οι χρυσές βέρες
και πνίγουν της καρδιάς την όποια ορμή!

 Οι σύζυγοι αυστηρή εθιμοτυπία
κρατούν μαζί τους και τις απατούν.
Κάπου-κάπου ξεσπά η ζηλοτυπία,
 μα συγγνώμη αυτές πρώτες τους ζητούν.

 Παιδιά δεν έχουν.
 Στείρες, ή είχαν ένα που πέθανε μικρό από ιλαρά.
 Φυλάν λίγα μαλλάκια του κρυμμένα-
 τα βλέπουνε και κλαιν κάθε φορά.

 Στη μουσική ζητούν παραμυθία
 και στ’ αυθόρμητα δάκρυα πού και πού.
Α, ναι! Πολλές ιδρύουν και σωματεία
 θρησκευτικού ή κοινωνικού σκοπού.

 Παράξενα που με κοιτούν τον πλάνο
 οι ασάλευτες κυρίες των επαρχιών!
 Μόλις φύγω καθίζουνε στο πιάνο
 να γεμίσουν το χάος των καρδιών.

 Μα τίποτε ποτέ δε θα γεμίσει
 της ζωής τους το απέραντο κενό…
 Πόσες τέτοιες κυρίες έχω γνωρίσει!
 Με θυμούνται; Καμιά δε λησμονώ.