Δεν ξέρω αν έφυγα από συνέπεια ή από ανάγκη να ξεφύγω τον εαυτό μου, τη στενή και μικρόχαρη Ιθάκη με τα χριστιανικά της σωματεία και την ασφυχτική της ηθική.
Πάντως, δεν ήταν λύση: ήταν ημίμετρο.
Κι από τότε κυλιέμαι από δρόμο σε δρόμο αποχτώντας πληγές κι εμπειρίες. Οι φίλοι που αγάπησα έχουνε πια χαθεί κι έμεινα μόνος τρέμοντας μήπως με δει κανένας που κάποτε του μίλησα για ιδανικά.
Τώρα επιστρέφω με μιαν ύστατη προσπάθεια να φανώ άψογος, ακέραιος, επιστρέφω κι είμαι, Θεέ μου, σαν τον άσωτο που αφήνει την αλητεία, πικραμένος, και γυρνάει στον πατέρα τον καλόκαρδο, να ζήσει στους κόλπους του μιαν ασωτία ιδιωτική.
Τον Ποσειδώνα μέσα μου τον φέρνω, που με κρατάει πάντα μακριά∙ μα κι αν ακόμα δυνηθώ να προσεγγίσω, τάχα η Ιθάκη θα μου βρει τη λύση;
Να θεωρώ την αχαριστία όνειδος. Να διαφυλάττω τα τιμαλφή μου απ' τις χυδαίες υπάρξεις. Να διαβάζω για να κερδίζω την κεκτημένη σοφία. Και λέω όχι: στους καννίβαλους ανθρώπων, αξιών, ιδεών, μνήμης και συναισθημάτων. Στους φτηνούς τουρίστες της ζωής τους και της ζωής των άλλων. Στους ιδιοτελείς χωρίς διακύβευμα, γιατί είναι μωροί. Στους αδίστακτους ηθικολόγους σε κάθε αλυσίδα συνενοχής.
Καλά τα λες...Δεν έβαλες όμως τους υπότιτλους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑφηνω τον καθενα να δρα εν πληρει ελευθερια και να φτιαχνει ο ιδιος την σκηνικη του οπτικη αλλα και την σκηνικη του παρουσια Βασίλη Π.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτοί που ψάχνουν στην ομίχλη, γυρεύουν κι ένα μπούσουλα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα σημάδι απ’ το λιμάνι ή τον απάγκιο όρμο, που εκπέμπεις…Ροζαλία
Ιθάκη
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξέρω αν έφυγα από συνέπεια
ή από ανάγκη να ξεφύγω τον εαυτό μου,
τη στενή και μικρόχαρη Ιθάκη
με τα χριστιανικά της σωματεία
και την ασφυχτική της ηθική.
Πάντως, δεν ήταν λύση: ήταν ημίμετρο.
Κι από τότε κυλιέμαι από δρόμο σε δρόμο
αποχτώντας πληγές κι εμπειρίες.
Οι φίλοι που αγάπησα έχουνε πια χαθεί
κι έμεινα μόνος τρέμοντας μήπως με δει κανένας
που κάποτε του μίλησα για ιδανικά.
Τώρα επιστρέφω με μιαν ύστατη προσπάθεια
να φανώ άψογος, ακέραιος, επιστρέφω
κι είμαι, Θεέ μου, σαν τον άσωτο που αφήνει
την αλητεία, πικραμένος, και γυρνάει
στον πατέρα τον καλόκαρδο, να ζήσει
στους κόλπους του μιαν ασωτία ιδιωτική.
Τον Ποσειδώνα μέσα μου τον φέρνω,
που με κρατάει πάντα μακριά∙
μα κι αν ακόμα δυνηθώ να προσεγγίσω,
τάχα η Ιθάκη θα μου βρει τη λύση;
Από τη συλλογή Εποχή των ισχνών αγελάδων (1950)
ν. Χριστιανοπουλος.
αυτα, βασιλη π.