Ηρθε λοιπον η ωρα της αποφασης, της επιλογης δια της ψηφου.Σε μια χωρα κατακερματισμενη κι αδυναμη. απο εναν λαο τιμωρημενο για τις θυμικες του εξαρσεις και την αβασανιστη ευκολία του να συμπεριφερεται ως ηθοποιος επαρχιακου θιασου. αλλοτε ψευτολαμπερος κι αλλοτε γκριζος παντα δε μιζερος. Απαιδευτος, ακοπιαστος και ανετοιμος απο παντα να βλεπει. Να βλεπει κι οχι να κοιτα, να σκεφτεται κι οχι να φοβαται, να Ειναι κι οχι να Υπαρχει. Να χαϊδεύεται και να πιστευει στο ανυπαρκτο θαυμα του Μοναδικου και Εξαιρεμενου απο τον μοχθο και τον ιδρωτα της κατακτησης. Η παλια γενια που τοξερε λογω σκληρων συνθηκών, αποσυρθηκε και εν πολλοις απαξιωθηκε ο τροπος της, αφου φανταξαν τα faux . faux στη σκεψη, στα συναισθήματα, ψευδο-εργασια, ψευδες βιοτικο επιπεδο, στολιδια και ιδανικα μετρουμενα σε τετραγωνικα, σε επιδοματα, σε γνωριμίες. αυτη ηταν η εποχη για τους πολλους. Του επιχειρειν χωρις κανενα κεφαλαιο. του επιχειρειν με την ευγενικη συνδρομη των εκλεγμενων αρχοντων και των καθε ειδους παραρτηματων τους.Το επιχειρειν ομως στη ζωη και στο θαυμα της θελει βασανο. και κοπο. και υποβαθρο και παιδεμο. κι αγωνα. επιτηδειως οι ωφελουμενοι αποκοιμισαν τους καθεξιν ρεποντες στην φυγοπονια. μεγιστοι φυγοπονοι κι αυτοι,και εδειξαν τις λεωφορους της ταχυτητας αντι της ατραπου του αγωνιζεσθαι. Αλλωστε τις ειχαν διατρεξει με τον ιδιο τροπο, με οδηγους καποιους "πε-φωτισμενους" ηγετες και το παραμυθι, κοντεψε να γινει γενεα ολοκληρη. Σχεδον πενηντα χρονια αρκεσαν να απο-πολιτισμικοποιηθει η ελληνικη κοινωνια, να χασει καθε επαφη με την "ισχυρη" της παραδοση, να γαλουχηθει στο Νάυλον. οι φωτεινες εξαιρεσεις, θεωρηθηκαν εμμανεις και stranger και ελιτιστες και και... Εγινε εξαιρεση, να μην αγνοεις τις ριζες, το σημειο εκκινησης, το συμπληρωματικο της υπαρξης σου, η γνωση και πεποιθηση πως θα κοπιαζεις για να εξασφαλιζεις τον επιουσιο αρτο και τον επιουσιο μυθο του περασματος σου.κι εφτανε ως την απομονωση... αυτος λοιπον ο λαος που δεν δημιουργησε Τιποτα στην πλειοψηφια του, που αρκεστηκε στις σειρηνες των επιτηδειων περι το Τιποτα, τιμωρειται σημερα. Και παλι επι δικαιων και αδικων ο πελεκυς. Και παλι εξαιρουνται οι ηθικοι αυτουργοι. Διοτι στην χειροτερη περιπτωση θα "χασουν" μια εδρα. Αφου ομως εχουν δια πραξεων ή παραλειψεων στην καλυτερη, συρει μια αμορφη κι απαιδευτη μαζα στον σχηματισμο ψευδους αντιληψης του κοσμου. Κι αυτοι δεν θα τιμωρηθουν. Θα εισπραξουν και ηδη εισπραττουν μια απαξιωση, λογω ανεχειας, αλλα δεν θα συγκινηθηκαν. κι αυτο γιατι αν ειχαν εγκαταστημενες δομες κι υποδοχες αρετης, δεν θα ησαν αυτοι που συνειδητα ή εστω με ενδεχομενο δολο παρεσυραν και καταστρεψαν μια ολοκληρη πατριδα. και οχι σκετα χωρα, γιατι πατριδα ειναι κι αυτη η ψυχη που χει μια γεωγραφικη ενοτητα, που την διαφοροποιει στο χαρτη. σε μια πατριδα λοιπον τοσο ευσυνοπτη αυτοι καταφεραν να σκορπισουν ενα δυσαναλογο αμαρτημα. ουδεις αμοιρος των ευθυνών του αλλα κατα τη συμμετοχη και την θεση του. να επιλεξουμε λοιπον. Να αναδειξουμε. Να αντιστρεψουμε τα πραγματα. Να αποσυρθουμε, θα ελεγα. Ο,τι χαλασαμε, χαλασαμε. Να ζητησουμε συγγνωμη, να τιμωρησουμε, να περιθωριοποιησουμε, να πεταξουμε απ τη ζωη μας ο,τι δεν ειναι πραγματικο. Και Ειναι Πολλα τα Ψευδη και Οι Ψευτες. Και ειναι Ελαχιστα οσα μας Χρειαζονται. Ενα το εξης: σκουπιδια για τους Ιταμους και Μοχθος για τη Δημιουργια. Καλο βολι, λοιπον.